Είναι δεδομένο πως αυτή η κρίση χρέους μας καλεί όλους να αλλάξουμε μυαλά :
έχουν μεταβληθεί ραγδαία τα οικονομικά μας δεδομένα,
έχουν αλλάξει εργασιακές και άλλες συνθήκες,
έχουν έρθει τα πάνω-κάτω στις κοινωνικές δομές.
Κάποιοι το έχουν κάνει εδώ και χρόνια.
Προ κρίσης.
Κάποιοι άλλοι, όμως, αρνούνται να αλλάξουν.
Αρνούνται πεισματικά να προσαρμοστούν.
Και, το πρόβλημα είναι πως δεν πρόκειται μόνο για ανθρώπους μεγάλης ηλικίας.
Το ανησυχητικό είναι ότι πολλοί εξ αυτών είναι νέοι, που τώρα μπαίνουν ή βρίσκονται στην πρώτη δεκαετία του εργασιακού τους βίου.
Το bistro της Γεωργίας
Η Γεωργία είναι κοντά στα 30. Με πτυχίο πανεπιστημίου, εργάζεται εδώ και χρόνια σε μια ΔΕΚΟ. Εδώ και περίπου δύο μήνες, καλείται να διαχειριστεί μια "πρωτόγνωρη" γι αυτήν κατάσταση.
Η διοίκηση άλλαξε και ο - προερχόμενος από τον ιδιωτικό τομέα - διευθύνων σύμβουλος προσπαθεί να τρέξει την επιχείρηση με ρυθμούς ιδιωτικού τομέα.
Κάτι, που δεν αρέσει στους περισσότερους εργαζόμενους. Δεν αρέσει και στη Γεωργία.
"Δεν μπορώ άλλο. Τα 'χω παίξει. Μας ζητάνε να λειτουργήσουμε με εντελώς διαφορετικό τρόπο και ρυθμούς από ό,τι έχουμε μάθει. Θα παραιτηθώ και θα πάω να ανοίξω ένα bistro !", μου έλεγε πρόσφατα.
Άνθρωποι στο peak του εργασιακού τους βίου...
Σε ηλικία, που θα πρεπε να αρπάζουν την όποια ευκαιρία τους δίνεται και να βλέπουν τέτοιες αλλαγές ως προοπτική ανέλιξης – ή έστω ως μια καλή αναφορά στο βιογραφικό τους... Αρνούνται να προσαρμοστούν και – εμφανώς προσκολλημένοι στη λογική του βολέματος στο Δημόσιο – θεωρούν ακόμα και σήμερα, όπου διανύουμε τον τέταρτο χρόνο μνημονίου, πως η λύση στην επαγγελματική τους αποκατάσταση είναι "μια θεσούλα στο Δημόσιο" και, μάλιστα, χωρίς εκπλήξεις και "αναταράξεις".
Ο γιος του μπαρμπα-Κώστα
Ο μπαρμπα-Κώστας ζει στην ελληνική περιφέρεια. Ο γιος του, ετών 22, είναι χωρίς δουλειά.
Ο μπαρμπα-Κώστας αποφάσισε να πάει να βρει ένα βουλευτή και να του μιλήσει για το παιδί του, για το οποίο μάτωσε να το σπουδάσει. Είχε περάσει, βλέπετε, σε σχολή μακριά από τον τόπο διαμονής του.
Η ώρα 12 το μεσημέρι.
"Καλά, γιατί δεν λες στο γιο σου να έρθει να με βρει να μιλήσουμε πρώτα ;", τον ρώτησε ο εθνοπατέρας.
Σιωπή από τον μπαρμπα-Κώστα.
"Πού είναι τώρα ; Κοιμάται ;", τον ρωτάει.
"Ε, τι να κάνει ; Αφού δεν έχει δουλειά...", απαντάει ο πατέρας.
Σωστά.
Τι να κάνει ;
Άλλωστε, από το σπίτι του, του έχουν πει να μη στεναχωριέται. Κάπου θα τον βολέψει ο βουλευτής.
Το περιστατικό μου το διηγήθηκε ο ίδιος ο εκπρόσωπός μας στο κοινοβούλιο.
Θα μου πείτε, φταίει μόνο ο κάθε μπαρμπα-Κώστας ;
Δεν φταίει και ο κάθε βουλευτής ;
Ασφαλώς και ευθύνεται.
Μέσω ενός απόλυτου φαύλου κύκλου αιτημάτων για ρουσφέτι από τους ψηφοφόρους και ικανοποίησής τους από τους πολιτευτές, στήριξαν τη λειτουργία της οικονομίας στο απόλυτα πελατειακό κράτος.
Αποτέλεσμα ;
Γενιές επί γενεών εμποτίστηκαν με αυτές τις νοοτροπίες, από τις οποίες είτε δυσκολεύονται, είτε αρνούνται να απεγκλωβιστούν.
Ο σκοπός είναι το βόλεμα, και – αν κάτι διαταράξει την ησυχία μας – να βρούμε την εύκολη λύση.
Σε κάθε περίπτωση, δεν είναι η προσπάθεια και η επιμονή στο να αποδείξουμε πως μπορούμε να πάμε ψηλότερα. Και να τα καταφέρουμε.
Αυτές τις λογικές αντιμετωπίζουν καθημερινά και οι head hunters, τα γραφεία ευρέσεως εργασίας, που έρχονται σε επαφή με χιλιάδες ανέργους – νέους και μη.
Μόνο, που πλέον τα πράγματα έχουν αλλάξει.
Και, το μοντέλο αυτό έχει ξεπεραστεί και δεν πρόκειται να επιστρέψει,
Οφείλουν όλοι να το καταλάβουν αυτό.
Όσο πιο γρήγορα, τόσο καλύτερα για τους ίδιους, αλλά και για όλους μας.
Καλημέρα σας.
[email protected]
