Συνέντευξη στη Χριστίνα Φαραζή
Ήταν μόλις 5 ετών, όταν ξεστόμισε για πρώτη φορά στον πατέρα και τη μητέρα της τη φράση “Θέλω να γίνω ηθοποιός”. Φυσικά, κι εκείνοι δεν την πίστεψαν... Κι όμως, η μικρή Παναγιώτα γνώριζε από τότε ότι θα έκανε το πάθος της επάγγελμα. Και τα κατάφερε, ερχόμενη μάλιστα αντιμέτωπη με την αντίθεση των γονιών της σχετικά με την απόφασή της να ασχοληθεί με την υποκριτική.
Σήμερα, η Παναγιώτη Βλαντή έχει καταφέρει να κερδίσει τη δική της θέση μεταξύ των πρωταγωνιστριών τόσο της θεατρικής σκηνής, όσο και της μικρής και της μεγάλης οθόνης. Κι όχι μόνο χάρη στη γοητευτική εμφάνισή της, αλλά χάρη στο πηγαίο ταλέντο της, το δυναμισμό της και την αισιοδοξία που τη διακρίνει ως γυναίκα και ως καλλιτέχνιδα.
Φέτος, είναι μια χρονιά πλούσια επαγγελματικά για την ίδια: θέατρο, κινηματογράφος, τηλεόραση. Συμπρωταγωνιστεί με το Δάνη Κατρανίδη στην παράσταση του Ένκε Φεζολλάρι "Σκηνές από έναν γάμο" του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν, που ανεβαίνει στο Θέατρο Πόλη, συμμετέχει στο μουσικοθεατρικό θέαμα "Μια Ελλάδα Θέατρο" του Δημήτρη Μαλισσόβα στο Θέατρο Badminton, θα τη δούμε στην τηλεόραση του Alpha στη "10η Εντολή" του Πάνου Κοκκινόπουλου, ενώ πριν λίγες ημέρες έκανε πρεμιέρα η πρώτη της κινηματογραφική συνάντηση με το Θοδωρή Αθερίδη στην ταινία "Από Έρωτα", όπου υποδύεται τη Ρωσίδα Νατάσα, τη μέλλουσα σύζυγο του πυροσβέστη Αντώνη (Αθερίδης). Ένα ρόλο που η ίδια έχει χαρακτηρίσει ως ρόλο – πρόκληση.
Γιατί, όμως; Λόγω της ιδιαιτερότητας της γλώσσας της ηρωίδας;
Κυρίως ναι, διότι χρειάστηκε να υποδυθώ για γυναίκα που δεν είναι Ελληνίδα και έπρεπε να μιλάω ελληνικά ως Ρωσίδα. Σε αυτό, όμως, είχα τη σημαντική συνδρομή του Ρώσου ηθοποιού και καλού φίλου, Νταβίντ Μαλτέζε, που με βοήθησε να μάθω τη γλώσσα και να μπω στη φιλοσοφία της. Δυσκολεύτηκα αρκετά, δεν το κρύβω, γιατί η αγωνία μου ήταν να μην φανεί στο θεατή ότι κοροϊδεύω. Σκοπός μου δεν ήταν να κάνω τη Ρωσίδα που ζει στην Ελλάδα, αλλά να είμαι η Ρωσίδα που ζει στην Ελλάδα.
Αυτή είναι μια αρχή που έχετε σε όλους τους ρόλους σας;
Πάντα… Είναι η αρχή μου και η αγωνία μου. Το θέμα δεν είναι να κάνω κάποια, αλλά να είμαι κάποια.
Αλήθεια, θυμάστε πότε ήταν η πρώτη φορά που είπατε ότι θέλετε να γίνετε ηθοποιός;
Α, από πολύ μικρή ηλικία. Ήδη από τα 5 με 6 μου χρόνια παρακολουθούσα τηλεόραση και παλιό ελληνικό, αλλά κυρίως, αμερικάνικο κινηματογράφο. Μεγάλωσα με ασπρόμαυρες ταινίες με το Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ και στη συνέχεια ξεκίνησα να βλέπω περισσότερο ευρωπαϊκές παραγωγές. Κάπου σε εκείνη την ηλικία λοιπόν των 5 ετών, με είχαν πάει οι γονείς μου θέατρο. Μην με ρωτήσετε σε ποια παράσταση δεν θυμάμαι. Ήταν κωμωδία πάντως… Το μόνο που θυμάμαι, λοιπόν, είναι να ακούω τον κόσμο να γελάει και εμένα να γυρνάω στον πατέρα και τη μητέρα μου και να τους λέω: “Αυτό θέλω να το κάνω κι εγώ!”. Φυσικά, δεν με πίστεψαν…
Σας πίστεψαν όμως, σίγουρα, χρόνια μετά… Είχατε τότε την υποστήριξη τους ή εναντιώθηκαν στην απόφασή σας, όταν τους ανακοινώσατε ότι θα ακολουθήσετε το επάγγελμα του ηθοποιού;
Τα έκανα όλα κρυφά, δεν ήξεραν τίποτα. Στο τρίτο έτος των σπουδών μου τους το ανακοίνωσα και ευτυχώς τότε με στήριξαν, ενώ αρχικά ήταν αντίθετοι με την ιδέα η κόρη τους να γίνει ηθοποιός.
