Το Ελληνικό Φεστιβάλ, το οποίο άνοιξε τις πύλες του την 1η Ιουνίου, κλείνει φέτος τα εξηντάχρονά του.
Πρωτολειτούργησε ως Φεστιβάλ Αθηνών το 1955, ύστερα από πρωτοβουλία του τότε υπουργού Προεδρίας Γεωργίου Ράλλη με καλλιτεχνικό του διευθυντή τον σκηνοθέτη Ντίνο Γιαννόπουλο, που μετακλήθηκε για τον σκοπό αυτό από τη Μητροπολιτική Όπερα της Νέας Υόρκης.
Δύο χρόνια αργότερα, η «Επιθεώρηση Τέχνης», το σημαντικότερο μεταπολεμικό πολιτιστικό περιοδικό της Αριστεράς, θα ζητήσει από τους κορυφαίους της τέχνης της εποχής -σε ένα προσκλητήριο το οποίο θα υπερκεράσει τις κομματικές γραμμές- να πουν τι θα άλλαζαν στο φεστιβάλ αν ήταν διευθυντές του.
Αξίζει τον κόπο να σταχυολογήσουμε, από τα τρία συναπτά τεύχη που αφιέρωσε στο θέμα το περιοδικό (το υλικό βρίσκεται ψηφιοποιημένο στα Αρχεία Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας), τις απόψεις των ερωτηθέντων, διαπιστώνοντας ποιο ήταν το καλλιτεχνικό τους όραμα στα τέλη της δεκαετίας του 1950.
Ο μουσουργός Μάριος Βάρβογλης θα επισημάνει την έλλειψη συμμετοχής λαϊκών χορευτικών οργανισμών, ζητώντας ταυτοχρόνως διεθνή προβολή των εκδηλώσεων.
Ο κριτικός Λέων Κουκούλας θα τονίσει πως πρέπει να αξιοποιηθούν οι καλύτερες στιγμές του αρχαίου και του νεώτερου ελληνικού πολιτισμού.
Η διευθύντρια του Ελληνικού Χοροδράματος Ραλλού Μάνου θα μιλήσει για την ανάγκη να τονιστεί ο ελληνικός χαρακτήρας του φεστιβάλ και να αξιοποιηθεί, πέρα από τους αρχαίους θησαυρούς, η βυζαντινή παράδοση.
Για την αναξιοποίητη βυζαντινή παράδοση θα κάνει λόγο και η διευθύντρια της Εταιρείας Ελληνικών Λαϊκών Χορών και Τραγουδιών Ντόρα Στράτου, ενώ ο μυθιστοριογράφος 'Αγγελος Τερζάκης θα προτείνει να φιλοξενηθούν στο φεστιβάλ όλες οι μορφές ελληνικής τέχνης γιατί αυτές είναι με τις οποίες θα πρέπει να έλθει σε επαφή το κοινό, τόσο το ελληνικό όσο και το ξένο.
Ο Γιάννης Τσαρούχης θα προτείνει από τη μεριά του έναν δυναμικό συνδυασμό: ποιοτική εκπροσώπηση της ελληνικής τέχνης και μετακλήσεις ξένων διασημοτήτων.
Ο μεταφραστής και σκηνοθέτης Λίνος Καρζής θα προσβλέψει σε μια σύνθεση των ελληνικών αξιών, παλαιότερων και νεώτερων: μια σύνθεση η οποία θα έχει τη δυνατότητα να απευθυνθεί στη σύγχρονη ευαισθησία.
Τις καλύτερες παραστάσεις αρχαίας τραγωδίας θα φιλοξενούσε στο φεστιβάλ αν ήταν διευθυντής του ο ζωγράφος Σπύρος Βασιλείου, που θα επανέλθει στην ανάγκη προβολής της λαϊκής μουσικής τέχνης και των λαϊκών χορευτικών σχημάτων, ζητώντας ως γκραν φινάλε ένα μεγάλο λαϊκό πανηγύρι.
Χορό, τραγούδι, μουσική, ελεύθερο θέατρο και τραγωδία θα προτείνει για το φεστιβάλ ο ηθοποιός και θιασάρχης Κώστας Μουσούρης, λέγοντας με τη σειρά του πως εκείνο που πρωτίστως οφείλει να προβάλει μια τέτοιου τύπου διοργάνωση είναι η παραγωγή της ελληνικής τέχνης.
Ο σκηνοθέτης Αλέξης Σολομός θα μιλήσει για το βάρος που είναι ανάγκη να αποκτήσει στις εκδηλώσεις η αρχαία τραγωδία, θα προσθέσει, όμως, πως θα μπορούσε να μετακληθούν και σημαντικές ξένες παραστάσεις αρχαίου δράματος. Παράλληλα, θα ευαγγελιστεί την παρουσίαση λογοτεχνικών και μουσικών έργων όπως εκείνα του 'Αγγελου Σικελιανού, του Παντελή Πρεβελάκη, του 'Αγγελου Τερζάκη και του Μανώλη Καλομοίρη.
Τέλος, ο Δημήτρης Ψαθάς θα θεωρήσει αναγκαίο να χρησιμοποιηθούν όλες οι ελληνικές καλλιτεχνικές δυνάμεις, να εξασφαλιστεί χαμηλό εισιτήριο, έτσι ώστε να κινητοποιηθεί το ευρύ κοινό, αλλά και να διαφημιστούν οι φεστιβαλικές εκδηλώσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό με κάθε σύγχρονο διαφημιστικό μέσον.
