Έχουν περάσει περισσότερα από τρία χρόνια, οπότε και συζητάμε για το πώς θα μειωθεί επί της ουσίας το μέγεθος του δημόσιου τομέα. Η αρχή έγινε με τη λίστα διακοσίων και πλέον οργανισμών, οι οποίοι – επειδή δεν είχαν αντικείμενο λειτουργίας – θα οδηγούνταν σε λουκέτο ή σε συγχωνεύσεις. Γεγονός, που – στο τέλος της ημέρας – θα έφερνε απολύσεις και απώλεια θέσεων εργασίας.
Αυτά, στις αρχές του μνημονίου, οπότε και ο ιδιωτικός τομέας ήταν ακόμα ισχυρός και δεν είχε εξουθενωθεί από τη μείωση της κατανάλωσης και τη βαριά φορολογία, και θα μπορούσε – θεωρητικά και πρακτικά - να απορροφήσει μεγάλο μέρος όσων θα έχαναν τη δουλειά τους (και θα είχαν, βέβαια, τα απαραίτητα προσόντα να αντεπεξέλθουν στις απαιτήσεις).
Σαράντα μήνες αργότερα, και αφού δεν κάναμε τίποτα για να μειώσουμε το Δημόσιο, αλλά – αντ΄ αυτού – επιβάλαμε οριζόντιες αυξήσεις φόρων και περικοπές αποδοχών, εξαντλώντας νοικοκυριά και επιχειρήσεις, φτάσαμε στο σημείο να κάνουμε αυτά που πρέπει, και να συζητάμε – με περίσσια απροθυμία και πάλι – για την περιβόητη “δεξαμενή της διαθεσιμότητας”, δηλαδή – να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας – των απολύσεων.
Υπό την ασφυκτική πίεση των δανειστών, προχωράμε πλέον με ταχύτερους ρυθμούς. Ακόμα, όμως, και τώρα, επιχειρούμε να πετάξουμε την μπάλα στην εξέδρα, προσπαθώντας να εκπληρώσουμε τις – νομοθετημένες – υποχρεώσεις μας, δια της απόλυτης απαξίωσης των εργαζόμενων στο Δημόσιο.
Ανακαλύψαμε, λοιπόν, ξαφνικά ότι υπάρχουν – λέει – περιπτώσεις υπαλλήλων, οι οποίοι συνεννοούνται μεταξύ τους και, κάθε πρωί, ένας εξ αυτών πηγαίνει στο γραφείο και χτυπάει κάρτα και για τους υπόλοιπους ! Ανακαλύψαμε, δηλαδή, την Αμερική !
Δεν το ξέραμε ;
Ασφαλώς !
Κάναμε κάτι γι’ αυτό τόσα χρόνια ;
Όχι !
Απεναντίας, το χρησιμοποιούμε τώρα ως άμυνα και επιχείρημα για τις απολύσεις, που θα αποφασίσουμε.
Και δεν είναι μόνο αυτό.
Πληροφορούμαι ότι σε οργανισμό του ευρύτερου δημόσιου τομέα, κάποιοι εργαζόμενοι αορίστου χρόνου κατήγγειλαν συναδέλφους τους, που είναι μόνιμοι, ότι εφαρμόζουν αυτή την τακτική, προκαλώντας εμφύλιο πόλεμο.
Δεν ξέρω αν είναι αληθείς ή όχι οι καταγγελίες τους. Το μόνο σίγουρο είναι πως όλο αυτό το κλίμα, που καλλιεργείται, οδηγεί σε συγκρουσιακές καταστάσεις όχι μόνο κοινωνικές ομάδες, αλλά και εργαζόμενους στην ίδια επιχείρηση, και – ακόμα χειρότερα – στο ίδιο τμήμα !
Τα πράγματα, λοιπόν, είναι πολύ απλά :
Να ξεκαθαρίσω ότι ουδείς θέλει – συμπεριλαμβανομένου και του υπογράφοντα – να βλέπει εργαζόμενους να χάνουν τη δουλειά τους, όταν την κάνουν σωστά και με συνέπεια.
Επαναλαμβάνω : όταν την κάνουν σωστά και με συνέπεια.
Από τη στιγμή, όμως, που κάποια πράγματα πρέπει να γίνουν, όσο νωρίτερα συμβούν, τόσο λιγότερο επώδυνα θα είναι (εδώ υπάρχουν και οι ευθύνες των δανειστών, που δεν πίεζαν όταν έπρεπε σε αυτή την κατεύθυνση).
Από εκεί και πέρα, αν υπάρχουν οι περιπτώσεις, που ανακάλυψαν στο υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης, ας στείλουν σπίτι τους τόσο τους συγκεκριμένους εργαζόμενους, όσο και τους ανωτέρους τους, που έκαναν τα στραβά μάτια όλα αυτά τα χρόνια. Και όχι να στοχοποιούν και να απαξιώνουν ισοπεδωτικά μια ολόκληρη ομάδα εργαζομένων.
Επιπλέον, οι συγκεκριμένες απολύσεις, και όλες οι άλλες, που έχουν να κάνουν με επίορκους κλπ., είναι απομακρύνσεις, που πρέπει να γίνονται ανεξαρτήτως μνημονίου και αναγκών για μείωση του δημόσιου τομέα. Είναι αυτονόητο ότι όσοι δεν κάνουν τη δουλειά τους σωστά και όσοι λειτουργούν εις βάρος των συμφερόντων του Δημοσίου, πρέπει να απολύονται… όπως συμβαίνει σε κάθε ιδιωτική επιχείρηση.
Ας κάνουμε, λοιπόν, τις μειώσεις που πρέπει, χωρίς να συμπεριλαμβάνουμε τις αυτονόητες, και ας τις εντάξουμε σε ένα ευρύτερο σχέδιο αναδιάρθρωσης του δημόσιου τομέα (το οποίο και αυτό το μεταθέσαμε για τα τέλη του 2014).
Γιατί, όσο ταχύτερα εκσυγχρονίσουμε το Δημόσιο – μειώνοντας κόστη και λειτουργώντας το με υγιή κριτήρια – τόσο ταχύτερα θα σταθεροποιήσουμε τα δημοσιονομικά μας και θα σταματήσουμε τα – οριζόντια και μη – μέτρα αυξήσεων φόρων.
Πολύ απλά, όσο ταχύτερα χτυπήσουμε την πόρτα των μεταρρυθμίσεων.
Καλημέρα σας.
[email protected]
