Και ποιος δεν γνωρίζει ήδη από το σχολείο την παραβολή του καλού Σαμαρείτη που σταματά στο δρόμο και βοηθά ανθρώπους που έχουν χτυπηθεί από ληστές;
Ο καλός Σαμαρείτης είναι παράδειγμα αλτρουισμού και ανιδιοτελούς προσφοράς βοήθειας προς τον πλησίον μας. Τι είναι όμως αυτό που μας κάνει καλούς Σαμαρείτες;
Η ηθική και η ακεραιότητα του χαρακτήρα μας; Τα γονίδια! απαντούν οι ειδικοί.
Σύμφωνα με νέα έρευνα που δημοσιεύεται στην επιθεώρηση Social Neuroscience, μια γονιδιακή παραλλαγή επηρεάζει κατά πόσον ένας άνθρωπος θα εμπλακεί σε πράξεις προσφοράς και εθελοντισμού. Άτομα τα οποία έχουν κάποια συγκεκριμένη παραλλαγή στα γονίδια τους εμφανίζουν έντονο κοινωνικό άγχος κι έτσι δεν αντέχουν να βοηθούν τους άλλους καθώς αυτό απαιτεί έντονη αλληλεπίδραση.
Η γονιδιακή περιοχή που ελέγχει τον... αλτρουισμό είναι η 5-HTTLPR, η ίδια που ελέγχει την σεροτονίνη στον ανθρώπινο οργανισμό.
Σύμφωνα με άλλους ερευνητές από το πανεπιστήμιο του Μισούρι και το LiveScience, δεν είναι μόνον η σεροτονίνη που... κάνει το Σαμαρείτη αλλά και η ντοπαμίνη. Τόσο η σεροτονίνη όσο και η ντοπαμίνη είναι νευροδιαβιβαστές που σχετίζονται με το αίσθημα της απόλαυσης και της ικανοποίησης και αυτό ίσως εξηγεί το γιατί οι άνθρωποι που προσφέρουν εθελοντικά και γενναιόδωρα δηλώνουν υψηλό αίσθημα χαράς και ικανοποίησης.
Και παλαιότερες έρευνες πάντως έχουν βρει σύνδεση μεταξύ του αισθήματος κοινωνικού άγχους και των πράξεων προσφοράς προς τους άλλους.
