Βασική αιτία πρόσκλησης της πλειοψηφίας των τροχαίων ατυχημάτων είναι η έλλειψη οδηγικής παιδείας και η κατ’ επέκταση άγνοια κινδύνου που αυτή προκαλεί στους χρήστες των αυτοκινήτων.
Δυστυχώς, η χώρα μας αργεί ακόμη να εντάξει μαθήματα κυκλοφοριακής αγωγής στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση, καθώς και θεωρητικά μαθήματα οδήγησης στο λύκειο, όπως γίνεται σε πολλές προηγμένες χώρες.
Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα το βάρος της εκμάθησης των νέων πέφτει στο οικογενειακό αλλά και κοινωνικό τους περιβάλλον. Εξυπακούεται ότι οι συνειδητοποιημένοι γονείς είναι αυτοί που πρέπει να εκπαιδεύσουν τα παιδιά τους τόσο στον τομέα της κυκλοφοριακής αγωγής, όσο και στη συμπεριφορά που θα έχουν μελλοντικά πίσω από το τιμόνι.
Tα παιδιά "φωτογραφίζουν" τα πάντα και αποτυπώνουν πιστά όποιες συμπεριφορές των γονιών τους.
Εμείς είμαστε πρώτοι και καλύτεροι οι δάσκαλοι οδήγησης για αυτά, γεγονός που δίνει μεγάλο ειδικό βάρος στις κινήσεις και τη συμπεριφορά μας κατά την διάρκεια της οδήγησης , όταν επιβάτες είναι τα παιδιά μας.
Η οδήγηση είναι η πλέον επικίνδυνη καθημερινή δραστηριότητα των ανθρώπων σε καιρό ειρήνης και κανείς από εμάς δεν έκανε παιδιά για να τα θυσιάσει στο βωμό της αυτοκίνησης, πόσο μάλλον να τα βλέπει να ζουν ανάπηρα.
Αν θυμόμαστε τα παραπάνω κάθε φορά που οδηγούμε ή περπατούμε στους δρόμους συντροφιά με τα παιδιά μας, τότε και εμείς θα γίνουμε καλύτεροι οδηγοί/πεζοί και αυτά θα εκπαιδεύσουμε ούτως ώστε να έχουν περισσότερες πιθανότητες επιβίωσης στον ακήρυκτο πόλεμο των δρόμων.
Δυστυχώς η τυπική διαδικασία απόκτησης διπλώματος δεν αρκεί, γεγονός που συντελεί στο ότι, όλοι απευθυνόμαστε στις σχολές οδηγών πάμε για να πάρουμε δίπλωμα και όχι για να μάθουμε να οδηγούμε. Την κουλτούρα της οδήγησης και την συμπεριφορές που αυτή απαιτεί, τη μαθαίνουμε σε τρυφερή ηλικία, στο σχολείο ή –στη χώρα μας- στην οικογένεια.
Την επόμενη φορά λοιπόν ας σκεφτούμε πως, η όποια λανθασμένη μας κίνηση /συμπεριφορά στο τιμόνι, ενδεχομένως να καταδικάσει στο μέλλον τα παιδιά μας.
