Ποιός άραγε γνωρίζει καλύτερα την κατάσταση από τους ασθενείς ; Σίγουρα όχι αυτοί που λαμβάνουν τις αποφάσεις !
Είναι ξεκάθαρο ότι ο τομέας, που "πονάει" περισσότερο εξαιτίας της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα, είναι η Υγεία. Ξεκάθαρο πλέον, αλλά καθόλου τυχαίο. Στο χώρο της Υγείας έγινε αυτό, που συνηθίζουμε να λέμε “το μεγάλο φαγοπότι”.
Δεν είναι λίγοι εκείνοι, που θεωρούν ότι η χρεοκοπία της Υγείας ήταν φυσικό επακόλουθο αυτού του πολυέξοδου πάρτυ. Με τη διαφορά ότι ο λογαριασμός δεν είχε ως παραλήπτες τους οργανωτές και τους συμμετέχοντες σ' αυτό, αλλά όσους περνούσαν απ' έξω κι έριχναν κλεφτές ματιές από τα παράθυρα.
Τους ασθενείς.
Εκείνο το πάρτυ κράτησε για πάνω από… 20 χρόνια. Οι τιμές πολλών φαρμάκων είχαν φθάσει ψηλά, πολύ ψηλά, κάποιοι γιατροί έγραφαν τόσα φάρμακα όσα θα μπορούσαν να μας σκοτώσουν παρά να μας σώσουν, κάποιες φαρμακευτικές εταιρείες έτριβαν τα χέρια τους και ομολογούσαν ότι η Ελλάδα είναι ο παράδεισός τους, κάποιοι ζητούσαν διαγνωστικές εξετάσεις για να διερευνήσουν το… τίποτα, οι περισσότεροι μεσάζοντες μοίραζαν την
πίτα ενεξέλεγκτοι, άρκετοι ασθενείς θεωρούσαν λογικό να βάζουν στις τσέπες των γιατρών σημαντικό μέρος των χρημάτων τους ως πρόσθετη αμοιβή, κάποιο γιατροί τα έπαιρναν και δεν τα δήλωναν στην εφορία και… το πάρτυ συνεχιζόταν.
Από το ένα άκρο... τη σπατάλη, την πολυφαρμακία, την ανεξέλεγκτη συνταγογράφηση, τις επεμβάσεις μαϊμού, περάσαμε μέσα σε μια νύχτα στην άνευ προηγουμένου λογιστική περικοπή αριθμών, αλλά και… ανθρώπων απ' ό,τι φαίνεται.
Η λέξη "χάνονται" ηχεί πιο εύκολα στα αυτιά μας απ' ό,τι η λέξη “πεθαίνουν”, όταν αφορά σε ασθενείς.
Την πρώτη συνηθίζουν να χρησιμοποιούν οι γιατροί στις κατ' ιδίαν συζητήσεις τους ."Πάντα χάναμε ασθενείς, απλώς τώρα φοβούμαστε οτι είναι περισσότεροι".
Η ίδια απάντηση, μονότονη και βασανιστική. Λόγια θα μπορούσε να πει κάποιος, αβάσιμα, χωρίς στοιχεία και αριθμούς. Να βάλουμε κι εδώ λογιστές για να μας πουν λοιπόν πόσοι ασθενείς "χάνονται" , μιας και όλα πλέον
μεταφράζονται σε αριθμούς.
Αλήθεια, πόσοι είναι οι καρκινοπαθείς, που φεύγουν από τους γιατρούς τους, περιμένοντας να πεθάνουν, ενώ μπορούν να ζήσουν;
Πόσοι χρειάζονται κρεβάτι σε μονάδα εντατικής θεραπείας και δεν θα νοσηλευτούν ποτέ σε αυτό;
Ποιος θα τους μετρήσει όλους αυτούς;
Όμως, το χειρότερο, που συμβαίνει σήμερα στη χώρα μας, είναι ότι οι ίδιοι οι ασθενείς αποφασίζουν να σταματήσουν τα φάρμακά τους ή να μειώσουν τις δόσεις τους, να καθυστερήσουν μια επέμβαση επειδή
δεν έχουν λεφτά ή να μην την κάνουν ποτέ, να περιορίσουν δραστικά τις διαγνωστικές εξετάσεις και
να προσπαθήσουν μέσα από τα ελάχιστα χρήματα, που τους απομένουν, να αγοράσουν ό,τι οι ίδιοι θεωρούν απαραίτητο για να μην επιδεινωθεί η κατάσταση της υγείας τους.
Σε όλες τις τελευταίες μελέτες, που αφορούν σε ασφαλισμένους και έγιναν με τη μορφή ερωτηματολογίου, καταγράφεται η ανησυχία των πολιτών για την υγεία τους, αλλά και η απογοήτευσή τους για το μέλλον.
Επτά στους δέκα κατά μέσο όρο εκτιμούν ότι θα χειροτερέψουν πολύ ζητήματα, που αφορούν στην περίθαλψη και τη θεραπεία τα επόμενα χρόνια, ενώ πάνω απο τους μισούς δηλώνουν ότι πληρώνουν από την τσέπη τους περισσότερα χρήματα για φάρμακα από ό,τι παλαιότερα.
Ποιός άραγε γνωρίζει καλύτερα την κατάσταση από αυτούς ;
Σίγουρα όχι αυτοί που λαμβάνουν τις αποφάσεις !
