Η Εύα Ασδεράκη μιλά στο news.gr
Μία Ελληνίδα διαπρέπει στα κορυφαία κορτ του κόσμου
Έχει γράψει ιστορία ως η πρώτη γυναίκα διαιτητής σε τελικό ανδρών στο Wimbledon. Είναι μία από τις επτά γυναίκες σε όλο τον κόσμο που έχουν καταφέρει να φθάσουν στο υψηλότερο επίπεδο στην ιεραρχία της διαιτησίας στο τένις. Είναι παρούσα στα Grand Slams και τα μεγαλύτερα τουρνουά γυναικών και ανδρών. Η 31χρονη Εύα Ασδεράκη μιλά για τα πρώτα της βήματα στην καριέρα της, τις δυσκολίες που αντιμετώπισε, τα όνειρα και πώς κατάφερε να μπει στην ελίτ των διαιτητών παγκοσμίως.
Πότε και πώς αποφασίσατε να ασχοληθείτε με τη διαιτησία στο τένις;
Ασχολήθηκα με τον αθλητισμό από πολύ μικρή ηλικία. Από πέντε χρόνων έκανα ρυθμική γυμναστική. Στα δώδεκα όμως που θα πήγαινα γυμνάσιο αποφάσισα να σταματήσω δεδομένου ότι η ρυθμική απαιτούσε πολλές ώρες προπόνηση την ημέρα ενώ εγώ ήθελα να αφιερώσω περισσότερο χρόνο στο σχολείο. Έτσι οι γονείς μου προκειμένου να παραμείνω στον αθλητισμό με έστειλαν να παίξω τένις στον Όμιλο Αντισφαίρισης Χαλκίδας. Το 1997 όταν ήμουν σχεδόν 16 χρόνων, ο όμιλός μου διοργάνωσε ένα διεθνές τουρνουά και ζητήθηκε τότε από τους αθλητές να βοηθήσουμε ως επόπτες γραμμών. Μου άρεσε και αυτός ο ρόλος στο γήπεδο ενώ παράλληλα γνώρισα και άλλους διαιτητές από την Ελλάδα αλλά και το εξωτερικό, οι οποίοι μου μίλησαν για τις εμπειρίες και τα ταξίδια τους. Όλα αυτά με ενθουσίασαν πολύ και έτσι έκανα αίτηση για ένα σεμινάριο διαιτησίας. Το φθινόπωρο του 1997 η Ελληνική Φίλαθλη Ομοσπονδία Αντισφαίρισης διοργάνωσε ένα σεμινάριο στη Θεσσαλονίκη στο οποίο με έκαναν δεκτή παρά το νεαρό της ηλικίας μου. Το γεγονός ότι έπαιζα τένις σε συνδυασμό με το ότι μιλούσα πολύ καλά Αγγλικά και Ιταλικά μέτρησαν υπέρ μου ώστε να με δεχθούν στο σεμινάριο. Θυμάμαι πήγα με τη μαμά μου με το ΚΤΕΛ στη Θεσσαλονίκη…Οι γονείς μου ήταν πάντα δίπλα μου, μου συμπαραστέκονταν και με βοηθούσαν σε οτιδήποτε ήθελα να κάνω στη ζωή μου. Άλλωστε αυτοί ήταν που μου έδωσαν τα όπλα για να μπορέσω να ξεκινήσω τη διαιτησία…Αυτοί με έστειλαν στα γήπεδα του τένις και πολύ πιο πριν αυτοί με έστειλαν να μάθω Αγγλικά και Ιταλικά.
