Την εκ βάθρων αλλαγή του τρόπου λειτουργίας του συνδικαλισμού και των σωματείων στη χώρα μας, ώστε να συμβάλλουν στην αύξηση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας, προτείνει η πρόεδρος του Συμβουλίου Ανταγωνιστικότητας των ΗΠΑ, Deborah Wince-Smith, η οποία βρίσκεται στη χώρα μας, προσκεκλημένη του Ελληνοαμερικάνικου Επιμελητηρίου. Μιλώντας στο
news.gr, η κυρία Smith θεωρεί την κρίση ως την καλύτερη αφορμή για αλλαγές στην Ελλάδα, μιλά για τη σχέση αγάπης του Έλληνα με το Δημόσιο - ως εργασιακός χώρος - και λέει ποιες μεταρρυθμίσεις θα προωθούσε άμεσα, αν ήταν υπουργός Οικονομικών στη χώρα μας.
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟ ΝΕΚΤΑΡΙΟ Β. ΝΩΤΗ
Πόσο εύκολο είναι για μια χρεοκοπημένη χώρα να εφαρμόσει μεταρρυθμίσεις, που θα την κάνουν ξανά ανταγωνιστική ;
Νομίζω ότι είναι ευκολότερο, έχοντας περάσει μια σκοτεινή περίοδο, να αρχίζεις να εστιάζεις στο τι πραγματικά χρειάζεται να κάνεις για να χτίσεις το μέλλον.
Γιατί, συχνά, αν όλα πηγαίνουν φυσιολογικά, χωρίς καμία κρίση, δεν υπάρχει κίνητρο για να αλλάξεις.
Αυτό, που λέμε πάντα στις Ηνωμένες Πολιτείες, είναι ότι χρειαζόμαστε μια κρίση για να δουλέψουμε όλοι μαζί πάνω σε δύσκολα πράγματα. Σκεφτείτε ότι, στην πραγματικότητα, το Αμερικάνικο Συμβούλιο Ανταγωνιστικότητας ιδρύθηκε ως απάντηση στις τεχνολογικές και εμπορικές προκλήσεις της Ιαπωνίας, σχεδόν πριν από 30 χρόνια.
Τώρα, που τα χειρότερα έχουν περάσει, και αρχίζουμε να βλέπουμε την Ελλάδα να αναπτύσσεται, τώρα είναι η ώρα για να χαραχθεί η στρατηγική για ανάπτυξη και παραγωγικότητα.
Και η ανταγωνιστικότητα είναι το πιο δυναμικό οικονομικό πλαίσιο, διότι - όποια κατάσταση και αν θες να αντιμετωπίσεις - σου δίνει τη δυνατότητα να το κάνεις.
Η Ελλάδα μπορεί να προχωρήσει στο θέμα της διαφάνειας και της βελτίωσης του φορολογικού μηχανισμού της, ώστε να περιορίσει τη φοροδιαφυγή, αλλά αυτό δεν είναι αρκετό.
Η δημιουργία ενός ευέλικτου εποπτικού συστήματος στο σχηματισμό επιχείρησης είναι σημαντικό, αλλά όχι αρκετό.
Καμία χώρα δεν μπορεί να τα κάνει όλα με τη μία.
Εξερχόμενη από την κρίση, είναι καιρός η Ελλάδα να δει πώς θα προχωρήσει στο μέλλον.
"ΟΙ ΝΕΟΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΔΕΝ ΕΝΘΑΡΡΥΝΟΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΑΝΑΛΗΨΗ ΡΙΣΚΟΥ"
Η κουλτούρα στην Ελλάδα είναι αλληλοσυγκρουόμενη.
Οι άνθρωποι είναι, επίσης, ευτυχισμένοι με το κράτος.
Θα σας δώσω ένα παράδειγμα.
Στην Ελλάδα, ένα πολύ μεγάλο ποσοστό του εργατικού δυναμικού δουλεύει στο Δημόσιο.
Ο κόσμος θέλει να είναι δημόσιος υπάλληλος, το θεωρεί καλύτερο, του δίνει μια θέση εφ όρου ζωής.
Στις Ηνωμένες Πολιτείες ισχύει το ακριβώς αντίθετο.
Δεν μπορούμε να πείσουμε τα καλύτερα μυαλά να πάνε στο Δημόσιο.
Δεν θέλουν.
Θέλουν να ιδρύσουν μια start up επιχείρηση, να δημιουργήσουν εταιρείες, να συνεργαστούν με μια μη κερδοσκοπική οργάνωση.
Φυσικά, κάθε κράτος χρειάζεται μια δυνατή και αποτελεσματική κυβέρνηση.
Συνεπώς, κάτι συμβαίνει στη δημιουργία κουλτούρας και παιδείας των νέων ανθρώπων στην Ελλάδα. Οι οικογένειές τους, ο κοινωνικός τους περίγυρος δεν ενθαρρύνει την ανάληψη ρίσκου για να πάνε μπροστά.
