Τα όρια της αρνησιδικίας αγγίζει, όπως είναι γνωστό, ο ρυθμός της απονομής της δικαιοσύνης. Όταν όμως στην υπόθεση εμπλέκεται και το ελληνικό δημόσιο τότε τα πράγματα ξεπερνούν κάθε όριο...
Δύο τραγικές ιστορίες, αυτές της μοιραίας πτώσης του Γιάκοβλεφ 42 στα Πιέρια όρη και της βύθισης του "Εξπρές Σάμινα" στην Πάρο, έρχονται να επιβεβαιώσουν με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο το γεγονός αυτό.
Τα χρόνια που μετρούν οι συγγενείς των δεκάδων θυμάτων πολλά, δεκαεπτά από την πτώση του αεροσκάφους και δεκατέσσερα από τη βύθιση του "Εξπρές Σάμινα", και ακόμη έχουν εκκρεμότητες στα δικαστήρια προκειμένου να αποζημιωθούν. Και αυτό γιατί το δημόσιο επιλέγει να εξαντλεί κάθε νομικό μέσο και κάθε δικαστική βαθμίδα με απώτερο στόχο την καθυστέρηση των αποζημιώσεων...
Μάλιστα , το δημόσιο έφτασε στο σημείο να ασκήσει ακόμα και -καταχρηστική όπως κρίθηκε από το δικαστήριο- αναίρεση ώστε να μπλοκάρει αποζημίωση.
Βέβαια, και η δικαιοσύνη με τους ρυθμούς της έρχεται να επιδεινώσει την κατάσταση αφού εκτιμάται ότι για να τελεσιδικήσει μια υπόθεση χρειάζεται τουλάχιστον μια δεκαετία.
Η μοιραία πτήση του Γιάκοβλεφ έγινε στις 17 Δεκεμβρίου 1997 και σε αυτή έχασαν τη ζωή τους συνολικά 74 άνθρωποι, επιβάτες και πλήρωμα. Το ποινικό μέρος της αεροπορικής τραγωδίας έκλεισε το 2005, όταν ο Άρειος Πάγος απέρριψε τις αιτήσεις αναίρεσης και επικύρωσε την απόφαση του Εφετείου Θεσσαλονίκης, με την οποία είχε επιβληθεί ποινή φυλάκισης 4 ετών 4 μηνών και 15 ημερών σε δυο ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας του αεροδρομίου "Μακεδονία" για λάθη και παραλείψεις τους τη μοιραία εκείνη νύχτα.
Οι περισσότεροι συγγενείς έχουν ήδη αποζημιωθεί, όχι όμως οι γονείς και τα δύο αδέλφια ενός από τους επιβάτες του μοιραίου αεροσκάφους, κι αυτό επειδή, ενώ το Διοικητικό Εφετείο Θεσσαλονίκης επιδίκασε συνολικά 90.873 ευρώ (στον πατέρα 21.306 ευρώ, στη μητέρα 35.980 ευρώ, στον έναν αδελφό 15.326 ευρώ και στον μικρότερο αδελφό 18.261 ευρώ) το δημόσιο, αν και γνώρισε ότι δεν μπορεί να ασκήσει αναίρεση κατά της εφετειακής απόφασης στο ΣτΕ, καθώς το ποσό που έχει επιδικαστεί για κάθε έναν από τους συγγενείς δεν υπερβαίνει το όριο των 40.000 ευρώ, πάνω από το οποίο μπορεί να ασκηθεί το ένδικο μέσο της αναίρεσης, το έκανε.
Δηλαδή άσκησε αναίρεση προφανώς για να κερδίσει χρόνο και να μην καταβάλει τις αποζημιώσεις. Φυσικά δεν δικαιώθηκε...
Το ναυάγιο του "Εξπρές Σάμινα" έγινε τον Σεπτέμβριο του 2000 με θύματα 80 επιβαίνοντες. Α[ποζημιωσεις σε κάποιους επιδικάστηκαν, άλλοι όμως περιμένουν ακόμα.
Είναι χαρακτηριστικό ότι ένα ανήλικο παιδί - που ανάμεσα στα 80 θύματα του ναυαγίου του "Εξπρές Σάμινα" ήταν ο παππούς και η γιαγιά του - διεκδίκησε από το Ναυτικό Απομαχικό Ταμείο εφάπαξ αποζημίωση. Όπως προβλέπει ο σχετικός νόμος έπρεπε να λάβει το 20πλάσιο του μισθού του ναύτη επιβατηγού πλοίου, δηλαδή περίπου 15.000 ευρώ.
Μάλιστα, ποσοστό από τα εισιτήρια των επιβατών και των αυτοκινήτων που μεταφέρονται με τα πλοία πηγαίνει στο ΝΑΤ για τον σκοπό αυτό.
Παρ' όλα αυτά, τον Δεκέμβριο του 2000 το ΝΑΤ απέρριψε το αίτημα του ανήλικου για καταβολή αποζημίωσης ανάβοντας το πράσινο φως για μια δικαστική διαμάχη που κράτησε 14 χρόνια.
Τελικά, το Συμβούλιο της Επικρατείας ακύρωσε ως παράνομη την αρνητική για τον ανήλικο απόφαση του ΝΑΤ, ενώ επέβαλε εις βάρος του ΝΑΤ δικαστική δαπάνη ύψους 920 ευρώ.
