Μια διαφορετική «Ωραία Ελένη» με εναλλακτικά στοιχεία και πολλή σάτιρα θα δει το κοινό στην ομώνυμη κωμική όπερα του Ζακ Όφενμπαχ. Πρόκειται για μια φάρσα που αποπνέει κάτι το μεταμοντέρνο, και παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Αθήνα, στο θέατρο Olvio.
Η ιστορία ξαναγράφεται με σύγχρονη πένα, ενώ τα ονόματα του ομηρικού μύθου μένουν ατόφια. Δίνεται έμφαση στη μοίρα και στις προσπάθειες των ανθρώπων να ξεφύγουν από τα δίχτυα της.
Σε σκηνοθεσία Παναγιώτη Αδάμ και μουσική διεύθυνση Θοδωρή Ιωσηφίδη, η παράσταση – παρωδία της κλασικής ελληνικής μυθολογίας, προσαρμόζεται στα σύγχρονα δεδομένα παρουσιάζοντας τα τρωτά σημεία του οικογενειακού θεσμού.
Στο έργο, η ωραία Ελένη είναι μια φλογερή γυναίκα με κόκκινα μαλλιά που προτάσσει την ομορφιά της ως «πηγή του κακού». Ζει ένα συμβατικό γάμο με τον Μενέλαο, ενώ παρουσιάζεται και ως μια γυναίκα – θύμα των επιθυμιών και των ερωτικών παθών της. Ο Μενέλαος, όπως και στο μύθο, παρουσιάζεται ως απατημένος σύζυγος που δίνει τη δική του μάχη για να κρατήσει την ωραία Ελένη. Μια ενδιαφέρουσα, όμως, αλλαγή διακρίνεται στο ζευγάρι.
Η ωραία Ελένη και ο Μενέλαος, όσον αφορά στην εμφάνισή τους, δεν ακολουθούν τις «επιταγές« του μύθου.
Η ιστορία διανθίζεται και με επιπλέον εναλλακτικά τεχνάσματα. Τα ανίψια της Ελένης είναι αυτό που θα έλεγε κανείς οι κηφήνες της σύγχρονης πραγματικότητας. Άλλες, δε, φορές δίνουν την εντύπωση των ράπερ.
Ο Πάρης, από την άλλη, παίρνει στην παράσταση τη μορφή του απλού βοσκού. Δεν αποτελεί πόλο ερωτικής έλξης για το ευρύ κοινό, αλλά η ωραία Ελένη βλέπει στα μάτια του τις επιθυμίες και το τέλος της καταπίεσης.
Η αντικειμενική έννοια της ομορφιάς εισέρχεται σε ένα πιο υποκειμενικό πλαίσιο, ενώ παίρνει ένα πιο προσιτό πρόσημο. Έμφαση δίνεται, ταυτόχρονα, στην τύχη και τη μοίρα, που όσα χρόνια και εάν περάσουν «διατάζουν» τους ανθρώπους και συνθέτουν το παζλ της καθημερινότητας.
Ο ρόλος του Κάλχα αντιμετωπίζεται με κάποιου είδους χλευασμό. Ο χλευασμός, ίσως, να στοχεύει στην αποδόμηση της τυφλής πίστης στην προκατάληψη και στις προβλέψεις.
Η θεά Αφροδίτη παίρνει ανθρώπινη υπόσταση και προβάλλεται ως μια σέξι καθημερινή γυναίκα. Τόσο τα ρούχα της όσο και η κίνησή της επιβεβαιώνουν το στοιχείο αυτό. Η βωβή της παρουσία και η ευλύγιστη κίνησή της, τραβούν το ενδιαφέρον του θεατή.
Το βιολί με το πιάνο δίνουν στην παράσταση έναν κλασικό τόνο όπως και οι ψηλές νότες των φωνών. Το κλασικό, όμως, σπάει όταν το σύγχρονο ανεβαίνει στη σκηνή με μουσική και στιγμιότυπα από τη διάσημη τηλεοπτική σειρά «Baywatch».
Ενδιαφέρουσα σκηνοθετική τεχνοτροπία και η διάσωση του Πάρη από την Αφροδίτη που εμφανίζεται ως ναυαγοσώστης - από μηχανής θεός.
Όσον αφορά τα σκηνικά, κινούνται κατά κύριο λόγο, σε σύγχρονα πλαίσια με πλαστικά δελφίνια να παρελαύνουν από τη σκηνή. Το ενδυματολογικό κομμάτι, δε, ακολουθεί πρωτότυπες εναλλαγές.
Σκηνοθεσία: Παναγιώτης Αδάμ
Ερμηνεύουν: Ελένη Λιώνα (Ελένη), Νίκος Στεφάνου (Πάρις), Τίμος Συρλατζής (Κάλχας), Αντώνης Σιγάλας (Μενέλαος), Παναγιώτης Τερζάκης (Αγαμέμνονας), Μιχάλης Αγγελιδάκης (Ορέστης), Στέλιος Κέλερης (Αχιλλέας), Νατάσα Παπαμιχαήλ (Αφροδίτη), Λουκάς Θεοδοσόπουλος (Ερωτας).
θέατρο OLVIO, Ιερά Οδός 67 & Φαλαισίας 7, τηλ. 210 3414118
Παραστάσεις: Σάββατο και Κυριακή στις 19:30
Διάρκεια: 90 λεπτά
Είσοδος: 15 € και 10 € (μειωμένο)
