Στις 23 Απριλίου του 2010 ο Γιώργος Παπανδρέου ανακοίνωνε από το Καστελόριζο την προσφυγή της Ελλάδας στον ευρωπαϊκό μηχανισμό στήριξης, εγκαινιάζοντας ουσιαστικά μία νέα περίοδο διακυβέρνησης για την Ελλάδα με επίκεντρο τη λέξη "μνημόνιο".
Όντας ακόμα στην αντιπολίτευση τότε, ο Αντώνης Σαμαράς έρχεται σε έντονη αντιπαράθεση, λέγοντας ουσιαστικά ένα ηχηρό 'όχι' στη μνημονιακή πολιτική της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ, για να έρθει λίγο αργότερα να δώσει ουσιαστικά παράταση σε αυτό που ο ίδιος είχε αρνηθεί από τη θέση του αντιπολιτευόμενου.
Στη συγκυβέρνηση των τριών κομμάτων του 2012, μαζί με τη Νέα Δημοκρατία, ούσα η κυρίαρχη πολιτικά δύναμη με βάση την ψήφο των Ελλήνων πολιτών, προστίθενται δύο ακόμα πολιτικές δυνάμεις. Αυτές του ήδη κατακερματισμένου και αποδυναμωμένου ΠΑΣΟΚ, ενώ συμμετέχει και το νεοσύστατο κόμμα του Φώτη Κουβέλη, η Δημοκρατική Αριστερά.
Πολλοί ίσως ήλπιζαν ότι η κυβέρνηση Σαμαρά θα αποστρεφόταν τη μνημονιακή πολιτική των προκατόχων του, όπως ο ίδιος διακήρυσσε πριν εκλεγεί.
Αρκετοί πάλι περίμεναν ότι το ΠΑΣΟΚ θα πορευόταν στη γραμμή των μνημονίων έχοντας ανοίξει ήδη το χωρό της συνδιαλλαγής με τους Eυρωπαίους εταίρους και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.
Αυτό ίσως που οι περισσότεροι δεν περίμεναν ήταν το γεγονός ότι ο Φώτης Κουβέλης και το κόμμα του θα στήριζαν με την ψήφο τους στη Βουλή, τη μνημονιακή πολιτική των δύο κυβερνητικών τους συνεταίρων.
Στο πέρασμα της πολιτικής και σύγχρονης ιστορίας της χώρας, έρχεται η στιγμή της διεξαγωγής των εθνικών εκλογών της 25ης Ιανουαρίου που όλοι παρακολουθήσαμε.
Κι εκεί που ο Αντώνης Σαμαράς προσπαθεί προεκλογικά να πείσει ότι έρχεται το τέλος του μνημονίου, και ο ίδιος θα προχωρήσει σε διαπραγμάτευση των όρων με τους Ευρωπαίους, η ίδια η κάλπη έρχεται να δώσει τη δική της απάντηση.
Μία απάντηση που έρχεται να σπρώξει στο περιθώριο πολιτικές δυνάμεις του χθες. Η μέχρι χθες κυβερνώσα πλειοψηφία δέχεται ισχυρό πλήγμα. Η Νέα Δημοκρατία ηττάται με διαφορά της τάξεως των εννέα ποσοστιαίων μονάδων.
Το ΠΑΣΟΚ βλέπει τα ποσοστά του να κατακρημνίζονται.
Και το αντεπιχείρημα για το κόμμα της Χαριλάου Τρικούπη ίσως είναι εύγλωττο για κάποιους. Σίγουρα όμως δεν είναι η μόνη αιτία της πτώσης. Η δικαιολογία παραμονεύει. Οι ευθύνες επιρρίπτονται στον επίσης τιμωρημένο από τη λαϊκή ψήφο, Γιώργο Παπανδρέου για τη διάσπαση που έφερε στο κόμμα, ιδρύοντας το δικό του Κίνημα. Η Άντζελα Γκερέκου - στην οποία επίσης αποδόθηκαν ευθύνες προεκλογικά - τιμωρείται κι εκείνη, μένοντας στη δέύτερη θέση της εκλογικής της περιφέρειας και ταυτόχρονα εκτός κοινοβουλίου.
Για πρώτη φορά μετά την μεταπολίτευση, δεν βλέπουμε το όνομα Παπανδρέου, στις λίστες των πολιτικών που απαρτίζουν το ελληνικό κοινοβούλιο. Όσο και αν ο ίδιος προσπάθησε να πείσει ότι η πολιτική που ακολούθησε ως πρωθυπουργός ήταν προϊόν των χειρισμών της κυβέρνησης Καραμανλή.
