Εικόνες από βίαιες αναταραχές και συγκρούσεις διαδηλωτών και αστυνομίας στο Χονγκ Κονγκ κάνουν το γύρο του κόσμου τις τελευταίες μέρες.
Τι συμβαίνει όμως πραγματικά στο Χονγκ Κονγκ;
Χιλιάδες διαδηλωτές έχουν κατέβει στους δρόμους, καταστήματα, σχολεία και υπηρεσίες έχουν κλείσει απαιτώντας περισσότερο "δημοκρατικές διαδικασίες".
Το ίδιο το πολιτικό status quo του Χονγκ Κονγκ προκαλεί συχνά προβλήματα και συγκρούσεις της ημι - αυτόνομης περιοχής με την κεντρική κυβέρνηση στο Πεκίνο.
Το Χονγκ Κονγκ είναι μια "περιοχή με ειδικό διοικητικό καθεστώς" που ανήκει στην Κίνα. Το Χονγκ Κονγκ υπήρξε από το 1842 αποικία της Βρετανίας. Το 1997 επεστράφη και επίσημα από τους Βρετανούς στην Κίνα. Ωστόσο υπήρξε συμφωνία μεταξύ των Κινέζων και των Βρετανών για "μια χώρα αλλά δυο συστήματα", να διατηρήσει η περιοχή μια δική της μορφή διακυβέρνησης και διοίκησης, έναν "υψηλό βαθμό αυτονομίας ως ειδική διοικητική περιοχή, σε όλους τους τομείς, πλην της άμυνας και της εξωτερικής πολιτικής". Οι κάτοικοι του Χονγκ Κονγκ απολαμβάνουν αυξημένων πολιτικών ελευθεριών (σε σχέση με τους υπόλοιπους Κινέζους πολίτες). Η συμφωνία Κινέζων και Βρετανών έχει ισχύ ως το 2047.
Τι ξεκίνησε τις τωρινές ταραχές;
Το 2007 υπεγράφη ένα διάταγμα από το Κομμουνιστικό Κόμμα που υποσχόταν "καθολικό δικαίωμα ψήφου". Ο επικεφαλής της κυβέρνησης του Χονγκ Κονγκ εξακολουθεί όμως να εκλέγεται από τα 1.200 μέλη της Επιτροπής του ΚΚ της Κίνας. Το διάταγμα του 2007 προβλέπει άμεση εκλογή του από τους πολίτες του Χονγκ Κονγκ το 2017.
Το Πεκίνο θέλει να δίνει λίστα με τρεις υποψήφιους και από αυτούς να επιλέγουν οι κάτοικοι του Χονγκ Κονγκ τον κυβερνήτη τους. Όμως οι κάτοικοι του Χονγκ Κονγκ το βλέπουν αυτό ως εξαπάτηση. Και διαδηλώνουν.
Τι θα γίνει στη συνέχεια;
Θα εξαρτηθεί από το πόσο θέλει το Πεκίνο να τραβήξει το θέμα και να καταστείλει τις διαδηλώσεις.
Ορισμένοι εκφράζουν φόβους ότι μπορεί να επέμβει ακόμη και ο στρατός και να επαναληφθεί μια σφαγή όπως αυτή στην Τιενανμέν το 1989.
Λόγω της θρησκείας αλλά και της κοινωνικής τους νοοτροπίας, οι Κινέζοι εδώ και χιλιετίες θεωρούν την επανάσταση και την αντίσταση απέναντι σε κακές κυβερνήσεις ως ύψιστο πολιτικό, κοινωνικό και ατομικό τους χρέος.
Το κομμουνιστικό καθεστώς δεν κατάφερε ποτέ να εκριζώσει αυτή τη νοοτροπία. Έτσι, κάθε αναταραχή εγκυμονεί τον κίνδυνο να "μεταδοθεί" και σε άλλες ομάδες - πολίτες που νιώθουν ότι καταπιέζονται ή ότι η κυβέρνηση είναι για κάποιο λόγο "κακή" ή "διεφθαρμένη".
