Τα αθλήματα, πέρα από διασκέδαση και ψυχαγωγία για αυτόν που τα παρακολουθεί, είναι και παρακολούθηση ενός στόχου.
Όση κουβέντα και τακτική ή ακόμη και εξωγηπεδική ανάλυση να γίνει για έναν αγώνα ποδοσφαίρου, στο τέλος της ημέρας όλοι όσοι τον παρακολουθούν αναμένουν η μπάλα να μπει στα δίχτυα.
Όσο τουλάχιστον είναι δυνατόν. Αντίστοιχα, στο μπάσκετ, οι θεατές περιμένουν το καλάθι ή, αν δεν έρθει αυτό, κάποιος παίκτης να πάρει το ριμπάουντ. Στο τένις, η μπάλα αναμένεται από όλους να χτυπήσει στο κορτ πριν δεχθεί τη ρακετιά του αντιπάλου, τόσο σίγουρα όσο το ότι 1+1=2. Στο χόκεϊ, οι παίκτες προσπαθούν να σπρώξουν το πακ στα δίχτυα και ο τερματοφύλακας το αντίθετο.
Τι συμβαίνει όμως όταν τα απολύτως αναμενόμενα και σίγουρα, απλά δεν συμβαίνουν; Στον αθλητισμό υπάρχουν κάποιες φορές που εκτυλίσσονται κάποια... άκυρα περιστατικά. Τότε, μάλλον προκύπτει πολύ γέλιο!
Ας δούμε μερικά από αυτά: Αυτό που λέμε στόχευσε στο γάμο του καραγκιόζη...
Το σερβίς πήγε να σερβίρει πρωινό...
"Θανατηφόρα" βολή... Κι όμως, ο ΝτεΣαγκανά Ντιόπ το σκέφτηκε πολύ...
Δεν το βάζει ούτε σε κενό τέρμα...
Ο ορισμός του "Ωπαλάκια"...
Ο "τα χάνω μπροστά από το τέρμα"
Μπορείς να καρφώσεις; Όχι δεν μπορείς...
Ή κάνεις λέι-άπ ή δεν κάνεις...
Έρμπολ κάρφωμα...
Ούτε σε άδειο τέρμα...
Και η γιαγιά μου θα το 'βαζε...
Μπαλάκι; Στο χαντάκι; Ή μήπως όχι; Ή μήπως πάλι ναι;
