Συνεχίζει να μαγεύει το κοινό
Η Alfa Romeo, παρουσίασε τo 1985 τον απόγονο της Giulietta, όταν γιόρτασε με ξεχωριστό τρόπο τα 75α γενέθλιά της.
Η 75 Turbo Evoluzione IMSA είχε κτηνώδη δύναμη, δύστροπο χαρακτήρα και την τάση να κατατροπώνει τον ανταγωνισμό.
Το κέντρο σχεδιασμού της μάρκας, με επικεφαλής τον Ermanno Cressoni, δημιούργησε μια μοντέρνα εκδοχή της Giulietta του 1977, όπου κυρίαρχο ρόλο έπαιζε η ιδιαίτερη αρχιτεκτονική του μοντέλου. Ο κινητήρας ήταν τοποθετημένος εμπρός, το κιβώτιο πίσω, ενώ η κίνηση μεταφερόταν αποκλειστικά στους πίσω τροχούς, επιλογή που η Μιλανέζικη μάρκα θα εγκατέλειπε στα σεντάν της μετά την 75 και στην οποία θα επέστρεφε εμφατικά με την νέα Giulia.
Το 1986, στο Σαλόνι Αυτοκινήτου της Γενεύης, η Alfa Romeo παρουσίαζε την αγωνιστική έκδοση του μοντέλου, την 1.8i Turbo Evoluzione, η οποία είχε δημιουργηθεί ειδικά για να πάρει έγκριση τύπου στο Group A στην κατηγορία των 3 λίτρων. Ο υπολογισμός της χωρητικότητας για τους υπερτροφοδοτούμενους κινητήρες γινόταν με τον πολλαπλασιασμό της πραγματικής χωρητικότητας του κινητήρα με έναν συντελεστή, ο οποίος εκείνα τα χρόνια ήταν 1,7. Με βάση αυτό τον κανονισμό, η κανονική χωρητικότητα του κινητήρα της 75 που ήταν 1.779 κ.εκ. θα οδηγούσε σε έναν κινητήρα με θεωρητικό κυβισμό 3.024 κ.εκ., οριακά πάνω από τον κανονισμό. Για αυτό το λόγο, η χωρητικότητα μειώθηκε στα 1.762 κ.εκ., μια μείωση που είχε ελάχιστο αντίκτυπο στην απόδοση του συνόλου, το οποίο δέχθηκε επίσης αλλαγές στην πίεση υπερπλήρωσης και τους αυλούς εισαγωγής.
Παράλληλα, οι εκτεταμένες αεροδυναμικές επεμβάσεις βελτίωσαν σημαντικά την απόδοση του αυτοκινήτου, όπου με την ίδια ιπποδύναμη (155 ίπποι) οι εκδόσεις δρόμου της Evoluzione έφταναν τα 210χλμ./ώρα τελικής ταχύτητα.
Οι 75 Turbo Evoluzione που προετοιμάστηκαν να αγωνιστούν στο Group A, είχαν ακόμα ελαφρύτερο αμάξωμα, ενισχύσεις σε διάφορα σημεία του πλαισίου και για ακόμα πιο άμεση αίσθηση οι ελαστικοί σύνδεσμοι που συνέδεαν τα μηχανικά μέρη με το αμάξωμα είχαν αντικατασταθεί από αντίστοιχους μεταλλικούς. Μετά τις επεμβάσεις στον κινητήρα που επέτρεπαν οι κανονισμοί, η απόδοση του συνόλου έφτασε τους 290 ίππους.
