Τους πέντε άξονες που θα κινηθεί στο ΙΕΠ (Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής) παρουσίασε στην Επιτροπή Μορφωτικών Υποθέσεων ο κ. Κουζέλης. Συγκεκριμένα ο νέος Πρόεδρος του ΙΕΠ ανέφερε τα ακόλουθα:
Το πρώτο είναι ένας εξορθολογισμός των εκπαιδευτικών διαδικασιών. Θα το πω με ένα τρόπο που, ήδη, ανέφερε ο κ. Υπουργός και νομίζω ότι χρειάζονται δείγματα απλοποίησης σε πάρα πολλά επίπεδα εντός του σχολείου. Αυτό σημαίνει ενίσχυση αλλά και εξοικονόμηση πόρων εννοώ δυναμικού εντός της εκπαίδευσης.
Το δεύτερο είναι ότι χρειαζόμαστε και πάλι μία γενναία προσπάθεια εμβάθυνσης του εκ δημοκρατισμού του σχολείου, άνοιγμα του σχολείου προς την κοινωνία. Δεν λέω κάτι που δεν έχει ξαναγίνει. Έχουμε τέτοιες διαδικασίες όλα τα τελευταία χρόνια. Επίσης, χρειάζεται μία αύξηση της ευελιξίας του σχολείου άρα και της ευελιξίας των προγραμμάτων του. Βέβαια, θα μείνω στο πρώτο σκέλος, σ’ αυτό που ανέφερα, άνοιγμα του σχολείου προς την κοινωνία. Νομίζω ότι διεθνώς η εμπειρία μας δείχνει ότι τα εκπαιδευτικά προγράμματα με τη μεγαλύτερη επιτυχία στηρίχτηκαν σε ένα πραγματικά ευρύτατο άνοιγμα του σχολείου προς την κοινωνία.
Το τρίτο σημείο είναι ότι είμαστε αναγκασμένοι να δώσουμε – και το λέω και ως πανεπιστημιακός αυτό – άμεση προτεραιότητα στις δύο πρώτες βαθμίδες. Συνηθίζουμε να λέμε ότι είναι ένας κοινός τόπος στο χώρος της εκπαίδευσης και ότι το κρίσιμο είναι το δημοτικό και όχι το νηπιαγωγείο. Το λέμε μεν αλλά η πραγματοποίηση των συνεπειών αυτής της αρχής μάλλον τυπική ήταν παρά ουσιαστική. Νομίζω ότι πρέπει να γίνει ουσιαστικά, και εννοώ – το ανέφερε και ο κ. Υπουργός – έμφαση στο αναλυτικό πρόγραμμα. Πρέπει, πράγματι, να ξανά δούμε τα αναλυτικά προγράμματα και βέβαια βλέποντας τα αναλυτικά προγράμματα πρέπει να ξαναδούμε το σχολείο. Ενίσχυση εννοώ δε σημαίνει πρόσθεση. Σημαίνει αφαίρεση ας πούμε ειδικοτήτων, επιμέρους πραγμάτων από το σχολείο. Είναι πάρα πολύ βεβαρυμμένη σε όγκο δουλειάς ακόμα και στις σάκες των μαθητών, όπως πάρα πολλοί γονείς ξέρετε, η εκπαίδευση στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση.
Ο τέταρτος άξονας είναι ότι χρειαζόμαστε μία πληρέστερη παιδεία. Άρα, πρέπει να ξανακερδίσουμε την έννοια της παιδείας με την ευρύτερη δυνατή έννοια. Έχουμε πρόβλημα κοινωνικής συνείδησης στην Ελλάδα και το βλέπουμε πολύ συχνά σε διάφορες εκφάνσεις. Επομένως, η συγκρότηση του πολίτη, και όχι μόνο του πολίτη του 2015, αλλά ακόμα και αυτό θα είχε πολύ μεγάλη σημασία, που είναι μεν στη λογική του ισχύοντος, ήδη, αναλυτικού προγράμματος πρέπει να ενισχυθεί. Πληρέστερη παιδεία πράγματι για τις ανάγκες του πολίτη του σήμερα.
Το πέμπτο και τελευταίο, θα ακουστεί λίγο υπερβολικό, λίγο ουτοπικό, αλλά θα πρέπει να βρούμε τους τρόπους να αντιστραφεί το κλίμα απαξίωσης συνολικά της εκπαίδευσης. Είναι πάρα πολύ βαρύ αυτό το κλίμα και είναι μια απαξίωση των εκπαιδευτικών, πρωτίστως, αλλά και των ίδιων των διαδικασιών. Είναι μια απαξίωση που και εγώ ως γονέας που είμαι και οι γονείς φέρουν και επιβάλλουν στο σχολείο. Πρέπει η πολιτεία, και άρα στο βαθμό που το Ινστιτούτο, μπορεί να παίξει κάποιο ρόλο ώστε να ενισχύσουμε κατευθύνσεις που να αντιστρέφουν αυτό το κλίμα.
