Η σημασία της εξομολόγησης της ασθένειας από ανθρώπους με αναγνωρισιμότητα
Βρέθηκα πριν από λίγες ημέρες σε ένα μεγάλο ογκολογικό νοσοκομείο της Αθήνας. Προφανώς ο λόγος της επίσκεψής μου , δεν ήταν ευχάριστος. Μέσα στον θάλαμο, που νοσηλευόταν ο άνθρωπος που πήγα να δω, υπήρχαν άλλοι πέντε ασθενείς. Όλοι με καρκίνο. Ένας από αυτούς, αναγνωρίζοντάς με , λόγω της δημοσιογραφικής μου
ιδιότητας, με ρώτησε κάτι το οποίο με προβλημάτισε έντονα : “Θα με καλέσεις και μένα στην εκπομπή να μιλήσω για τον καρκίνο ή θα πρέπει να είμαι κανένας γνωστός για να κάνεις νούμερα;”. Η αλήθεια είναι ότι δεν περίμενα μια τέτοια ερώτηση. Μετά από παύση μερικών δευτερολέπτων απάντησα πολύ ευγενικά ότι στην τηλεόραση έχουν θέση
όλοι οι άνθρωποι, αναγνωρίσιμοι και μη. Σε πρώτη ανάγνωση διέκρινα ένα παράπονο στα λόγια του ανθρώπου αυτού. Όμως όταν αρχίσαμε να συζητάμε συνειδητοποίησα ότι η φράση του δεν εμπεριείχε ειρωνεία και παράπονο.
Ο ίδιος μου αποκάλυψε ότι αφορμή για να κάνει εξετάσεις για τον προστάτη του, ήταν τα λόγια ενός “επώνυμου” που αντιμετώπισε το ίδιο πρόβλημα και μίλησε ανοιχτά για αυτό. Η συζήτηση μας διήρκεσε ελάχιστα. Φεύγοντας από το νοσοκομείο μου έμεινε ο προβληματισμός. Από την μια είχα να αντιμετωπίσω φίλους και γνωστούς που κρίνουν αυστηρά την επιλογή μου να καλώ “επωνύμους” που θα μιλήσουν για ένα σοβαρό ζήτημα της δικής τους υγείας. Από την άλλη έναν ασθενή με καρκίνο, που βρήκε εξαιρετικά χρήσιμη την ιατρική εξομολόγηση ενός ”επώνυμου”. Ίσως η εξομολόγηση αυτή να αποδειχθεί σωτήρια γι' αυτόν , καθώς ήταν η κινητήριος δύναμη που τον οδήγησε στον γιατρό για προληπτικές εξετάσεις.
Μετά άρχισα να σκέφτομαι το θέμα σε μεγαλύτερο εύρος. Ήρθαν στο μυαλό μου περιπτώσεις διάσημων, που δημοσιοποίησαν κατά καιρούς τα δικά τους σοβαρά προβλήματα υγείας. Κάποιος συντηρητικός , σκεπτόμενος με την λογική, θα μπορούσε να πει ότι εκτίθενται, τσαλακώνουν την εικόνα τους και ουσιαστικά, κάτι που αποτελεί
προέκταση της λαγνείας τους για την δημοσιότητα. Όμως έχω να καταθέσω ότι αυτό είναι η πρώτη επιπόλαιη ανάγνωση, για το πραγματικό κίνητρο που οδηγεί έναν επώνυμο να μιλήσει μπροστά στον φακό για το δικό του πρόβλημα υγείας.
Έχω κάνει αρκετές τέτοιες συνεντεύξεις και δεν θα μείνω στο τί λέγεται on camera γιατί αυτό ούτως ή άλλως προβάλλεται και γίνεται γνωστό σε όλους. Θα γράψω δύο λόγια ακόμη για τις συζητήσεις που γίνονται όταν κλείνουν τα φώτα και οι κάμερες. Όλοι οι “επώνυμοι” που καταθέτουν μέρος της ψυχής τους , μιλώντας για ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας που τους ταλαιπωρεί, αναφέρουν ως μόνο κίνητρο την ανάγκη τους να βοηθήσουν.
Δεν θα εξετάσω πόσο αποτελεσματική είναι η στάση τους αυτή ούτε αν συμβάλλει στην πρόληψη ασθενειών ή στην έγκαιρη αντιμετώπισή τους. Θα σταθώ περισσότερο στο αγνό κίνητρό τους να προσφέρουν σε όσους τους ακούν και ίσως βιώνουν ένα παρόμοιο πρόβλημα υγείας.Οι ίδιοι σίγουρα γνωρίζουν την δύναμη της δικής τους αναγνωρισιμότητας. Όμως απαιτεί τόλμη να μιλήσουν ανοιχτά σε ένα κοινό το οποίο συνήθως θεωρεί ότι ο καρκίνος δεν θα χτυπήσει κάποιον από αυτούς, καθώς μοιάζουν άτρωτοι στα μάτια του.
Κατέληξα στο συμπέρασμα ότι ο καρκίνος με ονοματεπώνυμο μπορεί τελικά να κάνει την λέξη “καρκίνος” πιο οικεία. Ικανή να μην μας φοβίζει και να μας κάνει πιο δυνατούς στο να την προφέρουμε αλλά και να την βιώνουμε.
