Ότι κάποιοι έκαναν τα πάντα για να μην ιδιωτικοποιηθεί η ΔΕΠΑ, είναι γνωστό.
Η τακτική τους, άλλωστε, του "Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω" ήταν αυτή, που – με τις ευλογίες κάποιων δημόσιων "λειτουργών" - οδήγησε τους Ρώσους της Gazprom στο να αποσύρουν τελικά το ενδιαφέρον τους.
Έτσι, με τη ματαίωση της αποκρατικοποίησης πέτυχαν με τον καλύτερο τρόπο το σκοπό τους. Ποιος είναι αυτός ;
Πολύ απλά να συνεχίσουν να μην πληρώνουν. Θυμίζουμε, άλλωστε, ότι μόνο οι αρχικά ενδιαφερόμενοι για τη ΔΕΠΑ χρωστούν στην επιχείρηση περί τα 300 εκατομμύρια ευρώ.
Επειδή, λοιπόν, τώρα, που η επιχείρηση είναι δημόσια, θεωρούν τα χρέη τους προς αυτή δανεικά και αγύριστα, επιδιώκουν να παραμείνει το ίδιο status, προσδοκώντας μακροπρόθεσμα είτε σε κούρεμα των χρεών τους, είτε σε διαιώνιση των οφειλών τους ! Στο βάθος, βέβαια, των στόχων τους είναι – ει δυνατόν, ή, μάλλον, αν είναι δυνατόν (!) - η ολική διαγραφή των ποσών, που οφείλουν, και τα οποία αυξάνονται χρόνο με το χρόνο, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, που έδωσε στη Βουλή η διοίκηση της επιχείρησης.
Είναι, άλλωστε, προφανές ότι, αν η Gazprom αποκτούσε τη ΔΕΠΑ, τότε θα έκανε το αυτονόητο : Θα ζητούσε την αποπληρωμή των χρεών, δηλαδή θα προάσπιζε πολύ απλά τα συμφέροντά της. Ό,τι δεν κάνει το ελληνικό Δημόσιο.
Ταυτόχρονα, βλέποντας ότι ουδείς ασχολείται με την εξόφληση των χρεών τους, άρχισαν να μιλούν για το αυξημένο κόστος, που πληρώνουν για το φυσικό αέριο, επειδή οι Ρώσοι πουλάνε ακριβότερα στη χώρα μας από ό,τι στην υπόλοιπη Ευρώπη.
Η αλήθεια είναι πως οι συγκεκριμένοι ηλεκτροπαραγωγοί, οι οποίοι – σημειωτέον – καταναλώνουν το 65% του φυσικού αερίου στη χώρα μας, ουδέποτε ενδιαφέρονταν για τα επίπεδα των τιμών του συγκεκριμένου καυσίμου.
Αντίθετα, ευνοούνταν – και ευνοούνται – λόγω του μηχανισμού μεταβλητού κόστους. Πρόκειται για μία απίστευτη στρέβλωση της ενεργειακής αγοράς, που είχε υιοθετηθεί προ επταετίας ως προσωρινό μέτρο, αλλά – ως γνωστόν – στην Ελλάδα ουδέν μονιμότερο του προσωρινού.
Στην ουσία, όταν οι μονάδες ηλεκτροπαραγωγής από φυσικό αέριο λειτουργούν στο τεχνικό τους ελάχιστο, δηλαδή στο 60% της ονομαστικής τους ισχύος, τότε αμείβονται με το μεταβλητό κόστος του αερίου συν ένα περιθώριο 10% ! Μάλιστα, το συγκεκριμένο ποσοστό ήταν 5% και διπλασιάστηκε ξαφνικά πριν από δυόμισι χρόνια.
Από αυτά, είναι προφανές ότι τα δάκρυα των συγκεκριμένων παραγωγών για την τιμή του αερίου είναι κροκοδείλια, αφού κάθε άλλο παρά ζημιωμένοι βγαίνουν.
Με το φιάσκο, λοιπόν, της πώλησης της ΔΕΠΑ, τα συγκεκριμένα συμφέροντα πέτυχαν – τουλάχιστον προσωρινά – μ΄ ένα σμπάρο, δύο τρυγόνια. Την ίδια ώρα, ο Έλληνας φορολογούμενος συνεχίζει να πληρώνει το μάρμαρο.
