Η κουβέντα, όπως ήταν λογικό, είχε αφετηρία τη νέα προσπάθεια των "ερυθρολεύκων" και αρχικά εκεί περιστράφηκε, άλλωστε ο 33χρονος αρχηγός του Ολυμπιακού μπαίνει στον 6ο του χρόνο στον Πειραιά και ως αδιαφιλονίκητος ηγέτης των πρωταθλητών Ελλάδας και δευτεραθλητών Ευρώπης, είναι το πρόσωπο με την μεγαλύτερη επιρροή στο παιχνίδι της ομάδας. Χωρίς να έχει συμπληρώσει εβδομάδα μαζί με τους συμπαίκτες του και χωρίς να έχει αγωνιστεί ακόμη σε κάποιο φιλικό παιχνίδι (λόγω των υποχρεώσεων του στο Eurobasket), ο Βασίλης Σπανούλης ήταν συγκρατημένος στο λόγο του όσον αφορά στο νέο αγωνιστικό πρόσωπο των Πειραιωτών, αλλά σαφής και περιεκτικός στις απόψεις γύρω από τον τρόπο της δουλειάς και της πνευματικής προετοιμασίας για την επίτευξη των υψηλών στόχων που έχει πάντα ο σύλλογος.
Έχοντας καλύψει όλη την πορεία του με την Εθνική ανδρών, από το 2004 έως και τον τελευταίο αγώνα του με τη Λετονία, πριν από 12 ημέρες, η συζήτηση δεν θα μπορούσε βέβαια να μην καταλήξει και στην απόφασή του να αποχωριστεί την "επίσημη αγαπημένη", αλλά και στην αποτυχία της ελληνικής ομάδας να προκριθεί στα ημιτελικά και να διεκδικήσει μία θέση στο βάθρο. Ο "Kill-Bill" άνοιξε την καρδιά του, είπε αυτά που αισθάνεται, εξωτερίκευσε συναισθήματα και εξήγησε γιατί η περήφανη διαδρομή από τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας μέχρι το πρόσφατο Eurobasket, τον χαροποιεί περισσότερο από το για πολλούς "άδοξο αντίο" του στην Εθνική Ελλάδας.
Μια νέα χρονιά αρχίζει και από τις κινήσεις που έκανε ο Ολυμπιακός (Χάκετ, Στρόουμπερι, Αθηναίου, Τολιόπουλος, Γιανγκ και Μιλουτίνοβιτς) φαίνεται ότι θα είναι πιο γεμάτος τόσο στην περιφέρεια, όσο και μέσα στην ρακέτα... Ποια είναι η δική σου άποψη;
«Ακόμη δεν μπορώ να εκφέρω άποψη, γιατί έχω δεν έχω μία εβδομάδα μαζί με την ομάδα! Ο coach ξέρει καλύτερα απ' όλους πως σκέφτεται την εφετινή ομάδα, πως θα "δέσει" την χημεία και πως θέλει να παίξουμε... Όπως είπε και στην τοποθέτησή του, ήθελε να κρατήσει τους δύο παίκτες που έφυγαν, αλλά από τη στιγμή που αυτό δεν κατέστη δυνατόν, το πιο σημαντικό απ' όλα είναι ότι όσοι ήρθαν, ήταν οι πρώτες επιλογές του Ολυμπιακού. Αυτό δείχνει ότι η συνεργασία διοίκησης-προπονητή λειτούργησε άψογα εν μέσω της συνεχιζόμενης οικονομικής κρίσης που έχουμε στην Ελλάδα! Από 'κει και πέρα, χρειάζεται κάποιος χρόνος για να εγκλιματιστούν στα νέα δεδομένα και θα βοηθήσουμε όλοι σ' αυτό, έτσι ώστε να αφομοιώσει ο καθένας σωστά το ρόλο του και να μπορέσουμε να μπούμε στον σωστό δρόμο.»