Ποιος ήταν ο πρώτος αγώνας που διαιτητεύσατε και ποια ανάμνηση έχετε κρατήσει;
Ο πρώτος επίσημος αγώνας που έκανα ως διαιτητής ήταν σε ένα διεθνές τουρνουά γυναικών στην Πετρούπολη. Ήταν λίγο μετά το σεμινάριο που έκανα στη Θεσσαλονίκη και με κάλεσαν στο συγκεκριμένο τουρνουά για να κάνω μια «καρέκλα», όπως το λέμε, στα προκριματικά. Είχα πάρα πολύ άγχος θυμάμαι…Ξαφνικά έπρεπε να εφαρμόσω όλα αυτά που είχα μάθει…και φυσικά οι αθλήτριες δεν έπρεπε να καταλάβουν ότι δεν είχα καμία εμπειρία…
Ποια από τα όνειρα που κάνατε στην αρχή της καριέρας σας έχετε καταφέρει να ζήσετε και ποια μένουν ακόμα να πραγματοποιηθούν;
Όταν ξεκίνησα με τη διαιτησία ποτέ δεν περίμενα ότι θα έφτανα στο σημείο που είμαι σήμερα. Τα τρία πρώτα χρόνια δούλευα σε όλα τα τουρνουά που γινόντουσαν στην Ελλάδα. Τότε, και αφού είχα αποκτήσει αρκετή εμπειρία, έκανα αίτηση στη Διεθνή Ομοσπονδία Αντισφαίρισης για ένα σεμινάριο για το επόμενο «Σήμα», δηλαδή το επόμενο επίπεδο. Τότε ήταν που ξεκίνησα να ταξιδεύω και στο εξωτερικό. Αρχικά σε μικρά τουρνουά και στη συνέχεια σε μεγαλύτερα ως επόπτης γραμμών. Κάπου εκεί ανάμεσα σε όλα αυτά τα ταξίδια συνειδητοποίησα ότι με ευχαριστούσε πολύ αυτή η «δουλειά». Έτσι προσπαθούσα να πηγαίνω σε περισσότερα τουρνουά, έκανα αιτήσεις στα Grand Slam ώστε να αποκτήσω μεγαλύτερη εμπειρία. Κάθε μέρος και κάθε καινούργιο τουρνουά ήταν ένα όνειρο που πραγματοποιούσα…Και με έκανε να θέλω όλο και περισσότερα!
Ονειρευόμουνα να κάνω αγώνες σε κεντρικά γήπεδα, να κάνω τελικούς σε Grand Slam, να πάω στους Ολυμπιακούς και να γίνω από τους κορυφαίους διαιτητές σαν αυτούς που έβλεπα και θαύμαζα. Και σιγά σιγά με τα χρόνια έφθασα κι εγώ σε αυτό το επίπεδο…Έκανα τελικούς σε πολλά τουρνουά WTA σε όλο τον κόσμο, δούλευα σε όλα τα Grand Slam, έγινα ένα από τα 6 μέλη της πρώτης ομάδας διαιτητών που δημιούργησε η WTA το 2009 και ήρθαν και οι τελικοί στα Grand Slam… Το 2011 ο τελικός γυναικών του US Open, το 2012 ο τελικός διπλού ανδρών στο Wimbledon, η πρώτη φορά που οποιοσδήποτε τελικός ανδρών στο Wimbledon δόθηκε σε γυναίκα, το 2012 ο τελικός διπλού ανδρών στο US Open, το 2013 το διπλό γυναικών στην Αυστραλία και το τελικός γυναικών στο Wimbledon! Αυτός ήταν και ο αγώνας που επιθυμούσα περισσότερο. Το περίμενα χρόνια και εφέτος επιτέλους έγινε πραγματικότητα.
Ποια είναι τα συναισθήματα σας όταν μια απόφασή σας προκαλεί αντιδράσεις και ενδεχομένως την αποδοκιμασία του κοινού; Τις επιθέσεις των αθλητών, όπως για παράδειγμα της Serena Williams, πώς τις αντιμετωπίζετε;
Οι αποφάσεις που παίρνουμε κατά τη διάρκεια ενός αγώνα είναι αποφάσεις δευτερολέπτων. Από το εάν η μπάλα ήταν μέσα ή έξω μέχρι το εάν οι αθλητές τηρούν τους κανονισμούς. Σίγουρα δε μπορούμε πάντα να ευχαριστήσουμε όλους και πάντα μια απόφαση θα ευνοήσει κάποιον. Τα συναισθήματα των αθλητών κατά τη διάρκεια του αγώνα είναι τόσο έντονα που συμβαίνει συχνά να ξεσπάσουν σε εμάς. Αυτή είναι η φύση της δουλειάς μας… Όσο για το κοινό εννοείται ότι πάντα θα υποστηρίζει τον αγαπημένο παίκτη και θα αντιδρά ανάλογα.
Σίγουρα όμως δεν είναι ό,τι πιο ευχάριστο να έχεις 22.000 ανθρώπους να σε γιουχάρουν αλλά όλα είναι μέσα στο παιχνίδι...
Πόσες γυναίκες διαιτητές του δικού σας επιπέδου υπάρχουν παγκοσμίως και πώς σας αντιμετωπίζουν οι άνδρες συνάδελφοί σας;
Σήμερα είμαστε 7 γυναίκες Gold στον κόσμο. Είμαστε όλοι ίσοι και με τους άνδρες συναδέλφους μας. Άλλωστε το παιχνίδι πλέον έχει αλλάξει τόσο πολύ που οι γυναίκες διαιτητές, αν και όχι όλες, κάνουμε χωρίς κανένα πρόβλημα αγώνες ανδρών σε υψηλό επίπεδο.