Γιατί πιστεύετε ότι συνέβη αυτό;
Λόγω της ανασφάλειας του επαγγέλματος και όλων εκείνων που ακούγονταν, κυρίως εκείνα τα χρόνια, για τη δουλειά του ηθοποιού από ηθικής άποψης. Ωστόσο, σήμερα θεωρώ πως η προκατάληψη αυτή δεν υφίσταται. Ανήκει στο παρελθόν κι αυτό διότι σε όλα τα επαγγέλματα υπάρχει πλέον ανασφάλεια.
Είστε μια εμφανίσιμη γυναίκα, μια γυναίκα που είχε ψηφιστεί, μάλιστα, πριν μερικά χρόνια ως η πιο σέξι της 20ετίας. Η γοητεία και το σεξ απίλ που αναδύεται πόσο σημαντικό ρόλο έπαιξαν και ίσως συνεχίζουν να παίζουν στην καριέρα σας;
Πολύ σημαντικό και δεν το αγνοώ αυτό. Ίσα - ίσα νιώθω ευγνώμων για την εμφάνισή μου. Ωστόσο, προσπάθησα πολύ και προσπαθώ ακόμη να "δουλέψω" την ψυχή μου, την προσωπικότητά μου και τις δυνατότητές μου. Έχω δώσει αγώνα για να με δουν διαφορετικά κι έχω αρνηθεί και επαγγελματικές προτάσεις για να μην είμαι μόνο η ωραία. Μια γυναίκα που είναι εμφανίσιμη πάντα αντιμετωπίζεται με καχυποψία ό,τι δουλειά κι αν κάνει.
Αισθανθήκατε ποτέ ενοχή που είστε μία όμορφη ηθοποιός;
Φυσικά, παλαιότερα αρκετά. Πλέον, όμως, έχω απενοχοποιηθεί. Ήταν δύσκολο και μου πήρε καιρό για να το καταφέρω…
Η αναγνωρισιμότητα σας έχει σταθεί εμπόδιο στην προσωπική σας ζωή;
Με έχει δυσκολέψει, είναι αλήθεια, αλλά είμαι χαμηλών τόνων ως ηθοποιός και ως άνθρωπος, οπότε δεν μπορώ να πω ότι έχω αντιμετωπίσει ιδιαίτερο πρόβλημα. Περισσότερο δυσκόλευε τους ανθρώπους που ήταν μαζί μου. Ήμουν, όμως, πάντα εκεί για να τους αποδείξω ότι η Παναγιώτα Βλαντή είναι μια κανονική γυναίκα. Άλλοι το έβλεπαν κι άλλοι όχι… Οι σχέσεις δεν ήταν και δεν είναι ποτέ εύκολες.
Έχει να κάνει με την εποχή πιστεύετε αυτό; Σήμερα, για παράδειγμα, λένε πολλοί πόσο δύσκολες έχουν γίνει οι σχέσεις, πόσο δύσκολο είναι να βρουν ένα σύντροφο κι όχι ένα πάθος της μιας βραδιάς, της μιας εβδομάδας, του ενός μήνα;
Όχι, δεν θεωρώ ότι έχει να κάνει με την εποχή. Αν παρακολουθήσετε την παράστασή μας "Σκηνές από ένα γάμο", που διαδραματίζεται στη δεκαετία του 70, θα διαπιστώσετε ότι το ίδιο δύσκολες ήταν οι σχέσεις τότε όπως είναι σήμερα. Με τη διαφορά, όμως, ότι τότε οι άνθρωποι συμβιβάζονταν περισσότερο, μένοντας και υπομένοντας αδιέξοδες καταστάσεις.
Εσείς έχετε συμβιβαστεί ποτέ στην ερωτική σας ζωή;
Έχω συμβιβαστεί, φυσικά. Δεν θέλω, όμως, να μετανιώνω. Για τίποτα δεν μετανιώνω. Το παρελθόν είναι πίσω μας, το τώρα είναι εδώ και το μέλλον είναι αγέννητο. Έτσι, θέλω να σκέφτομαι.
