Τελικά, η νύχτα για τη βρετανική Αριστερά δεν ήταν τόσο κακή όσο προέβλεπαν τα έξιτ πολ. Για την ακρίβεια, ήταν χειρότερη.
Στη μία έδρα μετά την άλλη που ο Εντ Μίλιμπαντ χρειαζόταν να πάρει από τους Τόρις, οι απερχόμενοι βουλευτές όχι μόνο κρατούσαν, αλλά αύξαναν την πλειοψηφία τους. Αυτό έγινε λίγο μετά τα μεσάνυχτα στο Σουίντον Νορθ, το ίδιο λίγο αργότερα στο Μπάτερσι. Και τότε ο βετεράνος δημοσκόπος Τζον Κέρτις είπε κάτι που μέχρι πριν από λίγες ώρες θεωρούνταν ακόμη αδιανόητο: κι αν ο Ντέιβιντ Κάμερον κερδίσει τελικά την απόλυτη πλειοψηφία;
Τι συνέβη; Επεσαν τόσο έξω οι δημοσκοπήσεις, παρά τα μαθήματα από το 1992, όταν ο Νιλ Κίνοκ απέδιδε την ήττα του στην προπαγάνδα των δεξιών εφημερίδων; Η μήπως οι ψηφοφόροι πανικοβλήθηκαν και άλλαξαν γνώμη την τελευταία στιγμή; Ο φόβος κέρδισε, είπαν οι Φιλελεύθεροι Δημοκράτες. Αλλά ο φόβος ποιου πράγματος; Και γιατί δεν έγινε το ίδιο στη Σκοτία, όπου επικράτησε η ελπίδα;
Οι πολιτικοί επιστήμονες θα συζητούν αυτό το θέμα για χρόνια, γράφει η Γκάμπι Χίνσλιφ στην ιστοσελίδα της Guardian. Μια πρώτη παρατήρηση πάντως είναι ότι ένα μέρος των κεντροδεξιών ψηφοφόρων που θα ψήφιζαν το Κόμμα της Ανεξαρτησίας προτίμησαν τελικά να παραμείνουν στο «σπίτι» τους, είτε επειδή φοβήθηκαν την ανάληψη της πρωθυπουργίας από τον Εντ Μίλιμπαντ είτε επειδή «μέτρησαν» την απειλή της Νίκολα Στέρτζον, αρχηγού του Εθνικού Κόμματος της Σκοτίας.
Αλλά ο Ντέιβιντ Κάμερον δεν θα πρέπει να ανοίξει σαμπάνιες. Το χάσμα μεταξύ της Σκοτίας και του υπόλοιπου Ηνωμένου Βασιλείου δεν ήταν ποτέ τόσο μεγάλο. Η συντριβή του μέχρι σήμερα εταίρου τους, των Φιλελευθέρων Δημοκρατών, μπορεί να αποδειχθεί μια πύρρεια νίκη, αφού ο Κάμερον θα είναι όμηρος των διαφωνούντων στο δικό του κόμμα.
Ενας άλλος σχολιαστής της Guardian, ο Μάθιου ντ'Ανκόνα, θυμάται ότι το 1992 ένα στέλεχος των Τόρις του είχε πει: «Τώρα μπορούμε να κάνουμε ό,τι θέλουμε». Πέντε χρόνια αργότερα, το παλάτι των Συντηρητικών γινόταν συντρίμια από την επέλαση του «Κυκλώνα Τόνι», του Τόνι Μπλερ δηλαδή.
Πράγματι, το καράβι των Τόρις θα συναντήσει φουρτούνες στη δεύτερη θητεία τους. Οι διακηρύξεις του Κάμερον για την αγάπη του προς την Ενωση δεν αρκούν: πρέπει να προτείνει στους Σκοτσέζους κάτι συγκεκριμένο, που ακόμη είναι άγνωστο. Το δημοψήφισμα για τη συμμετοχή στην ΕΕ, που πρέπει να πραγματοποιηθεί πριν από το 2017, είναι ασφαλώς μεγαλύτερης σημασίας από αυτές τις εκλογές. Εάν ο Κάμερον στηρίξει την εκστρατεία του στην παραμονή της χώρας στην Ενωση έστω και με νέους όρους, είναι βέβαιο ότι θα συναντήσει τις σφοδρές αντιδράσεις των αντιευρωπαϊστών.
Κι όλα αυτά, εν μέσω της ανάγκης για συνεχιζόμενες περικοπές, καθώς η λιτότητα δεν έχει τελειώσει. Οι ψηφοφόροι μπορεί να μην αποδοκίμασαν τη θεραπεία, αυτό δεν σημαίνει όμως ότι θα ανεχθούν και νέα συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους.
Οι Τόρις όχι μόνο γλύτωσαν την κατρακύλα στο Φιδάκι, αλλά θα ανεβούν και μια μικρή σκάλα. Ο εμφύλιος πόλεμος για την ηγεσία δεν θα γίνει. Ο Τόνι Μπλερ είπε κάποτε ότι όταν καθόταν στον κήπο του Τσέκερς (της εξοχικής κατοικίας του βρετανού πρωθυπουργού) κι έπεφτε ο ήλιος στο πρόσωπό του, ήξερε ποιος είναι ο πρωθυπουργός. Ο Κάμερον έχει σήμερα την ίδια αίσθηση: ξεκινά η δεύτερη και τελευταία του θητεία.
