Με το σύντροφό σας σκέφτεστε να παντρευτείτε, ωστόσο αγχώνεστε για το πώς θα αντιδράσει το παιδί σας…Το ίδιο πρόβλημα έχει και ο σύντροφός σας για το παιδί του από τον πρώτο του γάμο…Η ψυχολόγος-παιδοψυχολόγος και συγγραφέας αρκετών βιβλίων μεταξύ των οποίων τα "Οι γονείς κάνουν τη διαφορά", "Μεγαλώστε ευτυχισμένα παιδιά", "Οι γονείς χωρίζουν" και "Παιδιά στην εφηβεία, γονείς σε κρίση", κυρία Αλεξάνδρα Καππάτου συμβουλεύει.
Αν ο δεύτερος γάμος γίνεται πάνω στην εφηβεία του παιδιού σας, καλό είναι να σκεφτείτε ρεαλιστικά. Να συμφωνήσετε με το νέο σας σύντροφο ότι θα στηρίζετε ο ένας τον άλλο, όχι όμως απαραίτητα ως γονείς των παιδιών που έχετε από τους προηγούμενους γάμους σας.
Ο βιολογικός γονιός πρέπει να κρατήσει τις γονικές ευθύνες και να μην προσπαθήσει να μοιραστεί τη γονεϊκή εξουσία με το νέο του σύντροφο.
Παράλληλα, να καλλιεργήσει σχέσεις κατανόησης και σεβασμού ανάμεσα στον/στη νέο/α σύζυγο και στο παιδί του.
Ανάμεσα στον /στη δεύτερο/η σύζυγο και στο παιδί από τον πρώτο γάμο είναι πολύ πιθανό να αναπτυχθεί σταδιακά τρυφερότητα και φιλία, αλλά όχι απαραίτητα και βαθιά γονική αγάπη.
Ο βιολογικός γονιός είναι απαραίτητο να καταβάλει μεγαλύτερη προσπάθεια ώστε να περνά χρόνο μόνος/η με το παιδί του/της και να κάνουν μαζί πράγματα που είχαν συνηθίσει να κάνουν πριν από το νέο γάμο.
Ακόμα κι αν ο άλλος βιολογικός γονιός του εφήβου έχει πεθάνει ή δεν ήταν, για άλλους λόγους, ποτέ παρών επί της ουσίας, μη βιαστείτε να επιβάλετε τον πατρικό ή μητρικό ρόλο του/της νέου/ας συντρόφου σας στο παιδί.
Επιπλέον, αν ο απών γονιός μετέχει έστω και εν μέρει στην ανατροφή του παιδιού, τότε ο δεύτερος σύζυγος δεν πρέπει να αναλάβει το ρόλο του γονιού.
Ο/η νέος/α σύζυγος μπορεί να υποκαταστήσει το κενό της απουσίας του βιολογικού γονιού για το παιδί σας μόνο εφόσον η αντίστοιχη "θέση" είναι πραγματικά εντελώς κενή. Είναι εύλογο ότι αυτό πρέπει να το επιθυμεί τόσο το παιδί όσο και ο νεοεισερχόμενος στην οικογένεια.
Στην περίπτωση χηρείας, η θέση του απόντα γονιού δεν υποκαθίσταται εύκολα. Το παιδί διατηρεί αναμνήσεις από το γονιό του και αντιδρά έντονα σε κάθε προσπάθεια αντικατάστασης. Μπορεί να δεχτεί αρχικά το νέο πρόσωπο ως σύντροφο του γονιού που ζει, αλλά όχι και ως γονιό.
Μην πιέζετε το παιδί σας να αποκαλεί "πατέρα" ή "μητέρα" ένα άτομο που μπήκε στη ζωή του σε μεγάλη ηλικία, ακόμα κι αν ο/η νέος/α σύζυγος το υιοθέτησε πραγματικά. Ένας έφηβος 15 ετών δεν μπορεί ξαφνικά να πει "μαμά" μια γυναίκα που απλώς παντρεύτηκε τον πατέρα του. Το παιδί θέλει κατά βάθος να αισθάνεται πάντα παρούσα τη βιολογική μητέρα του. Αν θελήσει το ίδιο, τότε μόνο θα αποκαλέσει κάποια στιγμή με δική του πρωτοβουλία "μητέρα" τη σύζυγο του πατέρα του ή "πατέρα" το σύζυγο της μητέρας του.
Για ειρηνική συμβίωση
Σε τυχόν εντάσεις ή καβγάδες μεταξύ του παιδιού σας και του/της δεύτερου/ης συζύγου σας, καλό είναι να βοηθήσετε να εκτονωθεί η κατάσταση και, όταν όλοι ηρεμήσουν, ξεκαθαρίστε ότι στην οικογένεια δε νοούνται συμμαχίες γιατί απλούστατα δεν υπάρχουν εχθροί.
Αν υπάρχουν κι άλλα παιδιά, φροντίστε να μη δίνετε στο παιδί σας αφορμή ώστε να αισθάνεται αδικημένο ή "ριγμένο". Προσπαθήστε όμως ταυτόχρονα να μην αισθάνεται έτσι και το παιδί του/της συντρόφου σας. Κανένα παιδί στην οικογένεια σας δεν πρέπει να βιώνει διαφορετική μεταχείριση.
Η δημοκρατία είναι απαραίτητη σε όλες τις οικογένειες, καθίσταται όμως απολύτως αναγκαία σε εκείνες όπου δεν συνδέονται όλα τα μέλη με δεσμούς αίματος.
Πολλές φορές τα παιδιά αισθάνονται ότι απειλούνται "από τα παιδιά του άλλου" και φοβούνται, για παράδειγμα, ότι θα προκύψουν αδικίες στο χαρτζιλίκι που είχαν ως τώρα ή γενικά στο βιοτικό τους επίπεδο.
Είναι πιθανό σε κάποιες περιπτώσεις ο/η δεύτερος/η σύζυγος σας να αδικεί το παιδί σας πάνω στον εκνευρισμό του/της, χωρίς κακή πρόθεση. Με κατάλληλες παρεμβάσεις το πρόβλημα μπορεί να επιλυθεί. Αν όμως ο /η σύντροφος σας αδικεί ή επιπλήττει το παιδί σας πολύ συχνά, τότε πολύ πιθανόν να υπάρχει δυσεπίλυτο πρόβλημα. Ειδικά αν το παιδί καταγγέλλει συστηματικά ότι ο θετός γονιός δεν του φέρεται καλά, πρέπει να διερευνήσετε την κατάσταση και ίσως να προχωρήσετε σε αποφάσεις με βάση τις προτεραιότητές σας. Η αρχική προτεραιότητα σας, βέβαια, πρέπει να είναι απαραίτητα η διαφύλαξη της σωματικής και ψυχικής υγείας του παιδιού σας.