Μπαίνετε στην αφετηρία της νέας σεζόν με μία βαριά κληρονομιά. Είστε φιναλίστ της Ευρωλίγκα και πρωταθλητές Ελλάδας, ενώ στην Α1 Κατηγορία, είστε αήττητοι κόντρα στον βασικό σας αντίπαλο από τον Ιούνιο του 2014, όταν χάσατε στους τελικούς των πλέϊ-οφ. Αυτό το στοιχείο, αυτή η κληρονομιά, σας προσδίδει μεγαλύτερο βάρος;
«Θα έλεγα ότι αισθανόμαστε κάποιο επιπλέον βάρος! Εμείς θα πάμε να παίξουμε το μπάσκετ που ξέρουμε και που μας ταιριάζει, για να είμαστε πετυχημένοι... Θεωρώ ότι αρχίζουμε τη χρονιά με καλύτερη ψυχολογία κι αυτό παίζει σημαντικό ρόλο στον αθλητισμό, αλλά αν δεν είμαστε σοβαροί και αν δεν δουλέψουμε όπως πρέπει μέσα στο γήπεδο, αυτά τα δεδομένα θα αλλάξουν πολύ γρήγορα. Πρέπει να είμαστε πολύ συνειδητοποιημένοι γι' αυτό που θέλουμε να κάνουμε, να έχουμε δίψα και να βάζουμε πάντα ψηλότερα τον πήχη.»
Το γεγονός ότι μπαίνεις και σε χρονιά συμβολαίου, σου δίνει έξτρα κίνητρο;
«Δεν το βλέπω έτσι! Κάθε χρονιά θέλω να παρουσιάζομαι καλύτερος και ανταγωνιστικός και μαζί με τους συμπαίκτες μου να προσπαθώ να πετύχω τους στόχους που θέτει η ομάδα.»
Μετά από τόσα χρόνια στην Ευρωλίγκα και ειδικότερα έτσι όπως έχει διαμορφωθεί και το σύστημα της διοργάνωσης τα τελευταία χρόνια, που όλα κρίνονται στο Top-16, πόσο δύσκολο είναι να είσαι συγκεντρωμένος και σωματικά και ψυχολογικά έτοιμος από την αφετηρία ενός τέτοιου "μαραθωνίου";
«Για μένα προσωπικά, καθόλου! Θεωρώ εαυτόν ευλογημένο επειδή ασχολούμαι με κάτι το οποίο υπεραγαπώ, το κάνω με μεγάλο ζήλο και νιώθω πανέτοιμος να βοηθήσω την ομάδα μου στο ρόλο που μου έχει αναθέσει.»
Αυτή κι αν ήταν απάντηση "πάρε-βάλε" για την επόμενη ερώτηση! Γνωρίζοντας πόσο αγαπάς το μπάσκετ, πόσο δεμένος είσαι μ' αυτό που κάνεις, αναρωτιέμαι αν όλες αυτές τις μέρες που ακολούθησαν από το τελευταίο ματς του Ευρωμπάσκετ με τη Λετονία, έχεις πιστέψει ότι σταμάτησες από την Εθνική ομάδα; Το βρίσκω ανθρώπινο να έχει κάνει κάποιος δεύτερες σκέψεις και μιλώντας με τον εαυτό του να έχει πει: "Δηλαδή τώρα εγώ σταμάτησα;"... Το 'χεις κάνει;
«Όχι (σ.σ.: χωρίς δισταγμό)!! Το έχω πιστέψει απόλυτα! Είμαι έτσι σαν άνθρωπος, που όταν φτάνω στο σημείο να πάρω μία τόσο σημαντική απόφαση, σημαίνει ότι είναι οριστική και έχει ληφθεί συνειδητά μετά από πολλή σκέψη. Το σκεφτόμουν αρκετά πριν αρχίσουν οι προπονήσεις της Εθνικής και κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας κατέληξα στο συμπέρασμα ότι πλέον ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και για μένα και πρέπει να δώσω τη σκυτάλη σε κάποια άλλα παιδιά.»
