Το Σεπτέμβριο, η κα Μέρκελ αναμένεται να κερδίσει την τρίτη διαδοχική της θητεία ως καγκελάριος της Γερμανίας σφραγίζοντας την πολιτική της επιλογή για διάσωση του ευρώ. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι η πολιτική της ατζέντα θα κυριαρχήσει στο κομμάτι της αντιμετώπισης της κρίσης στην Ευρωζώνη. Θα έχει κατορθώσει, δηλαδή, να πείσει τις ευρωπαϊκές χώρες να σώσουν το ευρώ, με τη μείωση των δημοσιονομικών ελλειμμάτων τους, του κόστους εργασίας και της ευημερίας των πολιτών. Ο στόχος είναι, φυσικά, να μη χρεωθεί η Γερμανία όλα αυτά τα χρέη, αλλά - ταυτόχρονα - να επωφεληθεί από την ηγεμονική της στάση στην Ευρώπη.
Τα κράτη με τη σειρά τους, είτε εύκολα, είτε - σε άλλες περιπτώσεις (βλ. Ελλάδα) - δύσκολα, κατορθώνουν να μειώσουν τα πραγματικά ελλείμματά τους, αλλά η ταυτόχρονη μείωση του ΑΕΠ, λόγω απώλειας αυτών των κεφαλαίων, κάνει το ποσοστό του χρέους ως προς το ΑΕΠ να αυξάνεται. Την ίδια ώρα, η μοναδική χώρα, που καταφέρνει να έχει μονοψήφιο ποσοστό ανεργίας, είναι η Γερμανία, με την Ελλάδα να κατέχει τα πρωτεία με 27,2%. Το ζήτημα σε αυτή την προσπάθεια διάσωσης του κοινού νομίσματος είναι στο αν η Γερμανία έχει εναλλακτική λύση, στην περίπτωση άρνησης κάποιου κράτους στη συνέχιση της προώθησης των προτεινόμενων προγραμματων λιτότητας. Εκτιμούμε ότι την απάντηση αυτή θα κληθεί να τη δώσει το Βερολίνο μέσα στα επόμενα χρόνια.
