Η εθνική Ελλάδος, με την ήττα στα Χανιά από τη Σερβία με 2-0 έσπασε νέο αρνητικό ρεκόρ, συμπληρώνοντας τέσσερις σερί εντός έδρας ήττες.
Παρά την απομάκρυνση Ρανιέρι, οι παίκτες παραμένουν αποπροσανατόλιστοι και τα αποδυτήρια βράζουν.
Μοιραία οι κακές εμφανίσεις, αλλά και τα κακά αποτελέσματα, φέρνουν νεύρα και γκρίνια.
Η περίπτωση του Κονέ που πήγε να "αρπαχτεί" με το Μανιάτη και χειρονόμησε εναντίον αντιπάλου -όσο σκληρό κι αν ήταν το φάουλ που δέχτηκε- αλλά και του ίδιου του Μανιάτη, που κατάφερε να εκνευρίσει τόσο τον διαιτητή που του έδειξε κίτρινη κάρτα για διαμαρτυρία σε φιλικό αγώνα, είναι ενδεικτικές τις κατάστασης.
Όταν ανέλαβε ο Ότο Ρεχάγκελ, βρήκε μπροστά του ανάλογες -και ίσως χειρότερες- συμπεριφορές. Για να εφαρμόσει το αμυντικογενές σύστημά του, στηρίχτηκε στον Τραϊανό Δέλλα και τον Κώστα Κωνσταντινίδη που έπαιζαν στο εξωτερικό και είχαν διαφορετική παιδεία. Μετέπειτα, στο σύστημά του εντάχθηκαν και οι Μπασινάς και Χαριστέας και τα άλλα παιδιά.
Ο Σάντος, με τη σειρά του, στηρίχθηκε επίσης σε πρόσωπα. Καραγκούνης και Κατσουράνης, μαζί με τον Τοροσίδη, ήταν τα πρόσωπα πάνω στα οποία σχημάτιζε τη στρατηγική του ο Πορτογάλος.
Η ΕΠΟ επέλεξε τον Ρανιέρι για να μη στηριχθεί σε πρόσωπα. Και σωστά, καθώς η μεταβατική περίοδος είχε και πρόσωπα που αποχωρούσαν. Ο Ρανιέρι υποσχέθηκε θεαματικότερο και επιθετικότερο ποδόσφαιρο, όμως παρουσίασε μια ομάδα αδούλευτη, ενώ ένα νέο, περισσότερο επιθετικό, σύστημα ήθελε ομολογουμένως δουλειά.
Στο τέλος, βρέθηκε να υποστηρίξει ότι "ίσως τελικά με το υλικό αυτό να μην μπορεί η Ελλάδα να παίξει θεαματικό ποδόσφαιρο". Πριν απαξιώσει όμως τους ποδοσφαιριστές του, στηρίχθηκε κι εκείνος σε πρόσωπα. Ίσως με λάθος κριτήρια, αλλά πόνταρε σε άτομα: σε Μανωλά, σε Ταχτσίδη, σε Σάμαρη, σε Μανιάτη, σε Μάνταλο. Κι εκείνοι τον διέψευσαν, είτε επειδή φάνηκαν λίγοι, είτε επειδή ο ίδιος τους εξέθεσε στην πρώτη στραβή.
Ο νέος προπονητής δεν πρέπει να είναι ο Κώστας Τσάνας, ένας ευέλικτος άνθρωπος δηλαδή που προέρχεται από το -ακόμα- υγιές σύστημα των εθνικών ομάδων. Εδώ χρειάζεται ένα "ξερό κεφάλι", σαν τον Σάντος και τον Ρεχάγκελ.
Οι πρότερες εμπειρίες μας δείχνουν τη συνταγή της επιτυχίας, μιας και η εθνική Ελλάδος δεν έχει αποκλειστεί ακόμη και μπορεί να "σώσει" τη διοργάνωση.
Υπάρχουν παίκτες, όπως ο Παπασταθόπουλος, ο Χριστοδουλόπουλος και ο Τοροσίδης, που αγαπούν την ομάδα και έχουν παράλληλα και τη δύναμη να βγουν μπροστά και να συμπαρασύρουν και τους υπόλοιπους.
Ο νέος προπονητής πρέπει να βασίσει τη θητεία του στο αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα, σε πρόσωπα, για να ξαναφέρει τις επιτυχίες στην επιφάνεια, πριν η εθνική Ελλάδος ξεχάσει πώς να κερδίζει. Εκτός κι αν στην ΕΠΟ αποφασίσουν να δουλέψουν πάνω στο σύστημα. Αν όμως θέλουν να δουν την ομάδα να παίζει και να κερδίζει αλλιώς, θέλει δουλειά πολλή.
Χρειάζεται αλλαγή νοοτροπίας σε όλες τις εθνικές ομάδες και εκμάθηση του επιθετικού ποδοσφαίρου, χρειάζεται να συγκεντρώνονται νωρίτερα οι διεθνείς, χρειάζονται πολλά φιλικά. Και πάλι όμως, απαιτείται ένας βασικός κορμός, πάνω στον οποίο θα σχεδιαστούν τα πλάνα της επόμενης ημέρας.
