Ο Πέτρος ο πελεκάνος.
Όνομα και πράγμα.
Το “brandname” της νήσου των ανέμων.
Της Μυκόνου.
Ένα πτηνό άμεσα συνυφασμένο με τη σύγχρονη ιστορία του αιγαιοπελαγίτικου νησιού, που αγαπήθηκε και έγινε γνωστό σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Και δεν το λέμε με καμία διάθεση υπερβολής.
Ο Πέτρος ήταν μία από τις πρώτες λέξεις, που έπρεπε να γνωρίζει όποιος τουρίστας, Έλληνας ή προερχόμενος εξ αλλοδαπής, σεβόταν και σέβεται τον εαυτό του. Διότι, καλώς αναφωνούν κάποιοι το γνωστό σε όλους "Mykonoooooos" σε μία από τις στιγμές ψυχικής έξαρσης, υπό την επίρροια αρκετών αλκοολικών βαθμών, αλλά δίπλα στο όνομα του νησιού θα μπορούσε επάξια να ακολουθεί το όνομα "Petros".
Πολλοί ήταν εκείνοι που μέχρι σήμερα λάτρεψαν το νησί - από τη θλιμμένη πριγκίπισσα Σοράγια, την Μπριζίτ Μπαρντό, τον Τζιόρτζιο Αρμάνι ή ακόμα ακόμα τη Σακίρα, που έζησε στο νησί το μεγάλο της έρωτα με το Ζεράρ Πικέ.
Πολλοί ακόμα ήταν εκείνοι, που μίλησαν ή μιλούν απαξιωτικά για τον Πέτρο, ίσως από φόβο ή προκατάληψη για όσα κατά καιρούς ακούγονται ότι συμβαίνουν εκεί, κυρίως όμως για όσα δεν ακούγονται. Παρόλ' αυτά, σε ένα θα πρέπει να συμφωνήσουν όλοι...
Ότι ο Πέτρος - το συμπαθές και περήφανο πτηνό με τα ροδόχρωμα φτερά του - ήταν, είναι και θα είναι σε...απλά ελληνικά (!) η μασκότ του νησιού.
Θα πείτε, βέβαια, από πού μας ήρθε ο Πέτρος και πώς άραγε έφτασε στο νησί του - κατά τη μυθολογία - ήρωα της Μυκόνου, του γιου του Αινίου του Καρύστου και της Ρυούς της Ζάρυκος ; Όλα λοιπόν ξεκίνησαν, όταν ένας ψαράς - από τους πολλούς του νησιού - περιέθαλψε έναν πληγωμένο πελεκάνο, αρκετά χρόνια πριν. Η ιστορία λέει ότι το 1958, ο άνδρας αυτός μάζεψε το χτυπημένο πτηνό και το φρόντισε, δίνοντάς του το όνομα, που έχει μέχρι και σήμερα : Πέτρος. Αγαπημένο στέκι του πρωτόσταλτου πελεκάνου, αλλά και των διαδόχων του αργότερα, το εκκλησάκι της Αγίας Μονής, δίπλα στην πασίγνωστη ταβέρνα του Σκεπαθιανού.
Ο πρώτος πελεκάνος μακροημέρευσε, ενώ η φήμη του ταξίδεψε στην άκρη του κόσμου. Όσοι επισκέπτονταν τη Μύκονο, έσπευδαν να φωτογραφηθούν μαζί του - ενίοτε και με καμια αιθέρια ύπαρξη – εις θύμηση των αξέχαστων διακοπών στην ανεμοδαρμένη νήσο.
Η Τζάκι Κέννεντυ, συγκινημένη από τον πρόωρο χαμό του το 1986, έσπευσε να τον αντικαταστήσει, φέρνοντας στο νησί το νεόκοπο πελεκάνο - θηλυκού γένους - με το όνομα Ειρήνη. Παρόλ' αυτά, ο θρόνος του Πέτρου παρέμενε έως τότε αβασίλευτος. Ώσπου ο ζωολογικός κήπος του Αμβούργου δώρισε στη Μύκονο τον Πέτρο το Β', ο οποίος διαδέχθηκε και επίσημα τον προηγούμενο.
Για τους Μυκονιάτες, η ύπαρξη των δύο πτηνών στο νησί δεν θα μπορούσε να μείνει απαρατήρητη. Δεν παρέλειψαν, μάλιστα, να προσδώσουν χαρακτηριστικά συγγένειας αίματος στα δύο ραμφοφόρα πετούμενα. Έτσι, η Ειρήνη έγινε και επισήμως η εξαδέλφη του Πέτρου.
Λίγο αργότερα - το 1995 -, ένας ακόμα νεαρός της οικογενείας των πελεκάνων έπεσε πληγωμένος στο νησί. Αφού έλαβε τις ανάλογες περιποιήσεις, έγινε κι εκείνος κάτοικος Μυκόνου. Ο Νικόλας, όπως τον βάφτισαν, δεν άργησε να γίνει κι εκείνος σε πολύ λίγο χρόνο, βέρος Μυκονιάτης.
Εν έτει 2013 πια, Τρίτη 9 Ιουλίου ήταν, το νησί έχασε έναν ακόμα πελεκάνο του. Κυκλοφορώντας περήφανη και αμέριμνη στα καντούνια - όπως θα έλεγαν οι Κερκυραίοι - του νησιού, η νεότερη πελεκανισσα, η Γεωργία, δεν πρόσεξε όσο θα έπρεπε. Αγνοώντας τους κανόνες οδικής κυκλοφορίας, είδε ξαφνικά έναν από τους τρικυκλάδες - μεταφορείς του νησιού να έρχεται κατά πάνω της.
Η ιστορία κατέγραψε ότι ο οδηγός προσπάθησε να αποφύγει παιδάκια, που έπαιζαν εκείνη την ώρα στο δρόμο. Χτυπημένη βαριά από το διερχόμενο οδηγό, ο η...σύντροφος του Πέτρου της Μυκόνου υπέκυψε στα τραύματά της, πηγαίνοντας να συναντήσει την Ειρήνη και τον Πέτρο τον Α', αλλά και όσους Πέτρους πέρασαν όλα αυτά τα χρόνια από το νησί. Γιατί, όσα χρόνια κι αν περάσουν, ένα όνομα δεν πρόκειται ποτέ να χαθεί από το νησί με τα λευκά απέριττα σπιτάκια. Το όνομα Πέτρος, που έγινε μία από τις αγαπημένες ή για την ακρίβεια η δεύτερη πιο αγαπημένη λέξη στο στόμα όσων επισκέπτονταν το νησί. Και λέμε η δεύτερη - προς αποφυγή παρεξηγήσεων - γιατί η πρώτη ήταν και παραμένει η λέξη Μύκονος...
*Σημειωτέον, ο πρώτος πελεκάνος ταριχεύτηκε στη Θεσσαλονίκη και εκτίθεται στο λαογραφικό μουσείο Μυκόνου, μετά από παραγγελία του τότε δημάρχου.