Παπανδρέου, Χρυσοχοΐδης, Γκερέκου, Τζαμτζής, Πιπιλή, Αλευράς, Χειμωνάς, Τατσόπουλος, Δρέττα, Αρβανιτόπουλος, Παπακώστα, Ντινόπουλος, Μιχελάκης, Παναγιωτόπουλος, Νεράντζης. Ονόματα με πολιτική πορεία και αναγνωρισιμότητα, τα οποία ο κόσμος επέλεξε να αφήσει εκτός.
Το χθεσινό εκλογικό αποτέλεσμα δεν δείχνει μόνο τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ και την ήττα της Νέας Δημοκρατίας. Δείχνει συν τοις άλλοις ότι η ψήφος έχει τη δική της δύναμη. Ότι ο λαός μπορεί να ανεβάζει και να κατεβάζει κυβερνήσεις με μοναδικό και αδιαφιλονίκητο όπλο του, την ψήφο που του δίνει δικαίωμα να χρησιμοποιεί το δημοκρατικό πολίτευμα. Μέσα από την κάλπη προκύπτουν βεβαίως εκτός από νέα πρόσωπα και νέοι συσχετισμοί.
Και σε κάθε περίπτωση μπορεί κανείς να συμπεράνει ότι ουδείς, ο οποίος απολαμβάνει εξουσιών, μπορεί και πρέπει να νιώθει ισόβιος στη θέση του. Η χθεσινή ψήφος δεν ήταν μόνο ψήφος τιμωρίας ή διαμαρτυρίας. Ήταν και ψήφος επιλογής. Το σώμα των εκλογέων επέλεξε για κυβέρνηση τον ΣΥΡΙΖΑ, καθαιρώντας την προκάτοχο του κυβέρνηση. Όχι μόνο γιατί έκρινε ως λανθασμένες τις επιλογές της, αλλά και επειδή ήθελε να δοκιμάσει κάτι διαφορετικό, κρατώντας την ελπίδα του ζωντανή και την οργή του μουδιασμένη.
Ο ίδιος λαός ανέδειξε το Ποτάμι, αλλά και τη Χρυσή αυγή των προφυλακισμένων και κατηγορούμενων για σύσταση εγκληματικής οργάνωσης βουλευτών. Ταυτόχρονα, κατέρριψε τη Δημοκρατική Αριστερά, δείχνοντάς της το δρόμο για τις σελίδες βιβλίων των ιστορικών του μέλλοντος, ενώ χάρισε την ψήφο και σε δύο κόμματα στο περιθώριο του Κοινοβουλίου. Στον κατά πολλούς 'τρελό' του χωριού, Βασίλη Λεβέντη και τους Οικολόγους, αλλά και στον... σκληρό, Απόστολο Γκλέτσο και την Τελεία.
Δίνοντας ταυτόχρονα την ευκαιρία σε κάποιους αλλά και τη δυνατότητα επιβίωσης σε κάποιους άλλους, η ψήφος ήταν αυτή που μίλησε, μέσα από τις δημοκρατικότερες των διαδικασιών. Θυμίζοντας όμως κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο ότι ο κόσμος δεν είναι απλός παρατηρητής. Παραμονεύει, υφίσταται αλλά και οργίζεται ίσως. Στο πλαίσιο όμως μιας δημοκρατικά διαρθρωμένης πολιτείας, έιναι έτοιμος να παρέμβει όποτε και αν κρίνει ότι αυτό είναι απαραίτητο. Ανεβάζοντας ή κατεβάζοντας κυβερνήσεις... Και εν κατακλείδι, αλλάζοντας όλους εκείνους που είχαμε συνηθίσει να βλέπουμε για πολλά χρόνια τώρα να παρελαύνουν από λογής τηλεοπτικά πάνελ. Το μήνυμα είναι σαφές. Και απολύτως διδακτικό. Αρκεί όσοι τιμωρήθηκαν να μάθουν από το μάθημά τους, αλλά κι εκείνοι που βγήκαν κερδισμένοι να μάθουν από το πάθημα των άλλων. Έχοντας πάντοτε στο μυαλό τους ότι δεν είναι τίποτε άλλο παρά αιρετοί και όχι "ελέω Θεού μονάρχες".
Η Δημοκρατία δεν τιμωρείται. Αντιθέτως έχει τη δύναμη να τιμωρεί και όπου χρειάζεται να παρεμβαίνει και να διδάσκει. Όποιος έχει ανοιχτά τα μάτια για να διδαχθεί μπορεί να κερδίσει κάτι. Όποιος πάλι αγνοήσει το μάθημα, τότε μπορεί απλά να κλείσει την πόρτα καληνυχτίζοντας ευγενικά...
