Mπορεί να κάνει ακόμη και τους θεατές να αισθάνονται λιγάκι «ζαλισμένοι»
Οι κορυφαίοι αθλητές του καλλιτεχνικού πατινάζ περιστρέφονται με τόσο απίστευτα γρήγορες ταχύτητες που μπορεί να κάνει ακόμη και τους θεατές να αισθάνονται λιγάκι αγχωμένοι.
Αν και περιστασιακά πέφτουν κατά την προσγείωση, οι αθλητές του καλλιτεχνικού πατινάζ συνήθως περιστρέφονται στον αέρα χωρίς να χάσουν την ισορροπία τους.
Αυτό συμβαίνει επειδή έχουν ρυθμίσει το σώμα και τον εγκέφαλό τους με τέτοιο τρόπο ώστε να υπερνικά το συναίσθημα του ιλίγγου, λένε οι ειδικοί.
Η Αμερικανίδα αθλήτρια του καλλιτεχνικού πατινάζ Mirai Nagasu, η οποία κέρδισε το χάλκινο μετάλλιο στους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες στη Νότια Κορέα το 2018, λέει ότι αισθάνεται τις εναλλαγές που επιφέρει στο σώμα της ο στροβιλισμός αλλά έχει μάθει με τα χρόνια πώς να επαναφέρει την εστίασή της.
«Πιστεύω ότι έχουμε μια μαθησιακή ικανότητα ενάντια στην ορμή που μας χτυπά ενώ περιστρεφόμαστε», λέει.
Η Kathleen Cullen, καθηγήτρια βιοϊατρικής μηχανικής στο Πανεπιστήμιο Johns Hopkins, της Βαλτιμόρης έχει μια πιο επιστημονική απάντηση.
«Στην αρχή της σταδιοδρομίας τους, οι σκέιτερ και άλλοι αθλητές αισθάνονται ζάλη όταν περιστρέφονται» λέει η Κάλεν. «Αλλά τελικά, εκπαιδεύουν το μυαλό τους να ερμηνεύει καλύτερα αυτό το συναίσθημα».
«Υπάρχει ένα πραγματικά βαθύ θεμελιώδες πράγμα που συμβαίνει στον εγκέφαλο των ανθρώπων όπως οι χορευτές ή οι σκέιτερ με πολλή εξάσκηση. Και αυτό είναι βασικά μια αλλαγή στον τρόπο με τον οποίο ο εγκέφαλος επεξεργάζεται τις πληροφορίες».
«Όταν περιστρέφεται μια πατινέρ γύρω από τον εαυτό της ενεργοποιούνται τα ημικυκλικά κανάλια, οι αισθητήρες περιστροφής. Είναι γεμάτοι με υγρό και αισθάνονται την περιστροφή.
Αλλά όταν η αθλήτρια σταματήσει, το υγρό έχει αδράνεια και τείνει να συνεχίσει να κινείται.
Στην πραγματικότητα, η αθλήτρια έχει μια ψεύτικη αίσθηση κίνησης».
Με τα χρόνια προπόνησης, ο εγκέφαλος των καλλιτεχνικών πατινάζ έχει προσαρμοστεί και έχει μάθει να αγνοεί αυτό το λάθος, λέει.
«Αυτό γίνεται με την πάροδο του χρόνου με την καθημερινή εξάσκηση, καθώς ο εγκέφαλος συγκρίνει τις προσδοκίες του με αυτό που πραγματικά έλκει από τους αισθητηριακούς του υποδοχείς».
Οι αθλητές μαθαίνουν επίσης άλλους τρόπους να μειώσουν τη ζάλη τους.
Για παράδειγμα, η εστίαση σε ένα σταθερό αντικείμενο αναφοράς ή σε ακίνητο αντικείμενο ελαχιστοποιεί τη ζάλη και την απώλεια ισορροπίας.
«Οι χορευτές μπαλέτου συχνά γυρίζουν το κεφάλι τους προς την αντίθετη πλευρά κατά τη διάρκεια κάθε στροφής για να σταθεροποιήσουν μια οπτική αναφορά. Ομοίως, στο τέλος της περιστροφής, οι αθλητές θα καρφώσουν τα μάτια τους σε ένα συγκεκριμένο σημείο στον τοίχο για να έχουν μια σταθερή αναφορά», εξηγεί η Cullen, όπως αναφέρει το cnn.
