Το news.gr συνεχίζει τη φιλοξενία εμπειριών των ταξιδιωτών - αναγνωστών του. Στόχος μας είναι να αναδείξουμε τα καλά αλλά και "βγάλουμε στο φως" τα άσχημα που σας συμβαίνουν κατά τη διάρκεια των διακοπών σας. Περιμένουμε και τη δική σας ανταπόκριση στο [email protected].
Διηγείται ο Μάνος Ρούδας*
Τα Σύβοτα, δίπλα στην Ηγουμενίτσα, μία από τις ομορφότερες περιοχές της Ελλάδας. Ένας παράδεισος επί Γης. Έχουμε πάει τριήμερο του Αγίου Πνεύματος για το γάμο του αδελφού μας.
Η νύφη είναι από την ευρύτερη περιοχή και γνωρίζοντας τα μέρη έχει κλείσει για τη γαμήλια δεξίωση σε μεγάλο ξενοδοχείο, το οποίο δεσπόζει στην περιοχή, με υπέροχη θέα και υπέροχη αρχιτεκτονική. Σε συνδυασμό με τη μοναδική πανσέληνο και το γραφικό εκκλησάκι όπου έγινε η τελετή, η δεξίωση αναμενόταν να γράψει ιστορία.
Αμ δε...
Τα σύννεφα είχαν ήδη φανεί από νωρίς στα διαδικαστικά, όταν οι γονείς και το ζευγάρι προσπαθούσαν να κανονίσουν τους καλεσμένους, τα δωμάτια, το μενού, κτλ. Αλλά αυτά τα μάθαμε μετά. Φτάσαμε λοιπόν με τα αυτοκίνητα στο ξενοδοχείο, όπου έχοντας ρωτήσει νωρίτερα μας είπαν ότι διαθέτουν "τεράστιο" πάρκινγκ και θα διαχειριστούν οι ίδιοι τα αυτοκίνητα των καλεσμένων.
Φτάνουμε λοιπόν, κατεβαίνουμε και μας παίρνουν τα κλειδιά. Λίγη ώρα αργότερα, το μουσικό πρόγραμμα διακόπτεται (!) και από μικροφώνου φωνάζουν τα νούμερα των αυτοκινήτων που ...ενοχλούν! Μιας και αναφέρθηκε και το δικό μου, παρόλο που δεν είχα τα κλειδιά, κατεβαίνω να δω τι γίνεται.
Οι υπάλληλοι του ξενοδοχείου έχουν παρκάρει περίπου 20 αυτοκίνητα μπροστά στα αυτοκίνητα των ενοίκων, οι οποίοι δεν μπορούν να φύγουν!
Εξηγώ την κατάσταση στον άνθρωπο που είναι περισσότερο απελπισμένος παρά εκνευρισμένος και βέβαια του προτείνω, αν θέλουν να πάνε βόλτα στην πόλη, να ζητήσουν από το μίνι-βαν του ξενοδοχείου να τους πάει και μετά να τους γυρίσει. Και φυσικά, εναλλακτικά, τους προσκάλεσα στη δική μας δεξίωση ως ελάχιστη αποζημίωση για το κακό που έπαθαν άθελά μας.
Δεν περνάει μισή ώρα και το πρόγραμμα διακόπτεται πάλι και δια μικροφώνου αναζητούνται οι κάτοχοι των ΙΧ, κτλ κτλ. Άλλοι άνθρωποι τώρα, πάλι η ίδια εξήγηση. Ο φερόμενος ως διευθυντής του ξενοδοχείου μάλιστα μας διαβεβαίωσε ότι έγινε μπέρδεμα και δεν θα ξανασυμβεί. Αλλά ξανασυνέβη.
Τρίτη φορά, μια κυρία εν εξάλλω και με το δίκιο της, αφού πρώτα μας στόλισε κανονικά, μετά την εξήγησή μας πήγε κατευθείαν στο διευθυντή. Του είπα κι εγώ τα δικά μου, αλλά δεν άντεξα να μείνω μέχρι τέλους ν ακούσω τι του είπε η κυρία. Εννοείται ότι δεν ήταν η τελευταία φορά που χαρτάκι με αριθμούς κυκλοφορίας έφτανε στην ορχήστρα, απλώς ανέλαβε ο αδελφός της νύφης πλέον να τα στέλνει στη διεύθυνση του ξενοδοχείου...
Στο μεταξύ...
Στο μεταξύ, στο τραπέζι, το σέρβις ήταν καρναβαλικό. Ήρθε αρχικά κρασί χύμα (!) σε κανάτες, το οποίο ευτυχώς απεσύρθη πάραυτα ("συγνώμη, λάθος" είπε ο μετρ). Μετά η σερβιτόρα μας ρώτησε αν προτιμούμε λευκό ή κόκκινο κρασί (διότι προφανώς σκόπευε να μας φέρνει με μεγάλη φειδώ το κρασί, αφού περιλαμβανόταν στην τιμή). Αφού μας σέρβιρε, με τη μέγιστη ευγένεια που διέθετε μας είπε: "Κι ότι χρειαστείτε, φωνάχτε!"
