Αν η Marie Grosholtz δεν είχε δημιουργήσει το πρώτο της κέρινο ομοίωμα με τη μορφή του Ζαν Ζακ Ρουσώ, το 1778, του Βολταίρου και του Βενιαμίν Φραγκλίνου αργότερα, ίσως το όνομα Tussaud να μην ήταν τίποτα περισσότερο από ένα όνομα στον κατάλογο κάποιου σκοτεινού νεκροταφείου του Λονδίνου.
Και αν η Marie Tussaud, όπως έμεινε τελικά γνωστή η Grosholtz, δεν είχε γλυτώσει αργότερα τη λαιμητόμο εξαιτίας των φιλοβασιλικών της καταβολών, ίσως κανείς σήμερα να μη μιλούσε για τα μουσεία με τη διάσημη ονομασία σε ολόκληρο τον κόσμο. Εκεί, όπου μπορεί κανείς να γνωρίσει από το Freddie Mercury έως τον John Kennedy, από τη Μαρία Κάλας έως τη Μargaret Τhatcher, αλλά και πολλούς ακόμα διάσημους πολιτικούς, καλλιτέχνες, αστέρες του σινεμά και της σκηνής, ανθρώπους, που έγραψαν τη δική τους ιστορία. Ο καθένας, δίνοντας τη δική του ξεχωριστή παράσταση, στο δικό του ατομικό θέατρο. Μια παράσταση, βγάζοντας άλλοτε πικρό χαμόγελο, όπως ο Χίτλερ, και άλλοτε αφήνοντας μια ευχάριστη επίγευση, ως προσωπικότητα λιγότερο αμφιλεγόμενη.
Αν ο Θεόδωρος Κοκκινίδης δεν αποφάσιζε ότι τα κέρινα ομοιώματα, που κατασκευάζει, καλό είναι να εκτίθενται σε ευρύτερο κοινό από τους ελάχιστους, που επισκέπτονταν αρχικά το εργαστήριό του για να τα θαυμάσουν, το Madame Tussauds της Ελλάδας, ίσως να μην είχε γίνει ποτέ πραγματικότητα.
Κι έτσι, όπως όλα τα πράγματα ξεκινούν από μια αφετηρία, ακριβώς με τον ίδιο τρόπο εξελίχθηκαν και στην περίπτωση του Κοκκινίδη. “Ξεκίνησα να ασχολούμαι με το κερί στην εφηβεία, καθώς μεγάλωσα κοντά στις τέχνες. Πήγα σε ιδιωτικό εργαστήρι στην Ελευθερούπολη και την ίδια εποχή, με αφορμή τα έργα του Madam Tissauds, κόλλησα το μικρόβιο των κέρινων ομοιωμάτων. Στην ηλικία των 16, έφτιαξα το πρώτο μου ομοίωμα, αυτό του Michael Jackson. Μετέπειτα, προσπάθησα να ανακαλύψω τα μυστικά της τέχνης, και άρχισα να τα αναζητώ είτε από βιβλία του Tussauds, είτε από διάφορα σεμινάρια. Για να μάθω περισσότερα, ζήτησα να δω κάποιους γλύπτες εκεί, οι οποίοι δέχθηκαν να μου απαντήσουν για ο,τιδήποτε τους ρωτούσα".
Γόνος παραδοσιακής οικογένειας της επαρχίας, όπως λέει, ο Θεόδωρος δεν συνάντησε ποτέ εμπόδια από το σπίτι του στα...παράτολμα σχέδιά του.
“Ο πατέρας μου ήταν οικοδόμος. Η μητέρα μου είχε επωμιστεί, όπως οι περισσότερες γυναίκες της εποχής της, τις δουλειές του σπιτιού. Από εκείνη πήρα το μουσικό ταλέντο, γιατί αγαπούσε το τραγούδι και το εξασκούσε. Ο πατέρας μου έφτιαχνε κατασκευές και τις έστηνε σωστά, αν και δεν ήταν απόφοιτος κάποιου πανεπιστημίου. Ο συνδυασμός στοιχείων και από τους δύο έπαιξαν το ρόλο τους. Ούτε ο ένας, αλλά ούτε και ο άλλος μου είπαν ποτέ μην κάνεις αυτό ή κάνε κάτι άλλο. Με άφησαν να κινούμαι όπως εγώ ήθελα, διαλέγοντας το δικό μου δρόμο”.
