Η Ελένη Ράντου επιστρέφει στη θεατρική της στέγη, στο θέατρο Διάνα της οδού Ιπποκράτους
Ύστερα από ένα «διάλειμμα» δύο χρόνων στο Εθνικό Θέατρο, όπου ερμήνευσε τη «Φιλουμένα Μαρτουράνο» στο έργο του Εντουάρντο ντε Φιλίππο, η Ελένη Ράντου επιστρέφει στη θεατρική της στέγη, στο θέατρο Διάνα της οδού Ιπποκράτους. Μαζί με τον σκηνοθέτη Σταμάτη Φασουλή θα παρουσιάσουν, από τις 3 Νοεμβρίου, το αγγλικό ψυχολογικό θρίλερ «Για μια ανάσα...» («Ηow to hold your breath») της Ζίνι Χάρις, που ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα μετά το λονδρέζικο Royal Court .
Πρόκειται για μια σύγχρονη οδύσσεια επιβίωσης δύο γυναικών, που η ζωή τους μετατρέπεται σε ένα απροσδόκητο θρίλερ καθώς ταξιδεύουν σε μία Ευρώπη που καταρρέει αναζητώντας τη δική τους... Ιθάκη. «Είναι ένα έργο που σε στοιχειώνει, ζόρικο, με μια δύναμη που λειτουργεί στο υποσυνείδητο. Μια κραυγή αγωνίας και διαμαρτυρίας μαζί για όσα συμβαίνουν σήμερα. Δεν σου χαϊδεύει το ναρκισσισμό, είναι ίσως ό,τι το πιο "ξεγυμνωμένο" έχω κάνει» δηλώνει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η Ελένη Ράντου που επιμελείται και την απόδοση του κειμένου στα ελληνικά.
«Ο μεγάλος σταρ της παράστασης είναι το ίδιο το έργο» εκτιμά η ηθοποιός, καθώς «αγγίζει με μοναδικά πρωτότυπο τρόπο το ανυπεράσπιστο του σύγχρονου ανθρώπου μπροστά στο χρήμα και τη συναλλαγή».
Δεν ακουμπάει σε γνωστές νόρμες αλλά λειτουργεί σαν καθρέφτης που παίρνει τη μορφή εκείνου που το βλέπει. Ίσως καμιά φορά νιώθεις ότι λέει και παραπάνω από όσα μπορεί κάποιος να ακούσει, όμως είναι πολύ γενναιόδωρο κείμενο». Όπως ομολογεί η ίδια, όταν το πρωτοδιάβασε τρόμαξε «γιατί είναι και μία εποχή που πρέπει να πηγαίνεις πολύ συμβατικά. Να μη ρισκάρεις σε ένα ήδη κουνημένο τοπίο που δεν χρειάζεται πολλές μετατοπίσεις. Όλοι μου έλεγαν να μην το κάνω. Δεν ξέρω ποιος θα δικαιωθεί...» .
Η δημοφιλής ηθοποιός κρατά τον ρόλο της 'Αννας, μίας καθηγήτριας πανεπιστημίου που ειδικεύεται στα οικονομικά και ερευνά το ποσοστό ανθρωπιάς που σηκώνουν οι αγορές - στον βαθμό που συνυπάρχουν οι δύο έννοιες. «Μια Αλίκη στην Χώρα των... οικονομικών τραυμάτων» προσδιορίζει η ίδια, μιλώντας για «ένα πλάσμα φωτεινό μέσα σε πολύ σκοτεινούς καιρούς που θέλει να κάνει τον κόσμο καλύτερο, αλλά σπαράσσεται από την πραγματικότητα».
«Κυνηγός» καινούργιων έργων, όπως το «Για μια ανάσα...», η Ελένη Ράντου διαβάζει περί τα 80 έργα τον χρόνο, ώστε να καταλάβει «πού πηγαίνει η δραματουργία στην Ελλάδα και στο εξωτερικό». Επιθυμία της είναι «να ανεβάζει ελληνικά έργα, ώστε ακόμα και τα χρήματα για τα συγγραφικά δικαιώματα να πηγαίνουν στην Ελλάδα».
Ωστόσο δεν συνέβη κάτι τέτοιο στην προκειμένη περίπτωση. «Η ανάγκη μου να μιλήσω για όσα μας συμβαίνουν σήμερα δεν μπορούσε να ικανοποιηθεί μέσα από ελληνικό κείμενο. Ίσως επειδή δεν υπάρχει ακόμα η κατάλληλη απόσταση που χρειάζεται από τα πράγματα.. Αφενός βομβαρδιζόμαστε από τόσα γεγονότα, που δύσκολα μπορούμε να εστιάσουμε στην ουσία κι αφετέρου δεν θέλαμε με την ομάδα μου να διακινδυνεύσουμε να γράψουμε ένα έργο με στοιχεία δελτίου ειδήσεων. Είναι νωρίς να μπούμε σε αυτή την περιοχή γιατί ακόμα τρέχει και μας ξεπερνάει. Θέλει λίγο χρόνο. Είναι σαν τους μεγάλους έρωτες: όταν τελειώνουν δεν μπορείς να τους περιγράψεις, πρέπει να περάσει λίγος χρόνος για να τους καταλάβεις».