Ε, μην κάθεται κι από πάνω μας η κοπέλα για να μας εξυπηρετήσει. Να πάει να κάνει και κανένα τσιγαράκι. Φυσικά κατά τη διάρκεια του δείπνου, οι ελάχιστοι σερβιτόροι, ειδικά εκπαιδευμένοι, περιφέρονταν κοιτώντας με μαεστρία στο υπερπέραν, ώστε να μην διασταυρωθεί το βλέμμα τους με πελάτη και τους ζητήσει κάτι. Όταν τέλειωσε το φαγητό, όπως ήταν αναμενόμενο, δεν μάζεψε το τραπέζι κανείς. Τα τραπέζια άδειασαν από σερβίτσια όταν φύγαμε (φαντάζομαι κι ελπίζω).
Γενικά το σέρβις της βραδιάς χαρακτηρίστηκε από τη φράση: "Δεν γίνεται". Ότι και να ζητούσαμε, απλώς δεν γινόταν. Ωστόσο το μαγικό της βραδιάς ήταν το εξής γεγονός. Ο άνθρωπος που είχαμε ενοχλήσει αρχικά με τα αυτοκίνητά μας, ήταν διευθυντής μεγάλης βιομηχανίας ο οποίος είχε οργανώσει τριήμερο για τα στελέχη της εταιρίας του και διακεκριμένους πελάτες του. Ευγενέστατος, ήρθε κατά τη διάρκεια της δεξίωσης να με χαιρετήσει και να μου πει ότι τελικά δεν θα έβγαιναν, διότι το ξενοδοχείο είχε αποκλείσει και το μίνι-βαν του (!) ανάμεσα στα υπόλοιπα αυτοκίνητα.
Ωστόσο, δεν ήθελαν να καθίσουν μαζί μας, αλλά έκατσαν λίγο πιο απόμερα (φυσικά κανείς δεν μπορούσε να κοιμηθεί αφού το ξενοδοχείο προκειμένου να διοργανώσει τη δεξίωση, δεν σκέφτηκε ότι οι υπόλοιποι πελάτες θα ενοχλούνταν). Εκεί λοιπόν αρχίζει η περιπέτεια...
Η περιπέτεια συνεχίζεται...
Ζητάω αρχικά από μία αρχισερβιτόρα να προσφέρουμε ένα μπουκάλι κρασί στην παρέα του ανθρώπου που είχαμε ενοχλήσει, από λάθος του ξενοδοχείου, υπενθυμίζω. Μετά από λίγο με πληροφόρησαν ότι αυτό "δεν γίνεται". Πάω στον μετρ, του εξηγώ την κατάσταση, με διαβεβαιώνει αρχικά ότι θα το φροντίσει και μετά από λίγο έρχεται με την ίδια απάντηση: "Δεν γίνεται". Αλλά εναλλακτικά μου πρόσφερε την επιλογή να πληρώσουμε σε τιμές μπαρ ένα μπουκάλι κρασί και να το πάμε στο τραπέζι των ανθρώπων.
Δέχτηκα. Αλλά μετά επέστρεψε ζητώντας μου τον αριθμό δωματίου μου. "Μα δεν μένω εδώ" του λέω. Μεγάλο πρόβλημα. Ξανάρχεται σε λίγο με τη γνωστή απάντηση: "Τότε δεν γίνεται". Πάω στο διευθυντή του ξενοδοχείου και του εξηγώ ότι με την ανοργανωσιά τους με τα αυτοκίνητα αφενός χαλάσανε ένα business meeting και αφετέρου μία δεξίωση γάμου και εγώ θα ήθελα ως κίνηση καλής θέλησης να προσφέρω ένα μπουκάλι κρασί στους ανθρώπους. Στο τέλος τέλος καλό για το ξενοδοχείο θα ήταν να με αφήσουν να πληρώσω στη δεκαπλάσια τιμή ένα μπουκάλι κρασί. Και τέλος πάντων, τι χρειάζεται πια για να γίνει αυτό; Μήπως θα ήταν πιο εύκολο να πάω σε ένα γειτονικό ρεστοράν να πάρω ένα μπουκάλι κρασί και να το φέρω;
Ο διευθυντής με καθησύχασε και με διαβεβαίωσε ότι το πρόβλημα έλαβε τέλος. Πράγματι, μετά από λίγο, κι ενόσω οι νέοι μας φίλοι μας εξιστορούσαν τις αναρίθμητες περιπέτειες τρέλας που είχαν στο ξενοδοχείο, ήρθε στην παρέα ένα μπουκάλι κρασί! Αλλά βέβαια χωρίς ποτήρια. Και ο σερβιτόρος, με δυνατή και καθαρή φωνή με ρώτησε ενώπιον όλων: "Και κύριε, πριν φύγετε, να μου πείτε σε ποιο τραπέζι να το χρεώσω!"
Μιας και σκόπευα να φύγω κρυφά από το γάμο - το κατάλαβε ο σερβιτόρος - του απάντησα αμέσως: "Στο τραπέζι νούμερο 1, στου γαμπρού και της νύφης!" Αλλά το γκανγκστερικό μου ύφος δεν τον έπεισε, κι έτσι για να διασφαλίσει τα συμφέροντα του ξενοδοχείου του, μου είπε: "Θέλω και το όνομά σας".
Και το το είπα.
Και το όνομά μου και το επίθετό μου και πολλά άλλα επίθετα γι αυτόν προσωπικά και το ξενοδοχείο...
* Ο Μάνος Ρούδας ασχολείται με το Διεθνές Μάρκετινγκ (Β2Β) και τις Βιομηχανικές Επενδύσεις
