Είμαι από τους καταναλωτές, που χρησιμοποιούν πολύ το πλαστικό χρήμα. Πιστεύω ότι οι πιστωτικές και οι χρεωστικές κάρτες αποτελούν ένα ιδανικό μέσο διευκόλυνσης στις καθημερινές συναλλαγές, με την προϋπόθεση, βέβαια, πως χρησιμοποιούνται ως τέτοιο και όχι ως μέσο δανεισμού.
Σε αυτό το πλαίσιο, όταν ταξιδεύω εκτός Ευρωζώνης, αλλάζω ευρώ με το αντίστοιχο τοπικό νόμισμα για τις απολύτως απαραίτητες συναλλαγές σε μετρητά. Όταν, μάλιστα, στη χώρα αυτή δέχονται ευρώ, τότε αποφεύγω και αυτή τη διαδικασία.
Αυτό έκανα και στο τελευταίο μου ταξίδι, στην Τουρκία. Εκεί, τόσο στην Κωνσταντινούπολη, όσο και στην Άγκυρα, αποδέχονται να τους πληρώσεις, είτε στην τοπική λίρα, είτε σε ευρώ, είτε σε αμερικάνικα δολάρια.
Είχα μόλις φτάσει στο αεροδρόμιο της τουρκικής πρωτεύουσας και βρισκόμουν στο λεωφορείο, που με μετέφερε μαζί με άλλους ξένους δημοσιογράφους, στο ξενοδοχείο. Συζητώντας, λοιπόν, περί των συναλλαγών στη γειτονική χώρα και περί των νομισμάτων, που γίνονται αποδεκτά, κάποιος μου είπε ότι καλό θα ήταν να έχω πάνω μου μερικές τούρκικες λίρες.
"Ε, όχι και να χαλάσω τα ευρώ μου !", ήταν η άμεση και απόλυτα αυθόρμητη απάντησή μου !
Λίγο αργότερα, όταν στο δωμάτιο του ξενοδοχείου έβλεπα στον τιμοκατάλογο ποσά σε δεκάδες και εκατοντάδες λίρες για αγαθά, που σε ευρώ κοστίζουν σχεδόν το ένα τρίτο σε απόλυτο αριθμό - λόγω της κατακόρυφης πτώσης του τουρκικού νομίσματος -, μου ήρθε στο μυαλό η προηγούμενη συζήτηση και η απάντησή μου.
Ναι, συμφωνώ ότι φτιάξαμε μια ένωση απόλυτα νομισματική, λίγο οικονομική και καθόλου πολιτική.
Ναι, συμφωνώ πως η Ελλάδα μπήκε στο ευρώ, χωρίς να είναι προετοιμασμένη ούτε στη δομή της οικονομίας της, ούτε στη γνώση των καταναλωτών για το πώς πρέπει να διαχειρίζονται ένα τόσο ισχυρό και σκληρό νόμισμα - ποιος έχει ξεχάσει τις απίστευτες στρογγυλοποιήσεις, προς τα πάνω φυσικά, στις τιμές μιας σειράς από προϊόντα, όπου το ποσό παρέμεινε το ίδιο και απλά δίπλα, αντί για δραχμές, έγραφε ευρώ !
Ναι, συμφωνώ πως και στα χρόνια μετά την είσοδο του ευρώ στη ζωή μας, δώδεκα πλέον, δεν φροντίσαμε να κάνουμε τις αλλαγές και τις μεταρρυθμίσεις εκείνες, που θα μας βοηθούσαν να το εντάξουμε σωστότερα - ή, μάλλον, σωστά.
Γεγονός, όμως, είναι ότι - όντας μέλη αυτής της νομισματικής ένωσης - έχουμε προστατευθεί σε πολύ μεγάλο βαθμό από σημαντικές αναταράξεις της παγκόσμιας οικονομίας και δεν έχουμε τις επιπτώσεις των επιθέσεων, που δέχονται νομίσματα ακόμα και μεγάλων οικονομιών, όπως η τουρκική λίρα - θυμίζω πως η γειτονική χώρα είναι μέλος του G20, δηλαδή των 20 ισχυρότερων χωρών του πλανήτη.
Το ότι το ευρώ οδήγησε σε αύξηση των τιμών και σε μείωση του διαθέσιμου εισοδήματός μας, οφείλεται καθαρά σε εσωτερικούς λόγους, που ήδη ανέφερα.
Ίσως, έπρεπε να καθυστερήσουμε λίγα χρόνια την ένταξή μας στην Ευρωζώνη, μέχρι να είμαστε έτοιμοι να έχουμε ένα ακριβό νόμισμα στην οικονομία μας.
Σε κάθε, όμως, περίπτωση, η ομπρέλα προστασίας, που μας παρέχει το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα είναι πολύ σημαντική - και, σίγουρα, για πιο σοβαρούς λόγους από το πόσο ισχυροί νιώθουμε με αυτό στα χέρια μας εκτός της ζώνης του ευρώ. Αν τρέξουμε, μάλιστα, ακόμα και τώρα, ταχύτερα και αποτελεσματικότερα τις μεταρρυθμίσεις, που έχουμε αρχίσει και που αναβάλαμε εδώ και χρόνια, τότε το ευρώ θα πάψει να είναι ένα ακριβό νόμισμα για την οικονομία μας. Και, τότε, θα συνεχίσουμε να λέμε :
"Ε, όχι και να χαλάσω τα ευρώ μου !".
Καλημέρα σας.
[email protected]
