Τι λέει η Μαρία Κόντη για τον καθημερινό αγώνα που δίνει
Επικελευστής Μαρία Κόντη. Από την Κέρκυρα, από τη μία άκρη της Ελλάδας στην άλλη, στο Μόλυβο της βόρειας Λέσβου, γυναίκα κυβερνήτης του «ιστορικού» σκάφους του Λιμενικού Σώματος ΠΛΣ 602. Το σκάφος του ηρωικού μακαρίτη Κυριάκου Παπαδόπουλου. Η μόνη γυναίκα κυβερνήτης σκάφους στα ανατολικά σύνορα.
Σήμερα, 8 Μαρτίου και υποδέχτηκε μίαν ακόμα ανατολή ηλίου. Μετά από 24ωρη βάρδια στη θάλασσα. Με τη ματιά της καρφωμένη στα βορεινά, στις ακτές του Μπεχράμ Καλέ, αλλά και στα ανατολικά, στις ακτές του Κουτσούκουγιου του Αδραμμυτινού κόλπου. Εκεί απ’ όπου ξεκινάν οι βάρκες με τους φυγάδες των πολέμων της Ανατολής και της φτώχιας.
Σαν τη ρωτήσεις τι 'ναι για αυτήν η μέρα που ξημέρωσε, η μέρα της Γυναίκας, χαμογελά. «Σήμερα είναι;» απαντά. Χωρίς να απομακρύνει ούτε στιγμή το νου και την καρδιά και τη ματιά της από το καθήκον. Αυτό της σωτηρίας κάθε ανθρώπου που κινδυνεύει. Αυτή είναι η δουλειά της.
Τρία χρόνια τώρα, πρώτα στο ΠΛΣ 610 και τώρα στο ΠΛΣ 602 με τη βαριά ιστορία, η δουλειά της είναι να σώζει ανθρώπους. Απόφοιτος της Ακαδημίας Εμπορικού Ναυτικού της Πρέβεζας, έμαθε για τις θέσεις στο Λιμενικό Σώμα ένα πρωί, ταξιδεύοντας, 24 χρονών κοριτσάκι, με ένα γκαζάδικο στη βόρεια Ρωσία! Επέστρεψε, έκανε τα χαρτιά της και βρέθηκε στο Λιμενικό Σώμα.
Ξανθιά κι όμορφη γυναίκα η Μαρία Κόντη, η μόνη γυναίκα ανάμεσα σε άλλους 11 άνδρες, πλήρωμα στο σκάφος. «Έκανα πραγματικότητα το όνειρό μου. Αυτό ήθελα. Να υπηρετήσω στο Λιμενικό Σώμα. Σε ένα σκάφος του», λέει. Και συνεχίζει: «Τοποθετήθηκα στο Μόλυβο όταν η κρίση κορυφωνόταν και εκατοντάδες, χιλιάδες άνθρωποι περνούσαν κάθε μέρα στο νησί. Κι η δουλειά μου έγινε να σώζω ζωές. Αυτό θέλω, αυτό κάνω. Σώζω ζωές… Δεν υπάρχει πιο σημαντικό πράγμα από αυτό».
Θυμάται, πώς μπορεί να κάνει αλλιώς, δύσκολες στιγμές. «Με σημάδεψε το ναυάγιο της 24ης Απριλίου του 2018. Δεν μάθαμε ποτέ πόσοι πνίγηκαν και πόσοι σώθηκαν. Επιχειρούσαμε εμείς, επιχειρούσαν και οι Τούρκοι. Μαζεύαμε εμείς, μάζευαν κι αυτοί στα νερά τους. Εμείς ανεβάσαμε στο σκάφος μας εννιά νεκρούς. Και τρεις ζωντανές γυναίκες. Θυμάμαι, όταν τράβηξα τον πρώτο νεκρό εκείνου του ναυαγίου και είδα τα ανοιχτά του μάτια. Είδα το θάνατο στα μάτια του. Το αίσθημα του θανάτου. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Αλλά αυτό δεν μπορείς εκείνη την ώρα να το σκεφτείς. Το σκέφτεσαι μετά. Οι νεκροί σε σημαδεύουν. Οι ζωντανοί σε κάνουν να χαίρεσαι μοναχά την ώρα που τους σώζεις. Εκείνη την ώρα που λες "να σώσω ακόμα έναν, άλλον έναν, άλλον έναν". Να προλάβω, κι άλλος ζωντανός, άλλον έναν ζωντανό’. Τους ζωντανούς, όμως, τους ξεχνάς. Τους νεκρούς τους θυμάσαι μια ζωή. Είναι οι μάχες που έχασες…».
Ρωτάμε την επικελευστή Μαρία Κόντη πόσους ανθρώπους έσωσε τρία χρόνια τώρα στα νερά του Μολύβου. Δεν ξέρει. Εκατοντάδες, χιλιάδες... 24 ώρες βάρδια κάθε τρεις μέρες. Δυο μέρες στην ξηρά, μια στη θάλασσα. Συνέχεια. Στην πρώτη γραμμή της μάχης του Λιμενικού Σώματος, στην εσχατιά της Ευρώπης, για την αξία της ανθρώπινης ζωής, τις αξίες της Ευρώπης.
Κάποια στιγμή θέλει να παντρευτεί, να κάνει οικογένεια. Αν και οι άνδρες συνάδελφοί της είναι η οικογένειά της. Άψογοι στη συνεργασία όλοι τους μαζί της, τη δέχτηκαν ως κυβερνήτη από την πρώτη στιγμή. «Τι πάει να πει πιτσιρίκα και γυναίκα. Άμα πολεμάς, πολεμάς, και κάθε τι το κερδίζεις με αυτό που είσαι και αυτό που κάνεις», λέει η Μαρία Κόντη.
Ο ήλιος άρχισε να σηκώνεται πάνω από τα βουνά της Μικρασίας. Όλα καλά πήγαν. Δεν είχε περιστατικό, δεν είχε διασώσεις, δεν είχε ναυάγια, δεν είχε νεκρούς. Η μόνη γυναίκα κυβερνήτης σκάφους του Λιμενικού Σώματος στην ανατολική εσχατιά της Ελλάδας κάνει το σταυρό της, και βάζει πλώρη για το λιμάνι του Μολύβου. «ΠΛΣ 602, ΠΛΣ 602 επιστρέφω…» ανακοινώνει στον ασύρματο όπως αναφέρει το Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων. Σήμερα, 8 Μαρτίου, παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, στα σύνορα.