Έτσι, μετά από σχεδόν 20 χρόνια δημιουργίας, το μουσείο κέρινων ομοιομάτων γεννήθηκε το 2010 στην Καβάλα. “Θα ήθελα το έργο τέχνης να φαίνεται ότι δεν είναι απλά ένα κέρινο ομοίωμα. Να νιώσει ο επισκέπτης αυτό, που ένιωθα όταν εγώ έφτιαχνα αυτό το πρόσωπο, και να πάρει κάτι από τη αύρα μου”, σημειώνει ο Θόδωρος Κοκκινίδης.
Στόχος του ήταν, εκτός από το να μεταφέρει τη δική του εμπειρία στην επαφή με τις σπουδαίες αυτές προσωπικότητες, να μπορέσει να βιοπορίζεται αποκλειστικά από την τέχνη του.
Από το εργαστήρι στο μουσείο...
“Συνήθως, συλλέγω φωτογραφικό υλικό μέσω διαδικτύου. Ψάχνω πληροφορίες για το ύψος και τη φυσιολογία του σώματος. Μελετάω την προσωπικότητα για να καταλάβω μερικά πράγματα και, αφού βγάλω τις μετρήσεις μέσα από φωτογραφίες, στήνω στον πηλό το πρόσωπο. Όταν τελειώσω, φτιάχνω το καλούπι από γύψο και στη συνέχεια αποκολλώ το γύψο από τον πηλό, δημιουργώντας το πρόσωπο πάνω στο καλούπι. Αμέσως μετά, προσθέτω τα μαλλιά, που είναι φυσικά, ενώ φυτεύονται τα φρύδια, επίσης από πραγματική τρίχα”, περιγράφει τη δημιουργία μιας κέρινης φιγούρας.
Βέβαια, στην πιστή αναπαραγωγή μιας διάσημης προσωπικότητας ακολουθεί η δημιουργία του σώματος, όπου η διαδικασία είναι η ίδια, ενώ το εσωτερικό είναι κατασκευασμένο από πολυεστέρα και δουλεμένο κανονικά για να εφαρμόζουν ιδανικά τα ρούχα και να είναι πιο ελαφρύ. “Στο τέλος, ενώνονται τα μέλη και έρχεται η κομμώτρια, που κάνει το χτένισμα. Εκείνη προσέχει την απόσταση για να μη χαλάσει το κερί - συνήθως είναι πάντα η ίδια – και ακολουθεί η μοδίστρα, η οποία ράβει τα ρούχα, που φορούσε ο καθένας”, συνεχίζει ο γλύπτης.
Στο μουσείο κέρινων ομοιωμάτων της Καβάλας, φιλοξενούνται αυτή τη στιγμή 19 προσωπικότητες. Καραμανλής, Παπανδρέου, Πλέσσας, Βουγιουκλάκη, Βλαχοπούλου, Βουτσάς, μερικοί από τους εκπροσώπους της Ελλάδας. Michael Jackson, πριγκίπισσα Diana και αρκετοί ακόμα από το διεθνή...γαλαξία.
Ο Κοκκινίδης περιγράφει το μουσείο ως όνειρο ζωής. “Δημιουργήθηκε από την ανάγκη να φτιάχνω έργα. Και συμβαίνει το εξής μαγικό: Γοητεύομαι από τις προσωπικότητες για να μπορέσω να τις φτιάξω. Δεν γίνεται να τις φτιάξω μηχανικά, χωρίς ψυχή. Ο καθένας έχει κομμάτι που θα το αγαπήσω”.
Ο Κοκκινίδης είναι 36 ετών. Γεννήθηκε στο Βερολίνο και επέστρεψε σε ηλικία ενός έτους στην Κηπιά Αλεξανδρούπολης. Εκεί, έζησε ως τα 18 του και μετά πήγε σε ωδείο της Θεσσαλονίκης. Σπούδασε μουσική και ασχολήθηκε με το τραγούδι. Επέστρεψε τα τελευταία 3 χρόνια στην Καβάλα, όπου έκανε πραγματικότητα τη μεγαλύτερη έως τότε επιθυμία του. Το μουσείο. Ίσως πιστεύοντας, ρομαντικός ο ίδιος, στη θεωρία του διάσημου Γάλλου συγγραφέα Θεόφιλου Γκωτιέ: L'art pour l'art. Η τέχνη για την τέχνη...
Δείτε το βίντεο που ακολουθεί με τα κέρινα ομοιώματα του Θεόδωρου Κοκκινίδη
