Του Γιώργου Λαμπίρη
O Αντώνης Πλανάκης, είναι από την Κρήτη και μένει στη Νέα Υόρκη. Την πολιτεία των ονείρων, που ίσως πολλοί θα ήθελαν να επισκεφθούν κάποια στιγμή.
Κάνει μια δουλειά που ίσως δεν ονειρεύονταν πολλοί, σίγουρα όμως μόνο συνηθισμένη δεν είναι και το βέβαιο είναι ένα: ο ίδιος κατάφερε να κάνει το χόμπι του επάγγελμα.
Ο γητευτής των μελισσών, έχει αναλάβει να ελέγχει την εξάπλωση του πληθυσμού των συγκεκριμένων εντόμων, στην πολιτεία της Νέας Υόρκης.
Υπηρέτησε για περίπου 20 χρόνια ως αστυνομικός, φύλακας άγγελος των συμπολιτών του.
Όπως λέει στο news.gr, “όταν ακόμα ήμουν στην αστυνομική ακαδημία, συμπλήρωσα ένα ερωτηματολόγιο που δόθηκε σε όλους τους νεοσύλλεκτους. Εκεί ανέφερα όλα τα ενδιαφέροντα, δεξιότητες, χόμπι”.
“Ανάμεσα σ' αυτά ήταν και το χόμπι που είχα από μικρός. Η μελισσοκομία. Για πρώτη φορά βρέθηκα κοντά σε μελίσσι το 1995, όταν ακόμα η μελισσοκομία στη Νέα Υόρκη ήταν παράνομη. Όλα τ' άλλα ανήκουν στην ιστορία”, εξηγεί ο Πλανάκης.
Ο ίδιος ασχολείται με τη μελισσοκομία από το 1977. Γνώρισε τις... παραξενιές τους, παρατηρώντας τις στη φύση, καθώς και σε ημιαστικές συνθήκες. “Παλιότερα δεν ήξερα τίποτα γι' αυτές, δεν ήξερα τι να περιμένω”, ομολογεί.
Σήμερα, με την εμπειρία των ετών και το πέρασμα των χρόνων, ανέλαβε μια ιδιαίτερα υπεύθυνη θέση στην πολιτεία, κάνοντας κάτι που ελάχιστοι ίσως θα σκέφτονταν να κάνουν. “Κύριος στόχος του Αστυνομικού Τμήματος της Νέας Υόρκης είναι να φροντίζει για την ασφάλεια των κατοίκων. Συλλαμβάνουμε τη μέλισσα, την απομονώνουμε, απομακρύνουμε το δηλητήριο και την τοποθετούμε σε νέο περιβάλλον”, εξηγεί ο Αντώνης Πλανάκης.
"Ένας στους έξι είναι αλλεργικοί σε τσιμπήματα μέλισσας"
“Εκτιμάται ότι ένας στους έξι ανθρώπους είναι αλλεργικοί σε τσιμπήματα μέλισσας, κάθε τύπου. Έτσι, αυτό που πρέπει κανείς να θυμάται είναι, να διατηρήσει την ασφάλεια του κόσμου. Διασφαλίζοντας ταυτόχρονα την ασφαλή απομάκρυνση - μετεγκατάσταση των μελισσών. Κατά τη διάρκεια των τελευταίων 15-20 ετών, για πολλούς λόγους, ο πληθυσμός τους έχει σημειώσει σταθερή μείωση”, συνεχίζει την περιγραφή του ο... κυνηγός μελισσών.
Παρόλ' αυτά εμφανίζεται καθησυχαστικός. “Δεν υπάρχει μεγάλο πρόβλημα με τις μέλισσες στη Νέα Υόρκη. Το μόνο πρόβλημα που έχω παρατηρήσει είναι ότι ορισμένοι αγοράζουν κουτιά μελισσοκομίας και θέλουν να γίνουν μελισσοκόμοι, χωρίς να γνωρίζουν τίποτα για το αντικείμενο. Μια κυρία μάλιστα μου είχε πει: 'Είναι κάτι που πρέπει να κάνουμε, ο καθένας πρέπει να μαζεύει τις μέλισσες!'.
"Στόχος μας δεν είναι η εξόντωση, αλλά η διατήρηση του πληθυσμού"
Ο Πλανάκης εξηγεί ότι στόχος δεν είναι η εξόντωση του πληθυσμού, αλλά η διατήρηση των μελισσών. “Έχουμε ευθύνη όχι μόνο για την επιβίωση και την άνθηση της κυψέλης, αλλά και για τη δημόσια ασφάλεια. Τα συγκεκριμένα έντομα έχουν την ικανότητα να τσιμπήσουν. Όταν λοιπόν έχουμε μια αποικία, που υπό ιδανικές συνθήκες περιέχει πάνω από 60.000 μέλισσες σε θέση να τσιμπήσουν, κάντε μόνοι σας τον υπολογισμό”.
“Το πιο εντυπωσιακό πράγμα στην κοινότητα των μελισσών είναι ότι αγωνιζόμαστε για τον ίδιο σκοπό, την επιβίωση και την ανάπτυξη. Επίσης, αν ρωτήσετε 10 μελισσοκόμους για το ίδιο θέμα θα λάβετε 12 διαφορετικές απαντήσεις. Ο καθένας γνωρίζει και κάτι διαφορετικό, χαρακτηριστικό της πολυπλοκότητας του είδους”, λέει ο Πλανάκης.
Ο ίδιος δηλώνει παθιασμένος με αυτό που κάνει. Κάτι που προκαλεί τη ζωή του και την κάνει πιο ενδιαφέρουσα...
“Η οικογένειά μου κατάγεται από το όμορφο νησί της Κρήτης. Οι ρίζες της στην χρονολογούν εκατοντάδες χρόνια ενασχόλησης με τη μελισσοκομία. Έτσι, όταν κάποιος ρωτάει πόσες γενιές μελισσοκόμων μετράει η οικογένειά μας, τους λέω απλά να ξεκινήσουν το μέτρημα!!!".
Ντετέκτιβ μελισσών...
Αν κάποιος μιλήσει για ντετέκτιβ μελισσών, βλέποντας τον Πλανάκη, ίσως και να 'χει δίκιο. Κι αν κανείς τον ρωτήσει πώς αντιμετωπίζει η οικογένεια του το επάγγελμά του, απαντάει γελώντας: “Οι δικοί μου πιστεύουν ή... πίστευαν τουλάχιστον, ότι είμαι τρελός!”.
"Μην χαμηλώνετε τα φώτα μου επειδή σας στραβώνουν στο δρόμο”
Ζητώντας του να θυμηθεί ένα από τα απρόοπτα της δουλειάς του, απαντάει: “Το πιο περίεργο πράγμα που έχω αντιμετωπίσει είναι... ζήλια !!!!! Όταν είστε ο μοναδικός στο Τμήμα, ο οποίος έχει καριέρα τουλάχιστον 20 ετών, δεν μπορεί παρά να κάνει τους άλλους να ζηλεύουν, καθώς παραμένει συνεχώς στο προσκήνιο. Σε όλους αυτούς θα ήθελα να πω, ότι στη ζωή, υπάρχουν πολλοί δρόμοι για την επιτυχία. Ο καθένας επιλέγει το δικό του. Κι εγώ το έκανα. “Μην χαμηλώνετε λοιπόν τα φώτα μου επειδή σας στραβώνουν στο δρόμο”, σημειώνει με νόημα...
