Ο Καλλιτεχνικός Διευθυντής Σωτήρης Χατζάκης ανακοίνωσε το καλοκαιρινό ρεπερτόριο παρουσία των συντελεστών των παραστάσεων. Το ρεπερτόριο για το καλοκαίρι του 2014 έχει ως εξής:
Βάτραχοι του Αριστοφάνη
Ο Διόνυσος, προβληματισμένος από την έλλειψη ποιητών ικανών να διδάξουν ήθος στους Αθηναίους, αποφασίζει να κατέβει στον Άδη, με στόχο να φέρει στη γη τον Ευριπίδη. Μαζί του θα πάρει τον δούλο του, τον Ξανθία. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, θεός και δούλος θα αλλάξουν αρκετές φορές ρόλους για να αποφύγουν κακοτοπιές, που όλες οδηγούν σε κωμικές παρεξηγήσεις. Φτάνοντας στον προορισμό τους, οι ταξιδιώτες θα γίνουν μάρτυρες μιας σύγκρουσης ανάμεσα στον Ευριπίδη και τον Αισχύλο, που μάχονται για το θρόνο της τραγωδίας στον Άδη. Ο Διόνυσος, θεός του θεάτρου, ορίζεται ως κριτής. Η μάχη είναι αμφίρροπη. Η τελική απόφαση του Διόνυσου θα ξαφνιάσει, αφού, αν και ξεκίνησε το ταξίδι του με σκοπό να φέρει τον Ευριπίδη στη γη, φεύγει από τον Άδη παίρνοντας μαζί του τον Αισχύλο. Οι «Βάτραχοι» παίχτηκαν στα Λήναια το 406 π.Χ. αποσπώντας το πρώτο βραβείο. Εκτός από την πρωτότυπη σύλληψη, τη φαντασία και την αναμφισβήτητη κωμική τους ποιότητα, αποτελούν και μια πρώτη «άτυπη» φιλολογική κριτική, εξαιτίας του ιδιότυπης αντιπαράθεσης που στήνει ο Αριστοφάνης μεταξύ των δύο τραγικών. Από το Εθνικό Θέατρο πρωτοπαρουσιάστηκαν το 1959, στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου, σε σκηνοθεσία Αλέξη Σολομού.
Σκηνοθεσία: Γιάννης Κακλέας
Παίζουν: Βασίλης Χαραλαμπόπουλος, Φάνης Μουρατίδης, Γιάννης Ζουγανέλης, Πάνος Βλάχος κ.α.
Ιππόλυτος του Ευριπίδη
Πιστός οπαδός της Άρτεμης, ο Ιππόλυτος απαξιώνει τις χαρές του έρωτα και αρνείται να αποδώσει τιμές στη Αφροδίτη. Για να τον τιμωρήσει, η θεά του έρωτα πλέκει το δίκτυ της καταστροφής του εμπνέοντας στη μητριά του, Φαίδρα, σφοδρό έρωτα για τον πρόγονό της. Η Φαίδρα εξομολογείται, μέσω της παραμάνας της, το πάθος της στον Ιππόλυτο, αλλά εκείνος την αποκρούει με αγανάκτηση. Η Φαίδρα αποφασίζει να δώσει τέλος στη ζωή της, αλλά, προκειμένου να σώσει την τιμή της, αφήνει ένα γράμμα για το Θησέα, με το οποίο κατηγορεί τον Ιππόλυτο πως την πρόσβαλε. Ο Θησέας βρίσκει τη γυναίκα του νεκρή και διαβάζοντας το γράμμα μαθαίνει πως αιτία του θανάτου της είναι ο Ιππόλυτος, που τάχα τόλμησε να την πειράξει. Ο Ιππόλυτος, δεσμευμένος με όρκο, αποσιωπεί τα κίνητρα της Φαίδρας και αφήνεται στην οργή του Θησέα, ο οποίος ζητά από τον Ποσειδώνα την τιμωρία του γιου του. Όταν η αλήθεια βγαίνει στο φως, είναι πια αργά. Η Άρτεμη αποκαθιστά την τιμή του αδικοχαμένου πιστού της, αλλά ο Ιππόλυτος, θανάσιμα τραυματισμένος, πεθαίνει στα χέρια του απαρηγόρητου Θησέα. Ο «Ιππόλυτος» παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 428 π.Χ, κατά τα Μεγάλα Διονύσια, αποσπώντας το πρώτο βραβείο. Από το Εθνικό Θέατρο πρωτοανέβηκε το 1937 στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού, σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Ροντήρη και μουσική του Δημήτρη Μητρόπουλου. Το 1954, επαναλήφθηκε με νέα διανομή, στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου, αποτελώντας μια «ανεπίσημη πρώτη» για τα Επιδαύρια, που εγκαινιάστηκαν ως θεσμός την αμέσως επόμενη χρονιά.
Σκηνοθεσία: Λυδία Κονιόρδου
Παίζουν: Λυδία Κονιόρδου, Νίκος Κουρής, Λήδα Πρωτοψάλτη, Θέμις Πάνου, Μάρθα Φιντζήλα, Φαίδων Καστρής κ.α.
