Η κατηφορική πορεία είχε ήδη αρχίσει για τη Shelman από το 2005, οπότε και παρουσιάστηκαν οι πρώτες ζημιές.
Η διοίκηση Αδαμόπουλου, που ανέλαβε μετά την εξαγορά της εταιρείας από την Alfa Wood, στις αρχές του 2010, δεν κατάφερε να αλλάξει την εικόνα, για πολλούς και διάφορους λόγους.
Πέραν, όμως, αυτών, επέλεξε - όπως φαίνεται - ξαφνικά να αρχίσει μια δικαστική διαμάχη, που μόνο μπροστά δεν βοήθησε την πάλαι ποτέ κραταιά βιομηχανία ξύλου να πάει. Επρόκειτο, στην ουσία, για ένα θρίλερ, στο οποίο εμπλέκονταν μεγάλα δικηγορικά γραφεία των Αθηνών και οι δύο βασικοί συνέταιροι στη Shelman Σοφιανός Παρκέτα Α.Ε., με 50% έκαστος : η ίδια η εισηγμένη και ο επιχειρηματίας Νίκος Σοφιανός, που ήταν και ο διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας.
Η συγκεκριμένη θυγατρική ιδρύθηκε το 2006 και είχε αναλάβει πολύ σημαντικά projects, μεταξύ των οποίων και το Costa Navarino, της οικογένειας Κωσταντακόπουλου, έξω από την Πύλο.
Όταν άλλαξε η ιδιοκτησία, η νέα διοίκηση αποφάσισε να σταματήσει τη συνεργασία με τη θυγατρική. Κάτι, για το οποίο καμία από τις δύο πλευρές δεν διαφώνησε αρχικά, μέχρι τη στιγμή που έπρεπε να πέσουν οι υπογραφές του διαζυγίου.
Η σύγκρουση ήταν μετωπική, με εκπροσώπους το δικηγορικό γραφείο Πελέκη, από τη μια (Shelman) και το Μάκη Βορίδη - νυν βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας - από την άλλη (Σοφιανός). Ο δεύτερος κατηγορούσε την εταιρεία ότι επιδίωξε να αθετήσει τους όρους του συμφωνητικού μετόχων και να πάρει τον έλεγχο της θυγατρικής όχι μέσω πρότασης εξαγοράς των μετοχών, όπως προβλεπόταν.
Η άλλη πλευρά υποστήριζε πως ο κ. Σοφιανός δεν αποδέχθηκε πρόταση για παραχώρηση στον ίδιο της συμμετοχής της Shelman στην κοινή εταιρεία, χωρίς την καταβολή κάποιου ποσού.
Τελικά, η διαμάχη έληξε με την απόρριψη των ασφαλιστικών εναντίον του κ. Σοφιανού και την παραπομπή στο αρχείο της δίωξης σε βαθμό κακουργήματος, που είχε υποβληθεί από την πλευρά Αδαμόπουλου.
Και, μπορεί η δικαστική αυτή εξέλιξη να είχε το δικό της νόημα για τα δύο μέρη, η εξέλιξή της, όμως, είχε πολύ μεγαλύτερη σημασία για την πορεία της μητρικής. Κι αυτό, γιατί η θυγατρική έκλεισε, στερώντας ένα σημαντικό κομμάτι λειτουργιών και δραστηριοτήτων από τη μητρική.
Σε κάθε περίπτωση, η δικαστική αυτή διαμάχη, που κανένα λόγο ύπαρξης δεν είχε επί της ουσίας, μόνο κακό έκανε στην πάλαι ποτέ κραταιά βιομηχανία ξύλου.
