“Η μπάλα δεν πρόλαβε να μπει στα δίχτυα από το αυτογκόλ του Μπουγαΐδη, και οι οπαδοί εισέβαλαν στον αγωνιστικό χώρο, κατευθυνόμενοι προς τους παίκτες…
Πρώτη φορά είδα ποδοσφαιριστές – και των δύο ομάδων – να τρέχουν με τόσο πανικό προς τα αποδυτήρια, για να γλιτώσουν…
Κάποιοι άλλοι οπαδοί ανέβηκαν στην εξέδρα των επισήμων, άρχισαν να σπάνε ό,τι έβρισκαν μπροστά τους, και να επιτίθενται σε φιλάθλους…”
Είναι αποσπάσματα από τα όσα περιέγραψε sport caster ραδιοφωνικού σταθμού, λίγα λεπτά μετά τη διακοπή του αγώνα της ΑΕΚ με τον Πανθρακικό.
Τα επεισόδια αυτά καταδίκασαν – εκτός συγκλονιστικού απροόπτου – την ΑΕΚ στη Football League, την ώρα, που οι υπόλοιποι φίλαθλοι έφευγαν τρομοκρατημένοι και απογοητευμένοι.
Την ίδια απογοήτευση ένιωσα κι εγώ, ως φίλος της ΑΕΚ, κι ας μην ήμουν εκεί.
Μετά από την πρώτη κρυάδα, όταν συνειδητοποίησα πως η ομάδα θα παίζει από τη νέα σαιζόν στη δεύτερη τη τάξη κατηγορία, ένιωσα ακόμα περισσότερο απογοητευμένος, σκεπτόμενος το τι έχει συμβεί στην ομάδα μου τα τελευταία 15 χρόνια.
Γιατί έφτασε ως εδώ, όχι μόνο στο ποδόσφαιρο, αλλά και στο μπάσκετ ;
Γιατί, πολύ απλά, κάποιοι θεωρούσαν πάντα – και εξακολουθούν να θεωρούν – την ομάδα, τσιφλίκι τους.
Κάποιοι νομίζουν ότι – επειδή ο χουλιγκανισμός είναι η μοναδική ασχολία ή η μόνη διέξοδος στη ζωή τους – μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν εντός και εκτός γηπέδου, και να διοικούν αυτή την ομάδα τους.
Άσχετα αν άλλος πληρώνει.
Έτσι δεν έκαναν με το Γιάννη Φιλίππου, όταν εκείνος πλήρωνε αδρά για να φέρει στην μπασκετική ΑΕΚ κορυφαίους προπονητές και παίκτες, και εκείνοι απείχαν από το γήπεδο, επειδή δεν τους έκανε τα… χατίρια ; Στην ουσία, επειδή δεν τους άφηνε να κάνουν κουμάντο με τα δικά του λεφτά ;
Όταν, βέβαια, η ΑΕΚ πήρε ευρωπαϊκό κύπελλο, έφτασε στο final four της μετέπειτα Euroleague, και πήρε και πρωτάθλημα Ελλάδος, ήξεραν να είναι εκεί για να πανηγυρίζουν.
Νωρίτερα, όμως, όχι.
Δεν ήταν δίπλα στους παίκτες και στην ομάδα.
Αυτοί, που στήριζαν εξ αρχής, ήταν φίλαθλοι, οικογενειάρχες, που ήθελαν να βλέπουν την ομάδα τους, χωρίς επεισόδια, χωρίς χουλιγκανισμούς.
Έτσι δεν έκαναν και με τον Ντέμη Νικολαΐδη, όταν εκείνος αποφάσισε να ζητάει ταυτότητα μαζί με το εισιτήριο για να μπαίνεις στο γήπεδο και εκείνοι αντέδρασαν άμεσα ;
Γιατί τους πείραζε ;
Τι θέμα είχαν ;
Έτσι δεν έκαναν και με τους υπόλοιπους μετόχους στη συνέχεια, κατηγορώντας τους γιατί δεν βάζουν άλλα χρήματα, όταν οι ίδιοι είχαν χάσει ήδη ουκ ολίγα ;
Έτσι δεν έκαναν κάθε φορά, που επέλεγαν να τα σπάσουν, να πετάξουν μπουκάλια και άλλα αντικείμενα, με κίνδυνο – και τελικό αποτέλεσμα – την τιμωρία της ομάδας, ενώ όλοι οι υπόλοιποι τους αποδοκίμαζαν ;
Αποτέλεσμα όλων αυτών ;
Πήραν την ομάδα στα χέρια τους.
Και ;
Η ΑΕΚ, πρώτα στο μπάσκετ, και πλέον και στο ποδόσφαιρο, απουσιάζει από τα μεγάλα σαλόνια.
Φταίνε μόνο αυτοί ; Ασφαλώς και όχι.
Κάποιες διοικήσεις είναι άμοιρες ευθυνών ; Ασφαλώς και όχι.
Όλα αυτά, όμως, δείχνουν ότι οι λίγοι (“οπαδοί – χούλιγκαν”) κάνουν ό,τι θέλουν και λειτουργούν εις βάρος των πολλών (υγιείς φίλαθλοι).
Σας θυμίζει κάτι αυτό ;
Εμένα ναι. Την Ελλάδα.
Εδώ, όπου για δεκαετίες – και ειδικά την τελευταία τριετία – η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών πληρώνει το μάρμαρο, επειδή κάποιες μειοψηφίες – βλ. επαγγελματικές συντεχνίες, συνδικαλιστικές ηγεσίες, κάστες του Δημοσίου – θεωρούσαν και θεωρούν πως η χώρα είναι δική τους και μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν με τα λεφτά των άλλων (στη συγκεκριμένη περίπτωση των Ελλήνων φορολογουμένων).
Και σε αυτή την περίπτωση, σίγουρα ευθύνη έχουν οι κυβερνήσεις και οι πολιτικές ηγεσίες… που επιτρέπουν τέτοιες συμπεριφορές.
Στο τέλος, όμως, της ημέρας, ζητούμενο είναι οι νοοτροπίες, που εξακολουθούν να μην αλλάζουν.
Καλό ξημέρωμα και καλή εβδομάδα να ‘χουμε.
[email protected]
