Ο αειθαλής οδηγός αγώνων Rauno Aaltonen και η σπουδαία κίνηση της Mini
Είναι γνωστός σε ολόκληρο τον κόσμο ως «Καθηγητής των Ράλι» όμως παρά την ειδικότητά του, η θεωρία και μόνο δεν του κάνει καλό. Λόγω της επιβολής lockdown, ο Rauno Aaltonen αναγκάστηκε να μείνει στο σπίτι του στη Φινλανδία τους τελευταίους οκτώ μήνες.
Δε βγήκε σε κάποια ειδική διαδρομή, ούτε δοκίμασε τις αντοχές του σε κάποιον αγώνα με ιστορικά αυτοκίνητα. Δεν είχε καν την ευκαιρία να εκπαιδεύσει νέους οδηγούς με πάθος για τους αγώνες, όπως συνηθίζει τα τελευταία χρόνια.
Παρότι ο Aaltonen είναι 82 ετών, η αγάπη του για την αγωνιστική οδήγηση παραμένει ζωντανή και η εκπληκτική του φυσική κατάσταση του επιτρέπει να είναι πάντα πολύ δυνατός πίσω από το τιμόνι. Ποτέ, μάλιστα, στη ζωή του δεν είχε τόσο καιρό να οδηγήσει αυτοκίνητο, όσο μέσα στο 2020, τη χρονιά της πανδημίας. Σημειώστε εδώ ότι ένας άνθρωπος σαν τον Aaltonen δε σκέφτηκε ποτέ να βγει στη σύνταξη.
Όμως οι άνθρωποι της Mini επεφύλαξαν έναν γιορτινό, ιδιαίτερο δώρο στον Φινλανδό. Καθώς ήταν προφανές τι έλειψε περισσότερο από τον μεγάλο οδηγό Ράλι και συνεργάτη επί δεκαετίες της Βρετανικής μάρκας, δε θα αρκούσε ένα απλό χριστουγεννιάτικο πακέτο. Χρειαζόταν να αποσταλεί ένα εποχούμενο «έλκηθρο» στον ευρωπαϊκό βορρά. Ένα κλασικό Mini κλεισμένο σε ένα τρέιλερ που το ρυμούλκησε ένα Cooper S Countryman ALL4 πήρε λοιπόν το μακρύ δρόμο προς τον Αρκτικό Κύκλο.
«Σε διάστημα 60 ετών, ο Rauno μας έχει χαρίσει τόσες μαγικές στιγμές. Τώρα ήρθε η στιγμή να του το ξεπληρώσουμε», δήλωσε ο επικεφαλής της μάρκας, Bernd Körber. Πράγματι, η σχέση του Aaltonen με τη βρετανική μάρκα ξεκίνησε το 1961. Εκείνη τη χρονιά ο Φινλανδός οδηγός κατέκτησε το εθνικό πρωτάθλημα Ράλι της πατρίδας του και ετοιμαζόταν να συμμετάσχει για πρώτη φορά στο Ράλι Μόντε Κάρλο, στις αρχές της επόμενης χρονιάς. Έναν αγώνα που είχε ήδη χτίσει τον μύθο του διεθνώς. Ο Φινλανδός προτίμησε το κλασικό Mini ως το ιδανικό αυτοκίνητο για να το επιχειρήσει. Η ταυτόχρονη πρεμιέρα στο «Μόντε» για οδηγό και αυτοκίνητο κατέληξε σε ένα θεαματικό ατύχημα. Όμως τον Ιανουάριο του 1963, ο Aaltonen ολοκλήρωσε τον αγώνα, πάντα στο τιμόνι ενός Mini Cooper, κατακτώντας τη νίκη στην κατηγορία του αυτοκινήτου και την 3η θέση στη γενική κατάταξη οδηγών.
Χρόνο με το χρόνο, το κλασικό Mini και η εργοστασιακή ομάδα που το υποστήριζε, βελτιώθηκαν. Χάρη στις ακριβείς οδηγίες του Rauno Aaltonen προς την ομάδα μετά από κάθε δοκιμή και κάθε αγώνα, το Mini εξελίχτηκε με βάση τις ιδιαίτερες συνθήκες του Ράλι Μόντε Κάρλο. Ο Φινλανδός οδηγός έδινε λεπτομερείς υποδείξεις για τις απαραίτητες ρυθμίσεις του αυτοκινήτου, τον ειδικό εξοπλισμό που απαιτούσε ο αγώνας, τις συνθήκες των ειδικών διαδρομών και την επιλογή των κατάλληλων ελαστικών. «Οτιδήποτε επιτρεπόταν από τους κανονισμούς και μπορούσαμε να το κάνουμε, το κάναμε», είπε ο ίδιος μετά από χρόνια.
Ωστόσο, τη δόξα της δουλειάς που είχε γίνει έκλεψαν στην αρχή άλλοι οδηγοί. Το 1964, ο ‘Paddy’ Hopkirk από τη Βόρεια Ιρλανδία, κατέκτησε τη νίκη στο «Μόντε» στο τιμόνι του Mini Cooper S. Την επόμενη χρονιά, επανέλαβε την επιτυχία ο συμπατριώτης του Aaltonen, Timo Mäkinen. Το 1966, «οι τρεις σωματοφύλακες», όπως έγιναν γνωστοί οι τρεις οδηγοί, έκαναν το 1-2-3 αλλά το Mini αποκλείστηκε από τους αγωνοδίκες, μετά από μία αμφιλεγόμενη απόφαση, σχετική με τα φώτα που θεωρήθηκαν παράτυπα. Όμως το 1967 ήρθε επιτέλους η χρονιά του Rauno Aaltonen να κατακτήσει επάξια τη νίκη στο Ράλι Μόντε Κάρλο. Η επιτυχία του αυτή ανέδειξε το Mini σε θρύλο των Ράλι και αυτοκίνητο που άφησε το αποτύπωμά του για πάντα στο άθλημα.
