Οι περισσότεροι Έλληνες θα ήταν διατεθειμένοι να υποχωρήσουν από τις μαξιμαλιστικές απαιτήσεις, υπό την προϋπόθεση ότι η Γερμανία θα εγκατέλειπε την αδιάλλακτη στάση της, δηλώνει ο ιστορικός Χάγκεν Φλάισερ, αναφερόμενος στο θέμα της ελληνικής διεκδίκησης αποζημιώσεων από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, και επισημαίνει ότι αυτό θα μπορούσε η γερμανική κυβέρνηση να το αποδείξει με το αναγκαστικό κατοχικό δάνειο, το οποίο, όπως λέει, αναγνωρίστηκε από το ναζιστικό καθεστώς ως δάνειο.
“Οι διαφορές μεταξύ εταίρων με αντίθετες αντιλήψεις περί δικαίου δεν επιλύονται μονομερώς, με το δίκαιο του ισχυρότερου, αλλά στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων”, τονίζει ο Φλάισερ στο Spiegel, ενώ σε ό,τι αφορά το ελληνογερμανικό “Ταμείο για το Μέλλον”, σημειώνει ότι ένα Ταμείο για το Μέλλον δεν θα πρέπει να είναι άλλοθι, αλλά να αξίζει το όνομά του. “Απαιτείται, άρα, ένα γενναιόδωρο ίδρυμα που θα επεξεργαστεί από επιστημονική και επικοινωνιακή άποψη το θέμα της γερμανικής κατοχής και θα χρηματοδοτήσει μέτρα υποδομής με συμβολική και πρακτική σημασία για τις κοινότητες των θυμάτων”, δηλώνει.
Ερωτώμενος, ωστόσο, σχετικά με το άνοιγμα των ρωσικών αρχείων σε ό,τι αφορά τις αποζημιώσεις, ο Γερμανός ιστορικός εκφράζει επιφυλάξεις για το κατά πόσο μπορεί να προκύψει κάτι σημαντικό από αυτά. Όλη αυτή η φασαρία, λέει χαρακτηριστικά, είναι κατανοητή για ψυχολογικούς λόγους κυρίως, καθώς θέλουν να δείξουν στους Ευρωπαίους ότι υπάρχουν και άλλοι παίκτες στη διεθνή σκακιέρα.
“Οι μετρήσιμες επιτυχίες ήταν μέχρι τώρα ισχνές, και γι αυτό η τακτική αυτή φαίνεται σαν μπλόφα από ανώριμους ψευτοπαλληκαράδες του τύπου "έχω πρόβλημα... χα, χα, θα φωνάξω τον μεγάλο μου αδερφό, αυτός θα με βοηθήσει" - μόνο που εγώ μεγάλη βοήθεια δεν βλέπω”, προσθέτει και σημειώνει ότι και κατά την πρόσφατη επίσκεψη του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα στην Μόσχα, ο Βλαντιμίρ Πούτιν, “με μια μεγάλη χειρονομία, επέστρεψε στην Ελλάδα μια μικρή εικόνα, την οποία είχε κλέψει ένας Γερμανός”.
