Η πρώτη (και τελευταία ελπίζουν οι φίλοι της) φορά που η ΑΕΚ έπαιξε σαν ομάδα Γ’ Εθνικής ήταν σήμερα. Γνώριμα άστοχη κι εκνευρισμένη απ’ τη διαιτησία, η «Ένωση» έμεινε στο 0-0 με τον ΑΟ Περιστερίου.
Στην πρώτη ήττα της -γιατί έτσι αντιμετωπίζονται απ' τον κόσμο της ισοπαλίες στη Γ’ Εθνική- υποχρεώθηκε η ΑΕΚ.
Χωρίς την απαιτούμενη συγκέντρωση και πιστή στην αστοχία των δυο περασμένων αγωνιστικών, η «Ένωση» κόλλησε στο 0-0 με τον ΑΟ Περιστερίου.
Μ' ελαφρυντικό τον κακό αγωνιστικό χώρο και την τραγική διαιτησία (που στέρησε ένα κανονικό γκολ απ’ τον Πόποβιτς κι έκοψε λανθασμένα πάμπολλες επιθέσεις) οι «κιτρινόμαυροι» δεν μπόρεσαν να φανούν αντάξιοι των 4.000 φίλων τους που κατέκλυσαν (και) το «Ελ Πάσο».
Πώς έπαιξε
Εκπλήξεις επεφύλαξε ο Τραϊανός Δέλλας -τόσο στις επιλογές του για την ενδεκάδα, όσο και σ’ αυτές για την αποστολή. Παρόλο που τον δοκίμαζε ως βασικό μες στη βδομάδα, ο «Κολοσσός» άφησε εκτός της 18άδας τον Ιβάν Μπρέσεβιτς. Αντίθετα, ξεκίνησε στην αρχική σύνθεση της ΑΕΚ τον Ρόβα, ενώ το ίδιο έγινε -για πρώτη φορά έπειτα από έξι χρόνια- και με τον Μπρούνο Τσιρίλο.
Έτσι, το 4-3-3 διαμορφώθηκε ως εξής: Τερματοφύλακας ο Βούρας και στην άμυνα -από αριστερά προς τα δεξιά- οι Τσουμάγκας, Τσιρίλο, Γεωργέας και Τσουκαλάς. Σε ρόλο καθαρού αμυντικού χαφ βρέθηκε ο Ρόβας, μπροστά του (ως εσωτερικοί μέσοι) οι Κορδέρο και Γροντής και στην τριάδα της επίθεσης ήταν οι Πόποβιτς (αριστερά), Πλατέλλας (δεξιά) και Ντακόλ (κορυφή).
Το ματς
Όλες οι προϋποθέσεις φάνταζαν ιδανικές στο «Ελ Πάσο» για να ξεπληρώσει η ΑΕΚ τα γκολ που είχε αφήσει κάβα στις δυο πρώτες αγωνιστικές. Φάνταζαν όμως. Δεν ήταν. Διότι ο καιρός ήταν καλός. Ο κόσμος της ξεχείλιζε (ξανά) τις εξέδρες. Η ίδια μπήκε ορεξάτη στο γήπεδο. Το ίδιο το… γήπεδο όμως είχε άλλη άποψη. Και με τις πανταχού παρούσες λακκούβες του, δεν επέτρεπε στην «Ένωση» να κυκλοφορήσει όπως πρέπει την μπάλα.
Ακόμα κι όταν συμφιλιώθηκαν όμως με τις… αντιξοότητες, οι «κιτρινόμαυροι» δεν μπορούσαν να πετύχουν το γκολ που θα ξεκλείδωνε το αντίπαλο τείχος. Ή μάλλον μπορούσαν -στη φάση όπου το κεφάλι του Πόποβιτς αξιοποίησε την ωραία σέντρα του Τσουκαλά- αλλά τους το απαγόρευε (λανθασμένα) ο βοηθός. Με το δοκάρι να κάνει το ίδιο δε -σε κεφαλιά του Ντακόλ- και αμυντικό να του παίρνει… απ’ το στόμα την μπουκιά λίγο αργότερα, η ΑΕΚ πήγαινε «στεγνή» στ’ αποδυτήρια.
Το κακό όμως ήταν πως δεν άφησε σ’ αυτά τον (δικαιολογημένο εν μέρει) εκνευρισμό με τη διαιτησία. Ούτε και το άγχος -που μεγάλωνε. Η μικρή διακοπή του ματς λοιπόν (όταν ο βοηθός έκοψε με κραυγαλέα ανύπαρκτο οφσάιντ τον Πλατέλλα) και η ακόμα μαζικότερη -όσο γινόταν αυτό- άμυνα των γηπεδούχων είχε ως αποτέλεσμα η ΑΕΚ να ζορίζεται. Και ν’ απειλεί κυρίως με ατομικές ενέργειες των Πόποβιτς και Ντακόλ που.
Το πρόβλημα εστιαζόταν όμως στο ότι… παραήταν ατομικές. Τόσο πολύ, ώστε να κόβονται ηρωικά απ’ τους ψυχωμένους Περιστεριώτες. Να αποκρούονται εντυπωσιακά απ’ τον τερματοφύλακά τους. Να καταλήγουν στη λάθος πλευρά των διχτύων τους (όπως η προβολή του Πόποβιτς). Ή να περνούν… αδιανόητα άουτ (όπως στην αμαρκάριστη κεφαλιά του Ντακόλ στις καθυστερήσεις). Έτσι, οι επιλογές του Δέλλα (όπως η τράμπα δεξιού μπακ και η δεύτερη αλλαγή στο 87') δεν δικαιώνονταν. Και περισσότεροι από 4.000 φίλοι της ΑΕΚ γίνονταν μάρτυρες μιας ιστορικής γκέλας.