Η αισιοδοξία και η θετική σκέψη είναι στοιχεία που σας διακρίνουν;
Ναι είναι και θέλω να είναι. Τα τελευταία δύο χρόνια έχω περάσει από δύσκολες καταστάσεις , κυρίως στην προσωπική μου ζωή, οι οποίες με έκαναν να αλλάξω τρόπο σκέψης και προσέγγισης των πραγμάτων. Πλέον, θεωρώ πως τα καλύτερα είναι μπροστά μου… Ξέρετε, με ρώτησαν πρόσφατα ποια ήταν τα καλύτερα Χριστούγεννά που έχω περάσει και τους απάντησα αυτά που είναι μπροστά μου! Τα έχω σβήσει όλα και χαίρομαι που κάποια πράγματα δεν έγιναν στη ζωή μου... Ξεκινάω από την αρχή και πάω μπροστά.
Ανάμεσα σε αυτά που δεν έγιναν ήταν κι ένας γάμος ή η απόκτηση ενός παιδιού;
Ναι, ήταν και τα δύο. Θα μπορούσε να μου είχαν συμβεί, αλλά όπως λένε “Όταν εσύ κάνεις σχέδια, κάποιοι άλλοι έχουν άλλα σχέδια για σένα”. Έχω φτάσει πολύ κοντά κι όσο κι αν με πονάει το θέμα οικογένεια, ήταν καλύτερα τελικά που δεν έγινε. Έχω πληγωθεί πολύ, όχι κυρίως γιατί έχασα έναν άνθρωπο, που με συντρόφευε, αλλά για την εικόνα που είχα πλάσει για εκείνον στο μυαλό μου, η οποία στην πραγματικότητα δεν υφίστατο. Γι΄ αυτό, πιστεύω ότι για κάποιο λόγο γίνονται και δεν γίνονται τα πράγματα σε αυτή τη ζωή και γι΄αυτό οι γυναίκες, ανεξαρτήτως ηλικίας, δεν πρέπει να απογοητεύονται και να το βάζουν κάτω. Η αγάπη έχει κόστος, αλλά συνήθως οι γενναίοι αγαπούν και αγαπιούνται, οι άλλοι απλώς ξεγελούν το όνειρο…
Απ’ ότι καταλαβαίνω, λοιπόν, κάνετε όνειρα για οικογένεια χωρίς το άγχος της ηλικίας;
Έτσι, είναι. Το παιδί είναι σοβαρή υπόθεση, δεν χωρούν επιπολαιότητες. Ένα παιδί χρειάζεται και τους δύο γονείς του, ακόμη κι αν αυτοί επιλέγουν κάποια στιγμή να μην είναι μαζί. Ίσως είχα ενδείξεις, λοιπόν, ότι δεν θα είχα αυτή την προϋπόθεση, αλλιώς θα το είχα κάνει. Θα είχα γίνει μητέρα.
Κι αν το παιδί δεν έρθει φυσιολογικά, θα στρεφόσασταν στη λύση της υιοθεσίας;
Θα μπορούσα φυσικά, υπό προϋποθέσεις πάντα. Θαυμάζω τις γυναίκες που αποφασίζουν να προχωρήσουν στην υιοθεσία ενός παιδιού. Έχουν δύναμη ψυχής. Διάβαζα, μάλιστα, πρόσφατα μια συνέντευξη της Σάρον Στόουν, η οποία έλεγε ότι έχει υιοθετήσει τρεις γιους και ότι στα 56 της χρόνια, ύστερα από πολλές αποβολές, είναι μητέρα μικρών παιδιών, τη στιγμή που συνομήλικές της έχουν μικρά εγγόνια. “Την ευτυχία την επιλέγεις”, είπε χαρακτηριστικά κι αυτό μου αρέσει πολύ.
Ένας άνδρας τι χρειάζεται να έχει για να σας κάνει ευτυχισμένη;
Να μου εμπνέει σεβασμό και θαυμασμό, να έχει ήθος. Αναζητώ απλά πράγματα σε ένα σύντροφο, που τελικά, όμως, είναι δύσκολο να βρεις… Αυτό που έχω καταλάβει είναι ότι δύο άνθρωποι για να κουμπώσουν πρέπει να εκπέμπουν στο ίδιο μήκος κύματος τη στιγμή που συναντιούνται. Μέσα στη διαφορετικότητά τους, να έχουν κοινούς στόχους και ανάγκες, τα κίνητρά τους να είναι ίδια…
Και για να κλείσουμε, θα σας γυρίσω στην αρχή της συζήτησής μας και στην ταινία του Θοδωρή Αθερίδη "Από έρωτα". Τι τρέλα έχετε κάνει, λοιπόν, εσείς από έρωτα;
Οοου, τρέλες πολλές! Η καλύτερη όμως είναι μπροστά μου! Εκείνη η τρέλα που δεν έχω κάνει ακόμη…