Το πρώτο βήμα για την αγωνιστική εμπλοκή της 75 είχε γίνει, αλλά ένα χρόνο αργότερα θα ερχόταν η ώρα για κάτι πολύ πιο ιδιαίτερο. Το 1988 το Turin Automobile Club οργάνωνε το 9ο Giro d’Italia automobilistico. Εκτός από οχήματα του Group N και του Group A, ο αγώνας ήταν ανοιχτός και σε αυτοκίνητα τα οποία ακολουθούσαν τους κανονισμούς του Αμερικανικού Πρωταθλήματος Αντοχής IMSA. Μέσα σε μόλις δύο μήνες, το αγωνιστικό τμήμα της Alfa Romeo με επικεφαλής τον Giorgio Pianta και τον δοκιμαστή Giorgio Francia είχαν έτοιμη στα χέρια τους μια 75 με κτηνώδη δύναμη και επιδόσεις, την 75 Turbo Evoluzione IMSA.
Οι κανονισμοί ISMA διακρίνονταν για τους μικρότερους περιορισμούς που έθεταν στους κατασκευαστές. Έτσι τα μετατρόχια έγιναν μεγαλύτερα και τους τροχούς κάλυπταν φαρδύτερα πλαστικά φτερά. Στο πίσω μέρος ξεχώριζε η μεγάλη αεροτομή από ανθρακονήματα, ενώ το συνολικό βάρος μόλις που άγγιζε τα 960 κιλά. Όπως συνήθως συμβαίνει με αντίστοιχες κατασκευές δεν υπήρχαν επίσημα δεδομένα για τη μέγιστη ισχύ και τις επιδόσεις, οι οποίες άλλωστε άλλαζαν ανάλογα με τις ρυθμίσεις του κιβωτίου. Συνολικά υπήρξαν αρκετές αναβαθμίσεις στο κινητήριο σύνολο με την απόδοση να ξεκινά περίπου από τους 335 ίππους και να φτάνει γύρω στους 400 ίππους το 1989. Με αυτή την ισχύ η τελική ταχύτητα του αυτοκινήτου σε συγκεκριμένες διαδρομές ξεπερνούσε τα 270χλμ./ώρα και άγγιζε τα 300χλμ./ώρα.
Εκτός από το αυτοκίνητο, ο ίδιος ο θεσμός του Giro d’Italia automobilistico παρουσίαζε ιδιαίτερο ενδιαφέρον, συνδυάζοντας του αγώνες σε πίστα με τα ράλι. Τα πληρώματα οδηγούσαν σε διάσημες πίστες όπως η Monza, το Misano, το Varano και η Vallelunga, ενώ στο μεσοδιάστημα ολοκλήρωναν ειδικές και απλές διαδρομές που χρησιμοποιούσαν μερικά από τα σημαντικότερα εθνικά και διεθνή ράλι της Ιταλίας. Για να ανταποκριθεί σε αυτές τις ιδιαίτερες απαιτήσεις η ομάδα αποτελούταν από μικτά πληρώματα με γνωστά ονόματα από τους αγώνες πίστας και ράλι. Το 1988, τρεις 75 Turbo Evoluzione IMSA με πληρώματα τους Patrese/Biasion/Siviero, Larini/Cerrato/Cerri και Nannini/Loubet/Andrié κατέκτησαν με τη συγκεκριμένη σειρά τις τρεις πρώτες θέσεις στον αγώνα, ενώ την επόμενη ο θρίαμβος επαναλήφθηκε με τους Francia/Cerrato/Cerri να τερματίζουν μπροστά από τους Larini/Biasion/Siviero. Στην 3η θέση βρέθηκαν οι D’Amore/Noberasco/Cianci με την «πολιτισμένη» Group A 75 Turbo Evoluzione, ενώ στην 4η θέση βρέθηκε η τρίτη 75 IMSA των Guerrero/Loubet/Andrié.
Το «κτήνος» από το Arese είχε αποδείξει με εμφατικό τρόπο, ότι εκτός από εντυπωσιακό ήταν και αμείλικτο με τον ανταγωνισμό.
Η μοναδική 75 Turbo Evoluzione IMSA του 1989 των Larini/Biasion/Siviero συνεχίζει να μαγεύει το κοινό.
Νίκος Τσάδαρης