Ερωτόκριτος του Βιτσέντζου Κορνάρου
Ο βασιλιάς της Αθήνας Ηράκλης και η βασίλισσα Αρτέμη, μετά από πολλά χρόνια γάμου, αποκτούν την Αρετούσα, μια κόρη σπάνιας ομορφιάς. Ο νεαρός Ερωτόκριτος, γιος του συμβούλου του βασιλιά, την ερωτεύεται και τραγουδάει κάτω από τα παράθυρα της χωρίς να της αποκαλύπτει την ταυτότητά του. Η Αρετούσα, που έχει κι εκείνη ερωτευτεί τον άγνωστο τραγουδιστή, δεν αργεί να μάθει ποιος είναι και παρακινεί τον αγαπημένο της να την ζητήσει από τον πατέρα της. Ο βασιλιάς αντιδρά βίαια στην «αυθάδεια» του νέου και τον τιμωρεί με εξορία. Μετά τον αποχαιρετισμό των δύο ερωτευμένων, ο Ηράκλης φυλακίζει την κόρη του. Ο Ερωτόκριτος, ύστερα από τρία χρόνια εξορίας, όταν η Αθήνα βρίσκεται σε πόλεμο με τη Βλαχιά, εμφανίζεται μεταμφιεσμένος, και σε μια μάχη σώζει τον πατέρα της Αρετούσας νικώντας τους εχθρούς. Για ανταμοιβή, ο Ηράκλης προσφέρει στον νικητή το βασίλειό του, αλλά εκείνος το αρνείται και ζητάει μονάχα το χέρι της αγαπημένης του. Μη γνωρίζοντας την ταυτότητα του, η Αρετούσα τον απορρίπτει, μέχρι που ο Ερωτόκριτος, αφού δοκιμάσει την πίστη της εξιστορώντας της τον ίδιο του το θάνατο, της αποκαλύπτεται. Ο βασιλιάς αποδέχεται το γάμο, και το ζευγάρι βασιλεύει ευτυχισμένο στην Αθήνα. Ο «Ερωτόκριτος» του Βιτσέντζου Κορνάρου, η κορωνίδα του κρητικού πνεύματος, και ένα από τα σημαντικότερα έργα της ελληνικής –και ευρωπαϊκής- αναγεννησιακής λογοτεχνίας, με αναγνωρισμένη διαχρονική αξία, αποτελείται από 10.012 ιαμβικούς δεκαπεντασύλλαβους ομοιοκατάληκτους στίχους. Πρόκειται για ένα θησαυρό της παράδοσής μας, με τον οποίο γαλουχήθηκαν πολλές γενιές ελλήνων, αφού «τραγουδιέται» περισσότερο από 400 χρόνια, αποτυπώνοντας την τρυφερότητα του νεανικού έρωτα, την ρωμαλέα ελληνική ψυχή αλλά και το ασύλληπτη ομορφιά της κρητικής διαλέκτου. Στο Εθνικό Θέατρο παρουσιάζεται για πρώτη φορά.
Σκηνοθεσία: Σωτήρης Χατζάκης στο ρόλο της Αρετούσας η Μαρία Κίτσου
Τω Αγνώστω Τραγωδώ (του Λάκη Λαζόπουλου)
Οι ηθοποιοί του εθνικού θεάτρου, έχουν μαζευτεί και διαβάζουν τραγωδίες για να αποφασίσουν ποια θα ανεβάσουν το καλοκαίρι που έρχεται. Παράλληλα, μιλάνε για τα προσωπικά τους προβλήματα, τις δικές τους μικρές καθημερινές τραγωδίες. Η είδηση που έρχεται τους αναστατώνει. Λόγω της οικονομικής κρίσης, θα υπάρχει budget μόνο για τα κοστούμια και τα σκηνικά μιας τραγωδίας, η οποία θα παίζεται για πολλά χρόνια έως ότου υπάρξει καινούριο budget. - Θα παίζουμε λοιπόν την ίδια τραγωδία για 10 χρόνια; - Θα τρελαθούμε!! - Και ποια θα είναι αυτή η τραγωδία; - Πως θα αποφασίσουμε; Ο μεταφυσικός της παρέας κάνει τη δική του πρόταση! Θα καλέσει από το παρελθόν, τους πιο βασικούς ήρωες των τραγωδιών του Αισχύλου, του Σοφοκλή, του Ευρυπίδη, στους οποίους θα κάνουν ακρόαση για να επιλέξουν αυτόν τον οποίο θα τραγωδήσουν τα επόμενα χρόνια. Η μεταφορά μέσα στο χρόνο αρχίζει. Οι ήρωες των τραγωδιών θα έρθουν στο σήμερα και θα διαγωνιστούν για το ποιος θα παραμείνει. Η συνάντηση αυτή είναι η αφορμή για να γνωρίσουν τον καινούριο άγνωστο τραγωδό! Και όλοι μαζί θα στηρίξουν τη τραγωδία του. Αυτή που ζει στο σήμερα. Είναι ο πόνος διαφορετικός στο τώρα. Ή μήπως είναι ο ίδιος; Είμαστε ο καθένας στη ζωή αυτή για τους δικούς του λόγους ή υπάρχει ένας κοινός λόγος για τον οποίο είμαστε όλοι εδώ; Η κωμωδία εισχωρεί στα βάθη της τραγωδίας και η συνάντηση αυτή είναι που θα χαρακτηρίσει τη παράσταση, " Τω Αγνώστω Τραγωδώ ".
