Της Βίκης Βαμιεδάκη
Στην πρωταθλήτρια κόσμου στα αυθαίρετα, την Ελλάδα, είναι αφιερωμένο σήμερα το editorial μου. Δεν θα πω για τα χιλιάδες παράνομα σπίτια, ξενοδοχεία, ενοικιαζόμενα, θα γράψω μόνο για τα κουφάρια, αυτούς τους σκελετούς οικοδομών, που κακοποιούν την αισθητική, τη φήμη μας, τη γη και το περιβάλλον στα νησιά – και όχι μόνο – και κανείς δεν δίνει δεκάρα…
Η πρόσφατη επίσκεψη μου σε διάσημο νησί του Αιγαίου (θα μου πείτε έχει και άσημα, όχι) με έκανε για ακόμη μια φορά να νιώσω ευλογημένη που ζω σε αυτή τη χώρα και καταραμένη που κάποιοι μπροστά στα μάτια μου, την μεταχειρίζονται λες και είναι η ντουλάπα με τα παπούτσια τους.
Η εικόνα που αντίκρισα σε μοναδικού κάλους παραλία ήταν στοιχειωμένη. Απαράδεκτη. Αποκρουστική. Ανεύθυνη.
Τρεις οικοδομές, ημιτελείς, η μια με τις κολόνες, η άλλη με τους τοίχους και η τρίτη κάτι ενδιάμεσο. Ήταν χτισμένες λίγα μέτρα πίσω από εκεί που έσκαγε το κύμα – φαντάζομαι τη θάλασσα το χειμώνα να φτάνει μέχρι το κατώφλι. Προορίζονταν και οι τρεις για ξενοδοχεία. Η περιοχή λέει είναι natura και προστατεύεται, δεν τήρησε τους κανόνες για την δόμηση ο κατασκευαστής, του έκαναν μηνύσεις και προσφυγές, τσακώθηκε με κόσμο και κοσμάκι.
Εγκαταλελειμμένες για αρκετά χρόνια, προφανώς οι ιδιοκτήτες απ’ τη μια περιμένουν να ξεχαστεί το θέμα και να σουλουπώσουν τα κτίρια και να τα κάνουν 5άστερα και από την άλλη, όλοι εκείνοι που τα πολεμούν, περιμένουν τον Δήμαρχο, τον υπουργό κάποιον τέλος πάντων να πάει να τα γκρεμίσει να μην τα βλέπουν.
Και είμαι εγώ ένας απλός τουρίστας, που αρχές καλοκαιριού προσγειώνομαι σε αυτή τη μαγική παραλία. Όσο και αν κοιτώ την πρασινογάλαζη θάλασσα μπροστά μου, το βλέμμα πέφτει πάνω στα κουφάρια – φαντάσματα. Βγάζω και 2-3 φωτο και τις ανεβάζω στο facebook, στο twitter, το pinterest, κλπ. και κάνω τη χώρα, το νησί και την παραλία διεθνώς ρεζίλι.
Πέρυσι σε άλλο νησί του ανατολικού Αιγαίου, αντίκρισα σε ένα βγαλμένο από ταινία εξωτικής φαντασίας κολπίσκο, ένα άλλο ξενοδοχείο – φάντασμα, που είχε δουλέψει για λίγα χρόνια και είχε εγκαταλειφτεί, λεηλατηθεί βάναυσα – μέχρι και τη σκεπή του είχαν πάρει. Φρίκη. Ασχήμια, εστία μόλυνσης. Παρακμή.
Αφήστε που στο αγαπημένο μου νησί, σε μεγάλη πόλη, ολόκληρο εργοστάσιο της εποχής του Νώε «κοσμεί» την κεντρική παραλία της…
Δεν έχει νόημα να κατονομάσω τις περιοχές στις οποίες αναφέρομαι. Αυτοί που πρέπει κατάλαβαν, οι υπόλοιποι ας κοιτάξουμε γύρω μας.
Σε όλα τα νησιά, οικοδομές στα μπετά υπάρχουν άπειρες. Βλέπετε έπιασε η κρίση και ο οργασμός του real estate κόπηκε μαχαίρι. Κουφάρια έμειναν να ατενίζουν το Αιγαίο, το Ιόνιο και όλες μας τις θάλασσες, εργολάβοι και ιδιοκτήτες εξαφανισμένοι, τράπεζες να κατάσχουν ασταμάτητα.
Και ρωτώ
Τι θα γίνει κύριε κράτος; Υπουργεία Περιβάλλοντος, Τουρισμού, Πολιτισμού, Αρχαιολογική υπηρεσία, Δήμαρχοι, Περιφερειάρχες, κλπ. Ποια θα είναι η μοίρα αυτών των κουφαριών; Τι θα τα κάνετε; Έβαλε κανείς αρμόδιος της τοπικής αυτοδιοίκησης μια υπηρεσία του να ελέγξει τι γίνεται με τις οικοδομές στην περιοχή ευθύνης του; Ποιος εγκατέλειψε και τι; Υπάρχουν εντολές κατεδάφισης; Αν ναι γιατί δεν εκτελούνται;
Γιατί στις οργανωμένες χώρες, όταν εκδίδονται οι άδειες οικοδομής έχουν χρονοδιάγραμμα και σου επιβάλουν το πότε πρέπει να τις έχεις ολοκληρώσει, αλλιώς αντιμετωπίζεις σοβαρές νομικές και οικονομικές συνέπειες;
Μπα; Έχει γραφειοκρατία το θέμα; Και ποιος την συντηρεί αυτή την τραγική γραφειοκρατία που έχει ρημάξει ολόκληρη τη χώρα κύριοι; Πρέπει δηλαδή να γίνουμε ακτιβιστές και με μια βαριοπούλα στο χέρι από τη νύχτα ως το ξημέρωμα να γκρεμίζουμε κουφάρια για να μην μας δουν και μας μηνύσουν;
Και καλά που όσο χτιζόταν πολλές από αυτές τις οικοδομές εντελώς παράνομα, κανείς δεν έβλεπε τίποτα. Ξαφνικά το ανακάλυπταν οι αρχές και το σταματούσαν, όταν είχε ήδη κακοποιηθεί το περιβάλλον και είχε υψωθεί ο πύργος. Τώρα, γιατί δεν γκρεμίζονται;
Τρομάζω πια σήμερα, με την αδιαφορία των αρχών του κάθε τόπου, που περιμένει την κεντρική εξουσία να του λύσει όλα τα θέματα. Που είναι υποχρεωμένος ο εκάστοτε υπουργός να ξέρει το προβληματάκι του Δημάρχου της Άνω Παναγιάς, ενώ ο ίδιος το διαιωνίζει, έχοντας όμως την εξουσία να το λύσει. Ας σταματήσουν οι απαντήσεις: «Δεν είναι δική μου ευθύνη, φταίει η πολεοδομία, φταίει ο άλλος, φταίει ο γείτονας».
Η βαρεμάρα μας φταίει, η άτολμη στάση ζωής, η ευθυνοφοβία και η μιζέρια. Θα μου πείτε, «μα τα κουφάρια – φαντάσματα σε πείραξαν»; Ναι και αυτά με πειράζουν και μου χαλούν τις διακοπές, το περιβάλλον που ζω, την αισθητική και τη διάθεση μου.
Δεν θέλω καμιά φωτογραφία από αυτές που θα τραβήξουν τα 17 εκατομμύρια τουρίστες που θα επισκεφτούν φέτος την χώρα μας, να περιέχει κανένα κουφάρι.