Πόσο δύσκολη διαδικασία ήταν, από πλευράς ψυχολογίας πιο πολύ, το ματς με τη Λετονία; Τι σκεφτόσουν, τι αισθανόσουν;
«Όταν καταλαβαίνεις και ο ίδιος ότι πλέον δεν μπορείς να βοηθήσεις την Εθνική ομάδα, δεν έχεις άλλη επιλογή... Πρέπει να αποσυρθείς για να δώσεις τη θέση σου σε κάποιον άλλον... Κανείς δεν είναι "αιώνιος" αθλητής στην Εθνική, ο καθένας πρέπει να συνειδητοποιεί πότε μπορεί να βοηθήσει και πότε όχι!»
Κατά την άποψή σου τι λείπει από την Εθνική ομάδα και επί σειρά ετών, από το 2009, ενώ διαθέτει παίκτες με μεγάλη ποιότητα και εμπειρία, δεν μπορεί να επιστρέψει στις επιτυχίες στις διεθνείς διοργανώσεις; Τα τελευταία δύο χρόνια ειδικότερα, φτάνει μία ανάσα από την πηγή αλλά νερό δεν πίνει...
«Το πιο σημαντικό που μας λείπει είναι η χημεία, αλλά αυτό δεν είναι κι εύκολο να βρεθεί μέσα σε σχεδόν δύο μήνες προπονήσεων και αγώνων!»
Δηλαδή εκτιμάς ότι η Εθνική ομάδα δεν πρέπει να απαρτίζεται από δώδεκα πρωταγωνιστές, αλλά πρέπει να έχει και παίκτες που έχουν συνηθίσει να επιτελούν μικρότερους ρόλους;
«Δεν υπάρχει πρέπει... Αν υπάρχει κάποιο είναι ότι πρέπει να καλούνται όσοι πραγματικά το αξίζουν! Από 'κει και πέρα, στην Εθνική ομάδα δεν πρέπει να μετράει περισσότερο η επιτυχία ή η αποτυχία, όσο η αφοσίωση και η πίστη που δείχνει κάποιος για την εκπροσώπηση της πατρίδας, που για μένα αποτελεί υπέρτατη τιμή! Άλλες φορές θα πετύχεις, άλλες όχι! Προσωπικά αισθάνομαι ευλογημένος που κατέκτησα τρία μετάλλιο με το εθνόσημο στο στήθος και πολύ τυχερός γιατί οι Εθνικές ομάδες είναι πολύ δύσκολες ομάδες... Πρέπει να έχεις τη super ταλαντούχα γενιά που είχαν οι Ισπανοί ή τη χημεία που έχει αυτή τη στιγμή η Σερβία, που κι αυτή δεν πέτυχε τον στόχο της... Για παράδειγμα, οι Γάλλοι έκαναν δέκα χρόνια για να βρουν αυτή τη χημεία και αυτόν τον χαρακτήρα που τους έχει ανταγωνιστικούς και σκληρούς και τους έχει φέρει στα μετάλλια... Πιστεύω ότι κι εμείς, όταν είμαστε λίγο πιο τυχεροί και βρούμε αυτή τη χημεία που χρειάζεται και μας πάνε και όλα από λίγο καλύτερα, τότε θα ξαναγυρίσουμε στις επιτυχίες...»
Στενοχωρήθηκες που μία 12ετής λαμπρή καριέρα με την Εθνική ομάδα, δεν έκλεισε όπως ιδανικά θα ήθελες και θα σου άξιζε;
«Σίγουρα! Επειδή όμως είμαι πολύ περήφανος για αυτά τα χρόνια, για μένα μετράει πιο πολύ το ότι φόρεσα τη φανέλα της Εθνικής ομάδας της χώρας μου και εκπροσώπησα τους συμπατριώτες μου απ' ότι με στενοχωρεί ή με χαροποιεί το όποιο αρνητικό ή θετικό αποτέλεσμα. Στενοχωρήθηκα, αλλά από την άλλη είναι αθλητισμός, είναι παιχνίδι και δεν μπορεί να σε ρίχνει και πάρα πολύ...»
