Φανταστείτε να μην ήμαστε τουριστική χώρα...
Φανταστείτε να μην είχαμε τον καιρό, που έχουμε...
Φανταστείτε να μην είχαμε ανάγκη από δουλειές...
...να μην προσπαθούσαμε να γίνουμε ανταγωνιστικοί...
... να μη λειτουργούσαμε σε καθεστώς ελεύθερης αγοράς...
Τι θα αποφάσιζε τότε η δικαιοσύνη ;
Πόσο περισσότερο θα συρρίκνωνε τη λειτουργία της αγοράς και το δικαίωμα των καταναλωτών να κάνουν τα ψώνια τους, όταν – στη συντριπτική τους πλειονότητα – το Σαββατοκύριακο έχουν το σχετικό διαθέσιμο χρόνο ;
Η προσωρινή απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας κατά της λειτουργίας των καταστημάτων μόνο πίσω μας πηγαίνει.
Επικαλείται οικονομική και ηθική βλάβη των εμπόρων και των εργαζομένων.
Δεν θα μπορούν, λέει, να απολαμβάνουν τις Κυριακές με τις οικογένειές τους και να κάνουν την προσευχή τους.
Εγώ, μάλλον, θα κάνω την προσευχή μου και το σταυρό μου με όλα αυτά, που συμβαίνουν.
Με τη λογική της συγκεκριμένης απόφασης, καλό θα ήταν να είναι όλα κλειστά τις Κυριακές:
ταβέρνες, εστιατόρια, καφετέριες, θέατρα, κινηματογράφοι...
Ίσως, θα έπρεπε να μη γίνονται και αθλητικοί αγώνες.
Νομίζω πως και στα μέσα ενημέρωσης, θα πρέπει να σταματήσουμε να μεταδίδουμε ειδήσεις και πρόγραμμα τις Κυριακές...
Δηλαδή, θέλετε να μου πείτε ότι θα δέσει ένα κρουαζιερόπλοιο στον Πειραιά Κυριακή και τα καταστήματα εκεί και στο κέντρο της Αθήνας και της Γλυφάδας θα είναι κλειστά.
Ακούω με προσοχή το επιχείρημα ότι τέτοιες διευρύνσεις ωραρίων λειτουργούν υπέρ των μεγάλων και εις βάρος των μικρών της αγοράς.
Είναι γεγονός ότι οι αλυσίδες έχουν συγκριτικό πλεονέκτημα ευελιξίας, προσωπικού, οικονομικών δεδομένων.
Δείτε, όμως, τι έχει συμβεί από το 2005, οπότε και άρχισε να εφαρμόζεται το συνεχές ωράριο, 09:00-21:00, Δευτέρα ως Παρασκευή και διευρυμένο και το Σάββατο.
Και, τότε, πολλοί μιλούσαν για το θάνατο του εμποράκου. Ποιο είναι το αποτέλεσμα, εννιά χρόνια από τότε ;
Τα καταστήματα, που είδαν ότι δεν έχουν όφελος από το να είναι διαρκώς ανοιχτά – για παράδειγμα τις μεσημεριανές ώρες -, κλείνουν και ξανανοίγουν το απόγευμα. Άλλα, Δευτέρα και Τετάρτη λειτουργούν μέχρι τις 15:00 και τέλος.
Υπάρχουν και περιπτώσεις, όπου καταστηματάρχες επιλέγουν να μείνουν κλειστοί τη Δευτέρα, έχοντας όμως λειτουργήσει μέχρι αργά και την Παρασκευή και το Σάββατο, γιατί βλέπουν ότι τότε έχουν λόγο να είναι εκεί.
Και η αγορά λειτουργεί κανονικότατα.
Ουδείς έκλεισε από το ωράριο, αλλά λόγω κρίσης.
Να θυμίσω ακόμα τη δήλωση, μέσα στο καλοκαίρι, μεγαλομετόχου πολυκαταστήματος ότι “εμάς δε μας συμφέρει να είμαστε ανοιχτοί όλες τις Κυριακές. Το ψάξαμε και είδαμε ότι είναι δεκατέσσερις οι Κυριακές, που θέλουμε να ανοίγουμε”.
Και πώς θα λειτουργεί ένα μαγαζί επτά στις επτά, όταν είναι οικογενειακό και απασχολεί το πολύ 3-4 άτομα ;
Είναι απλό. Θα κληθούν να δουλέψουν περισσότερο.
Θα δουν πώς πηγαίνει αυτό και αν τους ωφελεί και θα κρίνουν κατάλληλα.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε κάτι :
Όλοι μας βρισκόμαστε σε μια περίοδο σκληρής προσαρμογής, όπου δουλεύουμε περισσότερο και βγάζουμε λιγότερα.
Είναι δεδομένο αυτό.
Συμβαίνει σε ΟΛΟΥΣ μας.
Δεν είναι αυτό, που θα έπρεπε να συμβαίνει, αλλά συμβαίνει.
Δεν γίνεται διαφορετικά.
Πριν από περίπου πέντε χρόνια, ο Κώστας άνοιξε ένα mini market στην Άνω Γλυφάδα, το οποίο λειτουργεί επί 24ώρου βάσεως.
Επτά ημέρες την εβδομάδα, δώδεκα μήνες το χρόνο.
Στην αρχή, το έτρεχε ο ίδιος, η γυναίκα του και τα δυο παιδιά τους.
Δούλευαν πολύ, πάρα πολύ.
Πέτυχαν, όμως, άνοιξαν και δεύτερο κατάστημα – όχι 24ωρο – και, στη συνέχεια, προσέλαβαν και υπάλληλο.
Έτσι έχουν τα πράγματα.
Έτσι λειτουργεί η αγορά.
Σε όλο τον κόσμο.
Εκτός από την Ελλάδα.
Όπου κάποιοι προσπαθούν να δημιουργήσουν συνθήκες σοβιετικής οικονομίας για να λειτουργήσει εκεί η ελεύθερη αγορά.
Η συγκεκριμένη απόφαση πρέπει να παραμείνει προσωρινή και ΜΟΝΟ προσωρινή.
