«Ένας άνθρωπος ο οποίος καιγόταν, άδειασε από αίμα, έπαθε δύο ανακοπές, επέζησε, πάλεψε 20 μέρες, του έκοψαν το πόδι, το ξεπέρασε, έκανε το χειρουργείο, το πάλεψε»
Τρεις μήνες μετά τον θάνατό του, η αδελφή του Γιώργου Λυγγερίδη, του αστυνομικού που τραυματίστηκε θανάσιμα από φωτοβολίδα κατά τη διάρκεια επεισοδίων στου Ρέντη, «έσπασε» τη σιωπή της και μίλησε για τον δικό της ήρωα.
«Από μικρός ήταν ο ήρωάς μου, πάντα τον θαύμαζα. Τελικά έγινε ήρωας όλων... Ήταν πάντα χαμογελαστός, βοηθούσε τους πάντες», εξομολογήθηκε η αδελφή του μιλώντας στην εκπομπή Αλήθειες με τη Ζήνα και την Κατερίνα Σουλιώτη. Όπως περιέγραψε η Κατερίνα, ο αδελφός της ήξερε ότι είχε επιλέξει ένα δύσκολο και επικίνδυνο επάγγελμα και είχε τραυματιστεί και στο παρελθόν. Όμως αυτό ήταν το καθήκον του και «έβγαινε πάντα μπροστά». Μέχρι τη μοιραία νύχτα.
«Εκείνο το βράδυ τον χτύπησε αυτή η ναυτική φωτοβολίδα, που ξέρω ότι δε σβήνει και κάτω από το νερό. Ένας άνθρωπος καιγόταν ζωντανός και αιμορραγούσε μέχρι θανάτου και ήταν όρθιος και πάλευαν όλοι να τον κρατήσουν, παρόλαυτα συνεχίζονταν τα επεισόδια. Βλέπεις έναν άνθρωπο να καίγεται και συνεχίζεις;», περιέγραψε με τρεμάμενη φωνή. Ο Γιώργος Λυγγερίδης, μετά τον σοβαρό τραυματισμό του, πάλεψε για 20 ημέρες στην εντατική.
«Ένας άνθρωπος ο οποίος καιγόταν, άδειασε από αίμα, έπαθε δύο ανακοπές, επέζησε, πάλεψε 20 μέρες, του έκοψαν το πόδι, το ξεπέρασε, έκανε το χειρουργείο, το πάλεψε. Κάποια στιγμή η καρδιά του δεν άντεξε. Έπαθε δύο ανακοπές. Έφυγε μια μέρα μετά τα γενέθλιά του. Πέντε μερες πριν τον χαιρέτησα, του έλεγα να πάμε να κανουμε μαζί τα γενέθλιά μας» είπε συγκλονισμένη.
«Ό,τι αγαπούσα περισσότερο το έχασα»
Όπως είπε η Κατερίνα, μετά τον τραυματισμό του αδελφού της, τόσο η ίδια όσο και οι γονείς τους άρχιζαν να προετοιμάζονται για το χειρότερο σενάριο. Ωστόσο, όταν ήρθε εκείνη η στιγμή, έχασε τη γη κάτω από τα πόδια της. «Έχασα ό,τι αγαπούσα περισσότερο σε αυτόν τον κόσμο. Σκέφτομαι ότι πάντα με προσέχει και είναι δίπλα μου», είπε με δάκρυα στα μάτια. Η Κατερίνα πρόλαβε να του πει όσα αισθανόταν για εκείνον. Μια ημέρα πριν «φύγει» του τηλεφώνησε με βιντεοκλήση και του είπε πόσο πολύ περήφανη ήταν για εκείνον.
«Όλως περιέργως, μια ημέρα πριν τον πήρα με βιντεοκλήση, κλαίγοντας. Του έλεγα πόσο περήφανη είμαι, που τον έχω αδελφό. Δεν ξέρω τι με είχε πιάσει, είχα ανάγκη να του τα πω... Μισή ώρα πριν χτυπηθεί, του είχα στείλει φωτογραφία με κάτι που είχαμε γράψει μαζί. Μου πάτησε μια καρδούλα και δε μου απάντησε ξανά ποτέ» .
