Στιγμές δραματικές. Στιγμές που προκαλούν αμηχανία. Αλλά και προβληματισμό.
Πριν όμως από τον προβληματισμό που θα οδηγήσει και στην απόδοση των ευθυνών, πριν βρεθούν οι πραγματικοί ένοχοι, τόσο των πραγματικών επεισοδίων, αλλά και οι ηθικοί αυτουργοί της... κατάντιας στην οποία βρίσκεται επί του παρόντος η ΑΕΚ, προηγείται η παράθεση των γεγονότων.
Είναι συγκλονιστικό, αλλά κυρίως είναι λυπηρό, ότι στο μεγαλύτερο στάδιο της χώρας, στο οποίο έχει διεξαχθεί τελικός Champions League, αλλά και η τελετή έναρξης -και λήξης- των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004, όπως και ολόκληρο το πρόγραμμα του στίβου στην 28η διοργάνωση των σύγχρονων Αγώνων, δεν υπάρχει η στοιχειώδης αίσθηση ασφάλειας για παίκτες και προπονητικό τιμ ομάδων που έχουν παραταχθεί για έναν ποδοσφαιρικό αγώνα.
Στην ΑΕΚ η λογική έχει καταστρατηγηθεί καιρό. Ωστόσο, την Κυριακή, καταστρατηγήθηκε και ξεθεμελιώθηκε κάθε αίσθημα ασφάλειας και πρόληψης επεισοδίων. Ο κόσμος πήρε "την κατάσταση στα χέρια του".
Είναι εύκολο κανείς να τα βάλει με τους οργανωμένους, αλλά όταν αφήνεις τον κόσμο να κάνει κουμάντο και ζητάς διαρκώς χρήματα και οικονομικές θυσίες από εκείνον, όπως τη χρονιά με τα διπλά εισιτήρια διαρκείας επί Ντέμη Νικολαΐδη και μύριες τόσες φορές έκτοτε, αυτά παθαίνεις.
Άλλωστε, οι οπαδοί -ακόμη και οι αγνοί- της ΑΕΚ, αυτοί που ποτέ τους δεν έχουν δημιουργήσει επεισόδια, άρχισαν να κουράζονται που κατέθεταν τον οβολό τους για ένα βαρέλι δίχως πάτο. Κουράστηκαν να βλέπουν τους προέδρους των τελευταίων χρόνων να προσέρχονται οικειοθελώς στη ΓΑΔΑ για να συλληφθούν και την επόμενη ημέρα να φεύγουν ελεύθεροι, έστω και με περιοριστικούς όρους.
Για τα χρήματα που χάθηκαν στην πορεία, ουδείς λόγος. Για την ποιότητα της ομάδας που εξαϋλώθηκε μέσα στα χρόνια, έγινε πολλή κουβέντα. Την Κυριακή χάθηκε και η αξιοπρέπεια. Όχι μόνο του παίκτη της ΑΕΚ. Του ποδοσφαιριστή και του επαγγελματία γενικότερα... Το έντρομο βλέμμα του προπονητή του Πανθρακικού, Παύλου Δερμιτζάκη τα λέει όλα...
Αν το μέγεθος της ΑΕΚ, από τη μια όψη του νομίσματος, δικαιολογεί τις αντιδράσεις, από την άλλη όψη, δεν νοείται να δικαιολογεί τα έκτροπα.