Το έργο της Ζ. Χάρις ανέβηκε στο Λονδίνο την άνοιξη του 2015, μιλώντας για capital controls, για κλείσιμο συνόρων... «Γεγονότα που εμείς βιώσαμε κάποιους μήνες αργότερα. Ωστόσο, δεν προσεγγίζει την σύγχρονη πραγματικότητα με λογική επικαιρότητας. Πηγαίνει στον πυρήνα και περιγράφει ένα ταξίδι σε όλους μας τους φόβους αλλά κι ένα ταξίδι πέρα από την απομόνωση και την εσωστρέφεια που μας επιβάλλουν οι καιροί» αναφέρει η ηθοποιός.
Η επιστροφή της στο θέατρο Διάνα, σημαίνει για την Ελένη Ράντου «ευθύνη και περισσότερο δόσιμο». «Στο Εθνικό είχα να σκεφτώ μόνο το ρόλο μου και τη διασκευή, εδώ μοιράζομαι πολλές ιδιότητες. Και σε εποχές που δεν συντονίζονται εύκολα τα πράγματα το να προσπαθείς να κάνεις κάτι είναι από μόνο του είναι υπέρβαση» τονίζει. Για την παράσταση χρειάστηκε να δημιουργήσει μία νέα ομάδα (Ελένη Ουζουνίδου, Αντώνης Καρυστινός, Μελέτης Ηλίας, Κρίς Ραντάνοφ και Γιώργος Ματζιάρης). «Έπρεπε εξαρχής να κατακτηθεί ένας κοινός κώδικας, να γίνουμε οικογένεια, γιατί κανείς δεν εμπιστεύεται εύκολα πια σήμερα» δηλώνει.
Κοιτάζοντας πίσω σε μία πορεία γεμάτη επιτυχίες και πολλές διακρίσεις, τι κρατάει και τι αφήνει; «Κρατάω τις ωραίες αγωνίες μου, ότι κάθε φορά μπαίνει κι ένα καινούριο στοίχημα, ότι δεν θέλω να επαναπαυτώ στις επιτυχίες. Θέλω να κοιτάω μπροστά. Φυσικά το παρελθόν είναι οι αποσκευές μου, όμως προσπαθώ να τις αφήνω λίγο πίσω και να λειτουργώ σαν να μην τις έχω. Δεν είναι εύκολο γιατί η εμπειρία όσο χρήσιμη και να είναι σε καθηλώνει, αλλά το παλεύω».
Η τηλεόραση εξακολουθεί να την ενδιαφέρει, όμως «είναι ένα στάδιο που πρέπει να περιμένεις». «Στις μέρες μας άλλωστε και τι δεν είναι θολό; Γιατί να μην είναι θολό το τηλεοπτικό τοπίο, όταν είναι θολή η ζωή μας; Δεν είναι η τηλεόραση μέσα στην πραγματικότητα;» σχολιάζει η ηθοποιός. Ενώ, σχετικά με την κριτική που δέχτηκε για τη συμμετοχή της στη διαφήμιση της ΔΕΗ απαντά πως «νιώθει ήσυχη με τον εαυτό της και ψύχραιμη. Οι προθέσεις μου δεν ήταν πονηρές. Διατηρώ τις καλές μου προθέσεις ακόμα και στα λάθη μου. Δεν τ' αφήνω να με δηλητηριάσουν, οπότε δεν νιώθω την ανάγκη να αυτοτιμωρηθώ».
Το έργο τελειώνει με μία... βαθιά ανάσα. «Επειδή υποφέρω από αναπνευστικά προβλήματα, η ανάσα είναι στοιχείο που στοιχειώνει το μυαλό μου. Πολλές φορές ξυπνάω τα βράδια και νιώθω ότι μου σταματά...Ακριβώς λοιπόν επειδή είναι ένας εφιάλτης μου, αντιλήφθηκα ότι είναι ένας εφιάλτης και της Ζ. Χάρις και αισθάνθηκα μία συγγένεια μαζί της. Γιατί κακά τα ψέματα, διαλέγουμε συγγραφείς που έχουν κάτι συγγενικό με εμάς».
Ως πού μπορεί να φτάσει η Ελένη Ράντου «για μια... ανάσα»; «Ακόμα και στον φόνο, νομίζω...»
