Πόσο εύκολο είναι να είναι κανείς αριστερός, και ταυτόχρονα να είναι βαθιά θρησκευόμενος; Υπάρχουν σημεία τομής ανάμεσα στην Αριστερά και την Εκκλησία; Και πώς θα ήταν οι σχέσεις μίας αριστερής κυβέρνησης στην Ελλάδα με τους κληρικούς; Αυτά είναι τα θέματα που πραγματεύεται σε μία ενδιαφέρουσα ανάλυσή της η στήλη Erasmus του οικονομικού περιοδικού The Economist, με τίτλο "Μια πιο ροζ απόχρωση του μαύρου", όπου το ροζ συνδέεται με τον ΣΥΡΙΖΑ και το μαύρο με τα άμφια των ιερέων.
Στο άρθρο παρουσιάζεται η περίπτωση του νεαρού Νίκου από την Ξάνθη, ο οποίος ιδεολογικά πρόσκειται στον ΣΥΡΙΖΑ, και παράλληλα είναι ενεργό μέλος της Εκκλησίας. Η ισορροπία αυτή, σημειώνεται στην ανάλυση, πολλές φορές τα τελευταία χρόνια θα έμοιαζε ανέφικτη, καθώς η Εκκλησία έχει συνδεθεί αρκετές φορές με τη Χρυσή Αυγή, ενισχύοντας τις φωνές στον ΣΥΡΙΖΑ που απαιτούν να κοπεί ο "ομφάλιος λώρος" μεταξύ Εκκλησίας και Κράτους.
"Τις τελευταίες εβδομάδες, όμως, έγιναν κάποια πράματα που έκαναν την ύπαρξη του Νίκου λίγο πιο εύκολη", σχολιάζει ο Economist, κάνοντας αναφορά στην εγκάρδια συνάντηση του Αλέξη Τσίπρα με τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο, αλλά και την αποδοκιμασία από στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ για την καρναβαλική μεταμφίεση του βουλευτή του κόμματος Βαγγέλη Διαμαντόπουλου σε... παπα-Σούρα, μία αποδοκιμασία που, όπως επισημαίνεται, ενόχλησε κάποιους υποστηρικτές του κόμματος.
"Για κάποιους, αυτή η αλλαγή είναι απλώς μία πραγματιστική προσαρμογή από ένα κόμμα που έχει βρεθεί στην κορυφή κάποιων πρόσφατων γκάλοπ και έχει την ευκαιρία να αναλάβει την εξουσία. Αυτός μπορεί να είναι αρκετός λόγος για να απομακρυνθεί από τη ριζοσπαστικοποίηση προς το ρεαλισμό και το σεβασμό", αναφέρεται στο άρθρο, ενώ ο Νίκος διερωτάται αν πρόκειται για μία απλώς οπορτουνιστική τακτική από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ ή αν οι δύο πλευρές μπορούν να βρουν ένα σημείο επαφής σε βαθύτερο επίπεδο.
Όμως, σύμφωνα με το δημοσίευμα, υπάρχουν ήδη κάποια κοινά της παραδοσιακής ελληνικής Αριστεράς με την Εκκλησία. "Και οι δύο πλευρές είναι έντονα καχύποπτες απέναντι στην παγκοσμιοποίηση. Και οι δύο είναι βαθιά προσηλωμένες στη δική τους ανάγνωση των ιερών γραφών και της πραγματικής αλήθειας - καμία από τος δύο δεν έχει υπάρξει ιδιαίτερα πρόθυμη να ξαναδιαβάσει αυτές τις ιερές αλήθειες στο φως της πραγματικότητας που αλλάζει", παρατηρεί ο Economist.
Τι θα μπορούσαν, λοιπόν, να μάθουν η Αριστερά από την Εκκλησία και η Εκκλησία από την Αριστερά; "Στην καλύτερη περίπτωση, τόσο η θρησκεία όσο και η ακραία πολιτική μπορούν να φτάσουν στη ρίζα των προβλημάτων, εντοπίζοντας τους βαθύτερους λόγους που οι άνθρωποι πιστεύουν και πράττουν όπως πράττουν. Όπως το μαντείο των Δελφών, του οποίου το ρητό ήταν "γνώθι σαυτόν", ενθαρρύνουν την αναζήτηση και την επίγνωση του εαυτού. Στη χειρότερη περίπτωση, η πίστη και ο πολιτικός ριζοσπαστισμός έχουν ακριβώς την αντίθετη επίδραση: Ενθαρρύνουν μία νοοτροπία θυματοποίησης και επίρριψης των ευθυνών στους άλλους για οτιδήποτε πηγαίνει στραβά".
Και ποιο είναι το επιμύθιο της στήλης; "Ίσως το πραγματικά ενδιαφέρον ερώτημα είναι αν η Εκκλησία και η Αριστερά θα ενισχύσουν η μία τις αρετές της άλλης, ή θα μπλέξουν τις αδυναμίες τους"...
