“Δεν είναι όλα τα κυβερνητικά χρέη ίδια. Κάποιες κυβερνήσεις έχουν πολύ καλύτερη αντιμετώπιση από άλλες, και κανείς δεν έχει καλύτερη αντιμετώπιση από τις Ηνωμένες Πολιτείες”.
Με αυτή τη φράση ξεκινά άρθρο του δημοσιογράφου των New York Times Φλόιντ Νόρις στην εβδομαδιαία οικονομική στήλη του στην εφημερίδα, στο οποίο συγκρίνει την περίπτωση των ΗΠΑ με αυτήν της Ελλάδας, καταδεικνύοντας πόσο ευνοϊκότερη είναι η μεταχείριση των Ηνωμένων Πολιτειών, αλλά και το γιατί.
Όπως εξηγεί ο Νόρις, οι Ηνωμένες Πολιτείες δανείζονται στο δικό τους νόμισμα, το δολάριο, και δανείζονται με εξαιρετικά χαμηλά επιτόκια. Επιπλέον, δανείζονται υπό τους δικούς τους νόμους, κάτι που καθιστά πρακτικά αδύνατη τη χρεοκοπία τους - “η κυβέρνηση μπορεί να τυπώσει δολάρια αν χρειαστεί”, αναφέρει χαρακτηριστικά.
Τι γίνεται όμως με την Ελλάδα; “Αν το χρέος τις είχε υποτιμηθεί σε ελληνικές δραχμές, το νόμισμά της θα είχε κατακρημνιστεί σε αξία όταν ξέσπασε η ελληνική κρίση. Το υποτιμημένο νόμισμα θα βοηθούσε κάποιους Έλληνες εξαγωγείς και θα έφερνε ξένους τουρίστες που αναζητούν “κελεπούρια”. Αυτό δε θα έλυνε τα θεμελιώδη προβλήματα της Ελλάδας, που περιλαμβάνουν έναν υπερβολικά διογκωμένο δημόσιο τομέα και τεράστια φοροδιαφυγή, αλλά δε θα είχε προκαλέσει τη βαθιά ύφεση στην οποία βρίσκεται ακόμα η χώρα”, υποστηρίζει.
“Ωστόσο, το χρέος της ήταν σε ευρώ. Αδυνατώντας να τυπώσει χρήμα, ή να δανειστεί περισσότερο από τις ξαφνικά τρομοκρατημένες αγορές, η Ελλάδα στράφηκε στην υπόλοιπη Ευρώπη για μία διάσωση που ήρθε με αυστηρούς όρους”, σημειώνει.
Ένα επιπλέον θέμα, συνεχίζει ο Νόρις, ήταν ότι τα περισσότερα ελληνικά ομόλογα υπόκεινταν στην ελληνική νομοθεσία, και έτσι η Ελλάδα μπόρεσε να αλλάξει τη νομοθεσία, αναγκάζοντας τους ομολογιούχους να ανταλλάξουν τα ομόλογά τους με άλλα, πολύ μικρότερης αξίας.
Όπως παρατηρεί ο Νόρις, “προφανώς οποιαδήποτε χώρα θα προτιμούσε να δανειστεί από ξένους επενδυτές σε ένα νόμισμα που μπορεί να τυπώσει, υπό μία νομοθεσία που μπορεί να μεταβάλει. Όμως λίγες χώρες απολαμβάνουν αρκετής αξιοπιστίας από τους επενδυτές για να το κάνουν αυτό. Αυτή τη στιγμή, υπάρχουν τρεις: Οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Ιαπωνία και η Βρετανία”.
Ποιο είναι λοιπόν το “ηθικό δίδαγμα” της ιστορίας αυτής; Μάλλον η πρώτη πρόταση του άρθρου του Φλόιντ Νόρις: “Δεν είναι όλα τα κυβερνητικά χρέη ίδια. Κάποιες κυβερνήσεις έχουν πολύ καλύτερη αντιμετώπιση από άλλες, και κανείς δεν έχει καλύτερη αντιμετώπιση από τις Ηνωμένες Πολιτείες”.
