«Παρότι είναι γραμμένο το 1942 το κείμενο μοιάζει να είναι πολύ επίκαιρο σήμερα» λέει η σκηνοθέτις Ελένη Ευθυμίου
Σε ένα δυστοπικό κλινικό περιβάλλον, όπου «η νεότητα και το γήρας, η ομορφιά και η ασχήμια, η δύναμη και η αδυναμία, το δίκαιο και το άδικο αντιπαραβάλλονται για να ξεσκεπάσουν μια κοινωνία φοβισμένη, βουτηγμένη στον ατομικισμό και τη διαφθορά, μια κοινωνία σε σημείο μηδέν», τοποθετεί η σκηνοθέτις Ελένη Ευθυμίου, τη δράση της «Αντιγόνης» του Ζαν Ανούιγ.
Κορυφαίο έργο της σύγχρονης δραματουργίας, γραμμένο το 1942 στη διάρκεια της ιδιόρρυθμης ναζιστικής κατοχής στη Γαλλία, η «Αντιγόνη» του Ανούιγ συνιστά μια μεταφορά για το άτομο και τον αγώνα του απέναντι σε ένα παντοδύναμο, γερασμένο, αυταρχικό κράτος.
«Παρότι είναι γραμμένο το 1942 το κείμενο μοιάζει να είναι πολύ επίκαιρο σήμερα» λέει η σκηνοθέτις για το έργο που παρουσιάζεται, σε μετάφραση Στρατή Πασχάλη, την Πέμπτη και την Παρασκευή (21-22/7) στο θέατρο «Rex/Σκηνή Κοτοπούλη», στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών.
Η «Αντιγόνη» της Ελ. Ευθυμίου δεν είναι παρά μια αλληγορία. «Έχουμε αναδείξει το χάσμα των ηλικιών που εμπεριέχεται μέσα στο κείμενο. Έχουμε δημιουργήσει ένα γερασμένο, συμβιβασμένο κράτος το οποίο κατασπαράζει καθετί νέο, κάθε πράγμα στο οποίο ελλοχεύει ζωή. Έτσι, η Αντιγόνη κι ο Αίμωνας, οι οποίοι θα μπορούσαν να φέρουν κάτι νέο σε αυτόν τον κόσμο, είναι τα θύματα αυτής της κοινωνίας που τρώει τις σάρκες της» εξηγεί η ίδια.
Η Αντιγόνη, παιδί κι αυτή μιας άρρωστης κοινωνίας, με το ένστικτο της νιότης, αντιστέκεται, θάβει τον νεκρό αδελφό της, λέει «όχι» στην «ακριβή, τη βρωμερή ελπίδα» που επικαλείται η εξουσία. Στο τέλος, πλάι σε έναν φρουρό που έχει ακυρώσει όλα τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά του, κλονίζεται, δεν ξέρει πια γιατί πεθαίνει.
Ακόμα και στο φινάλε του έργου, κι ενώ έχουν μεσολαβήσει τρεις θάνατοι (Αντιγόνη, Αίμων, Ευριδίκη), ο Κρέων ρωτάει τον μικρό του υπηρέτη “τι ώρα είναι;”. “Πέντε” του απαντά ο μικρός. “Πέντε; Έχουμε να κάνουμε κάτι στις πέντε;” τον ρωτά εκείνος. “Ναι, έχουμε συμβούλιο”, του λέει το παιδί. “Ε, αφού έχουμε συμβούλιο, μικρέ, πρέπει να πάμε”, αναφωνεί ο Κρέων.
«Η “Αντιγόνη” του Ανούιγ δεν μας λέει όπως η “Αντιγόνη” του Σοφοκλή “γεννήθηκα για να αγαπώ”. Μας λέει όμως ότι “θα κάνω αυτό που μπορώ γιατί αυτό που μπορώ πρέπει να το κάνω”» προσθέτει η πρωταγωνίστρια της παράστασης, Βασιλική Τρουφάκου.
Τη μουσική επιμελείται η Ελένη Ευθυμίου, τη δραματουργική επεξεργασία η Σοφία Ευτυχιάδου, τα σκηνικά η Ζωή Μολυβδά-Φαμέλη, τα κοστούμια η Ηλένια Δουλαδίρη, τους φωτισμούς ο Σάκης Μπιρμπίλης και την κίνηση η Βιτόρια Κοτσάλου και η Κική Μπάκα.
Παίζουν (με σειρά εμφάνισης): Φαίδων Καστρής (Χορός), Βασιλική Τρουφάκου (Αντιγόνη), Ανέζα Παπαδοπούλου (Τροφός), Ιωάννα Μαυρέα (Ισμήνη), Γιώργος Φριντζήλας (Αίμων), Στέλιος Μάινας (Κρέων), Ερρίκος Μηλιάρης (Υπηρέτης Κρέοντα), Νίκος Ντάλλας (Φρουρός), Ερρίκος Λίτσης (Β' Φρουρός - Αγγελιαφόρος)και Μαίρη Λιαμή (Ευρυδίκη).
