Ακόμη κι αν δεν ασχολείται ιδιαίτερα κανείς με τον επαγγελματικό αθλητισμό, όλο και κάτι θα έχει πάρει το αυτί του για "στημένους" αγώνες, "παράγκες", "πουλημένα παιχνίδια", "ντοπέ" αθλητές και τα συναφή.
Σύμφωνα με ερευνητές από το πανεπιστήμιο King's College του Λονδίνου, το φαινόμενο το "στημένων αγώνων" δεν είναι σύγχρονο, αλλά υπήρχε και στην αρχαιότητα.
Πιο συγκεκριμένα, οι ερευνητές αποκρυπτογράφησαν ένα αρχαίο ελληνικό κείμενο, το οποίο αποκαλύπτει πώς είχε στηθεί ένας αγώνας πάλης.
Το έγγραφο, το οποίο έχει ως ημερομηνία το έτος 267 μ.Χ., δεν είναι άλλο από μια σύμβαση μεταξύ δύο εφήβων, οι οποίοι είχαν φτάσει στον τελικό μετά από σειρά αγώνων που είχαν γίνει στην Αίγυπτο.
Είναι η πρώτη φορά που εντοπίζεται μια γραπτή σύμβαση από τα αρχαία χρόνια, μεταξύ δύο αθλητών, προκειμένου να καθορίσει την έκβαση ενός αγώνα, σύμφωνα με δημοσίευμα του Live Science.
Στο συμβόλαιο, ο πατέρας του παλαιστή με το όνομα Νικαντίνος (Nicantinous) συμφωνεί να δωροδοκήσει τους εγγυητές (πιθανόν τους προπονητές) ενός άλλου αθλητή, με το όνομα Δημήτριος.
Οι δύο αθλητές θα συναγωνίζονταν στον τελικό του αγωνίσματος, στο πλαίσιο των 138ων αγώνων της Αντινόπολης στην αρχαία Αίγυπτο.
Σύμφωνα με το συμβόλαιο ο Δημήτριος θα έπρεπε "κατά τη διάρκεια του αγώνα να πέσει τρεις φορές και στη συνέχεια να υποχωρήσει". Ως αντάλλαγμα θα έπαιρνε 3.800 δραχμές σε ασημένια νομίσματα.
Επιπλέον, βάσει του συμβολαίου ο Δημήτριος θα έπαιρνε την παραπάνω αποζημίωση, ακόμη κι αν οι κριτές αντιλαμβάνονταν ότι ο αγώνας ήταν στημένος και αρνούνταν να δώσουν στη νίκη στον Νικαντίνο.
Ο μεταφραστής του κειμένου, καθηγητής στο πανεπιστήμιο King's College, Dominic Rathbone, σημειώνει ότι οι 3.800 δραχμές ήταν ένα σχετικά μικρό χρηματικό ποσό, όμως αρκετό για να αγοράσει κανείς ένα γάιδαρο, σύμφωνα με άλλους πάπυρους.
Το συμβόλαιο είχε βρεθεί στην Οξύρρυγχο της Αιγύπτου πριν από έναν αιώνα περίπου, στο πλαίσιο μιας ανασκαφής, με επικεφαλής τους αρχαιολόγους Bernard Grenfell και Arthur Hunt.
Ο Rathbone τη μετέφρασε για πρώτη φορά και το περιεχόμενό της δημοσιεύτηκε πρόσφατα στο "The Oxyrhynchus Papyri".
Για ποιο λόγο γίνονταν οι δωροδοκίες
Οι νικητές των αρχαίων αγώνων πολλές φορές έπαιρναν πολλά χρήματα, ή ελάμβαναν ισόβια αποζημίωση από την πατρίδα τους, αναφέρει ο Rathbone.
Όμως δεν υπήρχε κανένα βραβείο για εκείνους που κατακτούσαν τη δεύτερη θέση.
"Στα αρχαία αγωνίσματα σημασία είχε μόνο να έρθει κανείς πρώτος" πρόσθεσε ο καθηγητής.
Επιπλέον, το κόστος των προπονήσεων ήταν αρκετά σημαντικό. Οι αθλητές που προέρχονταν από πλούσιες οικογένειες μπορούσαν να πληρώνουν, όμως εκείνοι που ήταν από κατώτερα κοινωνικά στρώματα, συνήθως χρεώνονταν απέναντι στους προπονητές τους.
"Οι εκπαιδευτές πλήρωναν για τη διατροφή, τη διαμονή και την προπόνησή τους, με αποτέλεσμα οι αθλητές να έχουν χρέη απέναντί τους. Όποιοι ήταν σίγουροι για τη νίκη, κατέβαιναν με ‘καθαρό κούτελο’ στους αγώνες. Όσοι όμως δεν είχαν και τόσο μεγάλη αυτοπεποίθηση προτιμούσαν κάποιες φορές να στήνουν τους αγώνες, για να μη βγουν εντελώς χαμένοι" συνέχισε ο Rathbone.