Πώς νιώθετε για το γεγονός ότι είσαστε η μοναδική Ελληνίδα διαιτητής που συμμετέχει στις μεγαλύτερες διοργανώσεις;
Νιώθω υπερηφάνεια γιατί ό,τι έχω καταφέρει έχει έρθει με σκληρή δουλειά, πολλές θυσίες και οικονομικές στην αρχή της πορείας μου από τους γονείς μου αλλά και με την εμπιστοσύνη φίλων διαιτητών οι οποίοι πίστεψαν σε μένα και μου έδωσαν ευκαιρίες.
Στο επίπεδο που έχετε φθάσει, μπορείτε να ζείτε από το επάγγελμά σας; Στην αρχή της καριέρας σας πώς ήταν η κατάσταση, τι δυσκολίες αντιμετωπίζατε;
Η διαιτησία στο τένις σε αντίθεση με κάποια άλλα αθλήματα δεν είναι από τα καλοπληρωμένα επαγγέλματα που ίσως κάποιος να φαντάζεται. Ποτέ δεν ήμασταν μια πλούσια οικογένεια αλλά οι γονείς μου πίστευαν πάντα ότι άξιζε τον κόπο να επενδύουν χρήματα στην εκπαίδευση ή για να βοηθήσουν σε ό,τι νόμιζαν ότι θα ήταν καλό για το μέλλον, τόσο το δικό μου όσο και του αδερφού μου. Ευτυχώς τους έχουμε αποδείξει ότι είχαν δίκιο! Σε αυτό το επίπεδο που βρίσκομαι σίγουρα τα πράγματα είναι πολύ καλύτερα και προς το παρόν μπορώ και ζω από το επάγγελμά μου.
Το γεγονός ότι για μεγάλα χρονικά διαστήματα λόγω των υποχρεώσεων σας είσαστε μακριά από το σπίτι σας, πιστεύετε ότι έχει κοστίσει στην προσωπική σας ζωή;
Εάν υπάρχει θέληση και κατανόηση και από τις δύο πλευρές τότε όλα είναι εφικτά. Σίγουρα δεν είναι εύκολο όταν ο ένας από τους δύο σε μια σχέση λείπει ίσως πάνω από διακόσιες ημέρες το χρόνο αλλά λύσεις βρίσκονται. Όσο για εμένα προσωπικά ίσως στο παρελθόν να μην ήταν εύκολο να κάνω ή να κρατήσω σχέσεις αλλά πλέον ξέρω τι χρειάζεται να κάνω και είμαι σε μια φάση της ζωής μου που έχω βρει μία πάρα πολύ καλή ισορροπία.
Ποιο είναι το μεγαλύτερο όνειρό σας σε προσωπικό επίπεδο;
Να δημιουργήσω μια γερή και αγαπημένη οικογένεια και να μπορέσω να προσφέρω στα παιδιά μου τα ίδια που πρόσφεραν οι δικοί μου γονείς σε εμάς.
Πώς γίνεται κάποιος διαιτητής και πώς μπορεί να ανεβαίνει επίπεδα ώστε να συμμετέχει σε μεγάλες διοργανώσεις;
Το πρώτο στάδιο είναι κάποιο σεμινάριο που διοργανώνεται από την Ε.Φ.Ο.Α σε διάφορα σημεία της χώρας. Από εκεί και πέρα δουλειά, δουλειά, δουλειά! Πρέπει να κυνηγήσει κανείς αυτό που κάνει γιατί τίποτα δεν προσγειώνεται στο πιάτο. Η ιεραρχία είναι White, Bronze, Silver, Gold. Με εμπειρία αγώνων μπορεί κανείς να κάνει αίτηση για κάποιες σχολές που διοργανώνει πλέον η Διεθνής Ομοσπονδία Αντισφαίρισης σε διάφορες χώρες του κόσμου. Σε αυτές τις σχολές γίνεται μάθημα τις δύο πρώτες ημέρες και στη συνέχεια υπάρχει ένα τεστ. Από εκεί και πέρα για να πάρει κάποιος το Silver και το Gold πρέπει να δουλέψει πολύ και να έχει καλές εκθέσεις από άλλους διαιτητές. Σε κάθε τουρνουά ένας διαιτητής παρακολουθεί τους αγώνες ενός διαιτητή με κατώτερο σήμα και στο τέλος του τουρνουά γράφει μία έκθεση. Παράλληλα βέβαια προσπαθούμε να δώσουμε συμβουλές έτσι ώστε να γίνουν καλύτεροι διαιτητές.
