Επτά αγώνες, επτά τελικούς έχει να δώσει η εθνική Ελλάδος για να καταφέρει να αποφύγει αυτό που με βάση την τωρινή της εικόνα μοιάζει μοιραίο για το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα, ο αποκλεισμός δηλαδή από το Euro 2016.
Σίγουρα οι αντίπαλοι δεν είναι φόβητρο, σε έναν θεωρητικά εύκολο όμιλο, όπου οι αντίπαλοι δεν έχουν την ίδια ατομική ποιότητα, όμως η Εθνική ομάδα δεν έχει αγωνιστικό προσανατολισμό.
Σίγουρα της έλειπαν αρκετοί παίκτες, όπως όμως είπε ο Βασίλης Τοροσίδης, "νιώθω ότι χάσαμε την ταυτότητά μας".
Οι αλλαγές στο αρχικό σχήμα από τον Ρανιέρι με ένα 4-4-2 σύστημα, που στην επίθεση γινόταν 4-2-4, μπέρδεψαν τους διεθνείς και τους ανάγκασαν να κυνηγούν... χίμαιρες, χωρίς να υπάρχει βιασύνη.
Η εθνική Ελλάδος έπαιξε τρίτο διαφορετικό σύστημα σε τρία ματς επί Ρανιέρι και έδειξε απελπισία.
Το ελπιδοφόρο μήνυμα με τη χρησιμοποίηση της νέας φουρνιάς στο Ελσίνκι, έστω κι αν η νίκη δεν ήρθε, ήρθε να αντικατασταθεί από το σύστημα "φουλ επίθεση" μόνο και μόνο από το φόβο ότι διαφορετικά δε θα μπορέσουμε να σκοράρουμε.
Υπάρχουν πολλές ενστάσεις που δικαίως κατατίθενται. Το ντεφορμάρισμα του Μανιάτη, οι απουσίες, το αν ο Ταχτσίδης μπορεί ή δεν μπορεί να παίξει το ρόλο του οργανωτή, το παιχνίδι των Ταχτσίδη-Σάμαρη που είναι ίδιο, σαν από... ξεπατικωτούρα, η εμμονή στον Μήτρογλου και άλλα πολλά.
Το θέμα είναι ότι η Εθνική, επί Ρεχάγκελ και Σάντος έπαιζε ένα σύστημα, ανεξαρτήτως ποιος ήταν ο αντίπαλος. Για το λόγο αυτό νίκες με σκορ 1-0 άλλοτε φάνταζαν θρίαμβοι -κόντρα σε ισχυρούς αντιπάλους- και άλλοτε προκαλούσαν γκρίνια -κόντρα σε ομάδες χαμηλής δυναμικότητας.
Ο Κλαούντιο Ρανιέρι βγάζει την εικόνα ενός αγχωμένου προπονητή, που θυμίζει πιλότο την ώρα που πέφτει το αεροσκάφος και ενώ γνωρίζει να το πιλοτάρει, σε κατάσταση πανικού πατά όλα τα κουμπιά...
Οι παίκτες της ενδεκάδας αλλάζουν, το σύστημα αλλάζει, όλα, άλλωστε στην περίοδο Ρανιέρι μοιάζουν πια ρευστά...