Ο Aaltonen θεωρείται ο εμπνευστής της τεχνικής φρεναρίσματος με το αριστερό πόδι. Ενώ το δεξί πόδι δεν εγκατέλειπε ποτέ το γκάζι, το αριστερό δούλευε πότε με το πεντάλ του συμπλέκτη και πότε με του φρένου. «Ήταν σα να παίζεις πιάνο με τα πόδια», είπε κάποτε χαρακτηριστικά ο ίδιος. Ο Φινλανδός οδηγός ήταν επίσης γνωστός για τις λεπτομερείς σημειώσεις που κρατούσε από τις ειδικές διαδρομές, ενώ ήταν ο πρώτος στην ιστορία του αθλήματος που έστελνε «κατασκόπους» στις παγωμένες ειδικές διαδρομές για να πάρουν σημειώσεις και να φτιάξουν σκίτσα με τις πραγματικές συνθήκες του δρόμου.
Η σχολαστικότητα και η μεταδοτικότητα του Aaltonen ήταν τα στοιχεία που του εξασφάλισαν μία μακρόχρονη καριέρα και από τη στιγμή που εγκατέλειψε τους αγώνες Ράλι. Ο θρυλικός Φινλανδός έγινε ο πρώτος εκπαιδευτής της σχολής BMW Driver Training το 1976, η οποία είναι σήμερα γνωστή ως BMW και Mini Driving Experience. Ως «Καθηγητής Ράλι» ο Aaltonen χάρισε τις πολύτιμες γνώσεις του γύρω από την αγωνιστική και την ασφαλή οδήγηση στους πολυάριθμους συμμετέχοντες των εκπαιδευτικών προγραμμάτων όλα τα προηγούμενα χρόνια.
Η δεκαετία του ’60 ήταν η χρυσή εποχή του κλασικού Mini. Εκείνα τα χρόνια, το Ράλι Μόντε Κάρλο είχε ήδη καταξιωθεί ως ένας σπουδαίος αγώνας με διαφορετικά μάλιστα σημεία εκκίνησης από μεγάλες πόλεις της Ευρώπης. Ακόμη και η απλή μετάβαση στην πρώτη ειδική regularity ήταν πραγματική περιπέτεια.
Με αυτό το δεδομένο, ήταν θέμα τιμής για την ομάδα της Mini να επιχειρήσει έναν ιδιαίτερο μαραθώνιο προς τιμήν του Rauno Aaltonen. Το οδοιπορικό του Cooper S Countryman ALL4 με το τρέιλερ ξεκίνησε από το Μόναχο με κατεύθυνση τη Βαλτική θάλασσα. Μετά από έναν διάπλου διάρκειας περίπου 30 ωρών με ferry boat στη Βαλτική, το «κομβόϊ» έφτασε στη Φινλανδία. Εκεί ξεκίνησε ένα ταξίδι 14 ωρών στους δασικούς δρόμους της χώρας, κάποιοι από τους οποίους ήταν ήδη καλυμμένοι με χιόνι. Προορισμός της αποστολής ήταν το Ροβανιέμι, η μεγαλύτερη πόλη της Λαπωνίας, γνωστή ανά τον κόσμο και ως η «επίσημη κατοικία του Άγιου Βασίλη». Μόνο που η ομάδα της δεν έφερνε μαζί της μία λίστα δώρων. Αντίθετα, μετέφερε ένα μοναδικό δώρο Χριστουγέννων για να το παραδώσει εκεί. Με τις πιο θερμές ευχές από το Μόναχο και με σεβασμό στους κανόνες κοινωνικής αποστασιοποίησης, ήρθε η ώρα να ανοίξει το μαγικό τρέιλερ. Αν και εξωτερικά το τρέιλερ απεικόνιζε εξωτερικά ένα κλασικό Mini, προμηνύοντας έτσι το πολύτιμο περιεχόμενό του, ο Rauno Aaltonen δεν έκρυψε τη συγκίνησή του τη στιγμή που το κόκκινο αγωνιστικό με τη λευκή οροφή κύλισε με τους τροχούς του στο δρόμο.
Ο Φινλανδός οδηγός, μάλιστα, δεν έχασε τον παραμικρό χρόνο. Λίγο αργότερα, το κλασικό, αγωνιστικό Mini πλαγιολίσθαινε στους γύρω δασικούς δρόμους πετώντας φρέσκο χιόνι από τους τροχούς του προς κάθε κατεύθυνση.
Αναμφίβολα, δεν θα μπορούσε να υπάρξει καλύτερο χριστουγεννιάτικο δώρο για ένα αειθαλή οδηγό αγώνων. Επιτέλους, η επιβεβλημένη αποχή του από τη δράση έφτασε στο τέλος της και ο Φινλανδός μπορούσε «να παίξει και πάλι πιάνο με τα πόδια του». Οδηγώντας προς τον Αρκτικό Κύκλο, αναμφισβήτητα πρέπει να τραγουδούσε κάποιο χριστουγεννιάτικο τραγούδι πίσω από το τιμόνι. Αν όχι το ‘Driving Home for Christmas’, σίγουρα κάτι σαν ‘Driving at Home before Christmas’.
Νίκος Τσάδαρης