Δείτε χώρες, όπως η Νότιος Κορέα. Μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, ήταν ένα τίποτα.
Και κοιτάξτε πού είναι σήμερα.
Οι Φιλιππίνες, τότε, ήταν μακράν καλύτερες από την Κορέα.
Και, σήμερα, δεν τίθεται θέμα σύγκρισης μεταξύ των δύο χωρών.
Πώς, όμως, μπορείς να αλλάξεις τη στάση ζωής των ανθρώπων ;
Δεν είναι εύκολο να αλλάξεις τη στάση ζωής των ανθρώπων.
Χρειάζεται να ξεκινήσει μια καινούρια συζήτηση στην Ελλάδα...
...που θα περιλαμβάνει, όμως, όλους, θα προσφέρει παιδεία και θα ενθαρρύνει νέους και γηραιότερους να αναγνωρίσουν ότι ο καθένας πρέπει να κάνει κάτι διαφορετικό, ώστε να προχωρήσει μπροστά.
Αν ήσαστε υπουργός Οικονομικών στην Ελλάδα, ποιες μεταρρυθμίσεις θα κάνατε πρώτα ;
Στην κορυφή της λίστας είναι η προσέλκυση άμεσων ξένων επενδύσεων, ώστε να αναπτύξω ποιοτικά, εξαγώγιμα προϊόντα και υπηρεσίες, που να μπορούν να ανταγωνιστούν παγκοσμίως.
Για να το πετύχω αυτό, πρέπει να λύσω τα εξής :
Το συνολικό φορολογικό περιβάλλον και η δομή των κεφαλαίων εδώ είναι πολύ αρνητικά για επενδύσεις, καθώς υπάρχουν πολλά κανονιστικά θέματα.
Θα έκανα τα πάντα για να κάνω την Ελλάδα την καλύτερη χώρα στην Ευρώπη, σε αυτά τα θέματα, καθώς είναι τόσο πολύ καιρό στον πάτο.
Όταν βλέπεις τον πυρήνα των στοιχείων, αναρωτιέσαι : "Γιατί η Ελλάδα έχει τόσο δύσκολο φορολογικό σύστημα ;". Η Ιρλανδία δεν έχει. Το Ηνωμένο Βασίλειο δεν έχει.
Αυτό πρέπει να αλλάξει.
Μπορεί να απαιτεί νομοθεσία και όλα αυτά, αλλά αυτό είναι ηγεσία.
Θα έφτιαχνα το φορολογικό σύστημα με τέτοιο τρόπο, ώστε να μην είναι ο βασικός λόγος, που μια εταιρεία δεν επενδύει εδώ.
Το άλλο, που θα έκανα, είναι αυτό που κάνουν χώρες, όπως το Ισραήλ και η Βραζιλία.
Στη Βραζιλία, αν πρόκειται να κτίσεις μια βιομηχανική εγκατάσταση, δεν πληρώνεις φόρο και κάνουν τα πάντα για να σε βοηθήσουν να αποκτήσεις γη.
Κι αυτό, γιατί ξέρουν ότι με αυτό θα δημιουργηθούν θέσεις εργασίας, επενδύσεις, καινοτομία.
Αυτή είναι και η κινέζικη στρατηγική.
Η Ελλάδα πρέπει να κάνει τα πάντα, ώστε οι επιχειρήσεις να λένε "Θέλω να έρθω στην Ελλάδα". Όχι επειδή η ελληνική αγορά είναι μεγάλη - γιατί δεν είναι -, αλλά λόγω της επενδυτικής της πλατφόρμας και των ταλαντούχων στελεχών της, γιατί η Ελλάδα έχει ταλαντούχους ανθρώπους και αυτοί φεύγουν.
Τέλος, θα πρέπει να υπάρξει μια δημόσια συζήτηση γύρω από εργασιακά θέματα. Να υπάρξει καλύτερη συνεργασία μεταξύ του ιδιωτικού τομέα και των συνδικάτων. Το κάναμε αυτό στις Ηνωμένες Πολιτείες. Τα σωματεία είναι μόλις στο 11% του εργατικού δυναμικού και όσοι εργάζονται σε μεγάλες επιχειρήσεις δεν θέλουν να είναι οργανωμένοι.
Το όφελος, όμως, για τα σωματεία, είναι ότι κάνουν μετεκπαίδευση και αναπτύσσουν τα προσόντα τους. Από υδραυλικούς μέχρι τεχνικούς υποβρυχίων.Εκπαιδεύουν τα μέλη τους τόσο καλά, ώστε αυτά παίρνουν πιστοποίηση.
Εδώ, αλλά και στην Ευρώπη, τα συνδικάτα λειτουργούν σαν να είμαστε στη δεκαετία του 1920. Τα σωματεία πρέπει να είναι μέρος της διαδικασίας ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας.
