"Λες να έχουμε κι εμείς την ίδια τύχη;"
Με το βλέμμα στραμμένο στη Μυτιλήνη, απ' όπου ξεκίνησε σήμερα η διαδικασία της επαναπροώθησης μεταναστών στην Τουρκία, είναι αρκετοί από τους πρόσφυγες που ζουν έναν μήνα και πλέον πια στον καταυλισμό της Ειδομένης.
«Λες να έχουμε κι εμείς την ίδια τύχη;» αναρωτιέται η Χόντα, που ξεκίνησε από το Χαλέπι της Συρίας με προορισμό τη Γερμανία, αλλά «κόλλησε» στην Ειδομένη. «Όχι, φυσικά» της απαντά γρήγορα ο σύζυγός της, ενώ πίνουν τον πρωινό καφέ τους καθισμένοι πάνω σε δύο κούτσουρα έξω από τη σκηνή τους, στα χωράφια αριστερά της σιδηροδρομικής γραμμής, που παραμένει κλειστή.
Η Χόντα και ο σύζυγός της μπορεί να γνωρίζουν -σε αντίθεση με άλλους πρόσφυγες στον καταυλισμό- ότι η διαδικασία της επαναπροώθησης δεν τους αφορά, αφού εισήλθαν στην Ελλάδα πριν από την ημερομηνία-κλειδί της 20ης Μαρτίου, αλλά αγωνιούν για τη δική τους τύχη. «Θα μας αφήσουν εδώ; Στο έλεος του Θεού;» ρωτά και πάλι η Χόντα, ενώ στην ερώτηση γιατί δεν πάει σε κάποιο κέντρο μετεγκατάστασης, απαντά μάλλον αμήχανα: «Ειλικρινά, δεν ξέρω. Έχω μπερδευτεί. Άλλοι λένε ότι στα κέντρα είναι καλύτερα και ότι οι συνθήκες είναι πιο ανθρώπινες. Άλλοι πάλι πως δεν έχουν καμιά διαφορά με την κατάσταση εδώ».
Στη συζήτηση παρεμβαίνει νεαρή Σύρια με το μερικών μηνών μωρό της στην αγκαλιά. Ρωτά να μάθει τι γίνεται στη Μυτιλήνη. Λέει ότι η καρδιά της πονάει γι αυτούς που αναγκάζονται να γυρίσουν πίσω. «Πιστέψτε με, κανείς δεν αφήνει την πατρίδα του από καλό. Από τον πόλεμο προσπαθούμε όλοι να ξεφύγουμε και το τίμημα που πληρώνουμε είναι πολύ υψηλό. Δεν είναι μόνο τα λεφτά στους διακινητές και ο φόβος, ώσπου να φτάσουμε στον προορισμό μας. Είναι η ίδια η ζωή μας που αφήνουμε πίσω» λέει η νεαρή στο ΑΠΕ-ΜΠΕ. Η ίδια έχει αποφασίσει να κάνει αίτηση για οικογενειακή επανένωση, αφού ο σύζυγός της βρίσκεται ήδη στη Γερμανία με τα άλλα δύο παιδιά τους.
Την ίδια ώρα, εξακολουθούν να διακινούνται στον καταυλισμό «σενάρια» περί επικείμενου ανοίγματος των συνόρων. Γι άλλη μια μέρα, αρκετοί ήταν αυτοί που ρωτούν, αν αυτή η «ευρωπαϊκή σύνοδος» για την οποία τους πληροφόρησαν κάποιοι ισχύει και αν όντως πρόκειται να αποφασίσει άνοιγμα των συνόρων. «Ακόμη ονειρεύεσαι ανοιχτά σύνορα;» λέει ο Τάρεκ, από τη Μοσούλη του Ιράκ, στον φίλο του, που κόβει μικρές μπουκιές το σάντουιτς που κρατάει στο χέρι σαν να μην θέλει να τελειώσει.
Η πυκνή ομίχλη που νωρίτερα είχε σκεπάσει τα πάντα στον καταυλισμό έδωσε τη θέση της στον ήλιο. Στα αυτοσχέδια μαγαζάκια που έχουν στήσει οι ίδιοι οι πρόσφυγες πάνω στον δρόμο προς τη... γειτονιά τους κάποιοι προμηθεύονται τα αναγκαία για το μαγείρεμα. Άλλοι έρχονται από το χωριό κρατώντας σακούλες με φρούτα και λαχανικά.
