Η ιδιοκτησία αποτελούσε επί δεκαετίες για την ελληνική κοινωνία, τον ασφαλή τόπο εναπόθεσης της αποταμίευσης του προϊόντος του μόχθου της οικογένειας. Οι γονείς θεωρούσαν ως περίπου υποχρέωση να διασφαλίζουν τα παιδιά τους μ' ένα σπίτι, ένα οικόπεδο ή ένα χωράφι, έτσι «για νάχουν κάτι στη ζωή τους». Η απόκτηση ενός «κεραμιδιού» συνιστούσε βασικό οριοθέσιο για τον Έλληνα και δεν είναι τυχαίο ότι, πάνω απ' το εβδομήντα τοις εκατό των συμπολιτών μας έχουν έστω και μια μικρή ιδιοκτησία. «Ουδείς ζημιώθηκε αγοράζοντας γη», θυμάμαι το παλιό απόφθεγμα. Τι ειρωνεία και απογοήτευση!
Τα τελευταία χρόνια η ιδιοκτησία μεταβλήθηκε σε εφιάλτη. Υφίσταται απηνή φορολογικό διωγμό, συνδέθηκε παράνομα με το καθολικό δικαίωμα του καταναλωτή να έχει ηλεκτρικό ρεύμα, ενώ ο πραγματικός προβληματισμός των αρμοδίων ήταν πόσο περισσότερος φόρος θα επιβληθεί πάνω σ' αυτήν. Το δήθεν έκτακτο και προσωρινό χαράτσι, έγινε πια μόνιμος υπερφόρος και η κρατούσα πολιτική τάξη (που κατά δήλωσή της δεν πιστεύει στο μαρξισμό-λενινισμό), μοιάζει να εκδικείται όσους από τους συμπολίτες μας εμφανίζουν διαχρονικά σημεία προκοπής στη ζωή τους. Δηλαδή, όλους σχεδόν τους Έλληνες που δούλεψαν μια ζωή και που αντί να προτιμήσουν το χρηματιστηριακό «τζόγο», αγόρασαν γη.
Η τελευταία πρόταση για τον τρόπο και το ύψος του φόρου των ακινήτων δεν διαφέρει ουσιαστικά από τη δήμευση, ενώ διαπνέεται από μια νοοτροπία τιμωρητικού χαρακτήρα. Αν δεν πρόκειται για «ταξικό μίσος» (;) όψιμων νεο-φιλελεύθερων, σίγουρα είναι απόπειρα βίαιης μεταβολής της διαχρονικής νοοτροπίας μιας ολόκληρης κοινωνίας. Εννοείται ότι και το ακίνητο πρέπει να φορολογείται. Σ' όλες τις χώρες της Δύσης υπάρχει φορολογία πάνω στο ακίνητο. Αυτή, όμως, είναι αναλογική και εύλογη. Με απλά λόγια, υπάρχει διακριτή διαφορά μεταξύ φορολόγησης και «τελικής λύσης» εξόντωσης του ιδιοκτήτη.
Δεν θα σταθούμε στις αντισυνταγματικές πτυχές του ζητήματος, ούτε στις τεχνικές του ατέλειες, ούτε στις επιπτώσεις τους στην κτηματαγορά. Τι σημασία, άραγε, έχουν όλα αυτά; Το πρόβλημα είναι η βαθειά πολιτική και ηθική καθίζηση, όλων όσων επινοούν και εφαρμόζουν τέτοια μέτρα που τελικά θα πλήξουν τους συνεπείς φορολογούμενους, με τη νοοτροπία «επιβάλλω διπλάσιους φόρους, για να εισπράξω τα μισά».
Η ελευθερία και η ιδιοκτησία αποτελούν τα θεμέλια της ανοικτής φιλελεύθερης κοινωνίας. Όποιοι εμπνεύστηκαν τέτοια μέτρα δεν είναι ούτε φιλελευθέροι ούτε ελεύθεροι. Στυγνοί γραφειοκράτες και λογιστικοφρονούντες είναι. Ολετήρες της μεσαίας τάξης και συντελεστές της αποσύνθεσής της.
Η υπέρμετρη φορολογία της ιδιοκτησίας δεν ανήκει στην κατηγορία των δράσεων για την κατάργηση κάποιων προνομίων μιας συντεχνίας ή ενός μικρού αριθμού δήθεν προνομιούχων εργαζομένων. Συνιστά ξερίζωμα μιας ολόκληρης κοινωνίας, απόπειρα «σοβιετοποίησης» μεσούντος του 2013! Η ακίνητη περιουσία δεν αποτελεί δημοσιονομικό βάρος για το κράτος και δεν μετέχει στους επιβαρυντικούς παράγοντες της κρίσης, αφού διαχρονικά υπήρξε για όλες τις κυβερνήσεις το εύκολο φορολογικό υποζύγιο.
Οι πολιτικές δυνάμεις οφείλουν να λάβουν ξεκάθαρες θέσεις, ώστε να κριθούν ανάλογα από τους Πολίτες, όταν έλθει η ώρα. Για πόσο χρόνο και σε ποιό βαθμό αποδέχονται την επιβολή ενός τέτοιου επαχθέστατου φόρου; Οι Πολίτες δικαιούνται να γνωρίζουν.
www.carta-org.gr
