Οι πωλήσεις σκόρδων έχουν εκτοξευτεί κατακόρυφα ενώ όλοι εφοδιάζονται με ένα ξύλινο σταυρό για καλό και για κακό. Οι βρυκόλακες αντεπιτίθενται!
Όχι δεν είναι σενάριο ταινίας αλλά η τρελή... πραγματικότητα που ζουν οι κάτοικοι της πόλης Zarozje στη Σερβία. Μόλις τον προηγούμενο μήνα, οι αρχές εξέδωσαν προειδοποίηση προς τους κατοίκους για τους κινδύνους που ελλοχεύουν για τη δημόσια υγεία από ένα βαμπίρ που κατοικοεδρεύει στην περιοχή.
Καρικατούρα του Σάβα Σαβάνοβιτς
Η ιστορία έχει εν συντομία ως εξής: ένας παλιός νερόμυλος γκρεμίστηκε. Στο μύλο αυτό ζούσε, σύμφωνα με το θρύλο, το πιο διάσημο βαμπίρ της Σερβίας, ο Σάβα Σαβάνοβιτς. Όταν ο μύλος γκρεμίστηκε, φούντωσαν οι φήμες ότι ο βρυκόλακας αναζητά νέο σπίτι. Οι δημοτικές αρχές το επιβεβαίωσαν! “Ο κόσμος ανησυχεί, όλοι ξέρουν το θρύλο” είχε δηλώσει ο δήμαρχος της πόλης, Miodrag Vujetic.
Ο νερόμυλος όπου υποτίθεται κατοικούσε ο Σαβάνοβιτς
Ο συγγραφέας του έργου Vampire Forensics και ερευνητής, Mark Collins Jenkins και ο ανθρωπολόγος Matteo Borrini, μιλώντας στο National Geographic εξήγησαν ότι η πίστη στην ύπαρξη βαμπίρ είναι βαθιά ριζωμένη στην παράδοση των Βαλκανίων. Πρόκειται όμως για μια μεσαιωνική και όχι αρχαία προκατάληψη, όπως δηλώνουν.
Ιστορικά, η πίστη στα βαμπίρ είναι απολύτως... λογική. Όπως εξηγούν οι δυο ειδικοί τα υστερικά... κρεσέντα όσον αφορά στην ύπαρξη βρυκολάκων συμπίπτουν πάντοτε με τα ξεσπάσματα θανατηφόρων επιδημιών όπως η πανούκλα ή η φυματίωση. Οι αγροτικοί ειδικά πληθυσμοί δεν μπορούσαν να εξηγήσουν το μαζικό αφανισμό ανθρώπων και ξόρκιζαν το θάνατο αποδίδοντας τον στο... κακό στοιχειό, το βρυκόλακα που τους έπινε το αίμα.
Η καταγωγή των βαμπίρ και του δράκουλα κρατά από το 16ο αιώνα. Η πρόοδος της ιατρικής ήταν μηδαμινή και οι άνθρωποι δεν γνώριζαν τι συμβαίνει στο ανθρώπινο σώμα μετά θάνατον. Συχνά, στη διάρκεια επιδημιών άνοιγαν και ξανάνοιγαν τους μαζικούς τάφους είτε για να θάψουν και άλλους νεκρούς είτε προσπαθώντας να μάθουν τι συνέβη σε όλους αυτούς τους ανθρώπους.
Παρ΄ ότι στις μέρες μας, όλοι λίγο ή πολύ γνωρίζουμε ότι το σώμα ενός νεκρού χάνει το χρώμα του, ας αναλογιστούμε πόσο φυσικό είναι όσοι δεν γνώριζαν τη διαδικασία αποσύνθεσης να πιστέψουν ότι κάποιος είχε... στραγγίξει το αίμα του νεκρού.
Η καύση του σώματος ήταν ίσως το μοναδικό μέσο που είχαν για να συγκρατήσουν τη μετάδοση μικροβίων τόσο από τη σήψη όσο και από τις διάφορες λοιμώδεις νόσους. Εξ ου και ο βρυκόλακας πεθαίνει με... τη φωτιά!
Όσο για το σκόρδο... οι έντονες μυρωδιές ανέκαθεν χρησιμοποιούνταν ως αποτροπαϊκά όπλα από διάφορους πολιτισμούς. Η λογοτεχνία του 19ου αιώνα, με την έντονη επιρροή του παγανισμού έντυσε το σχετικό έθιμο με άλλη αίγλη.
Οι δυο επιστήμονες ξεκαθαρίζουν σαφώς ότι δεν υπάρχει κανένα μα κανένα πειστήριο ότι υπήρξαν ποτέ βρυκόλακες. Η βαθύτατη πίστη στα βαμπίρ έχει τις ρίζες της στο φόβο του θανάτου που έχει κάθε άνθρωπος. Όσο για την αιμοδιψή ιδιότητα: το αίμα είναι το υγρό της ζωής μέσα μας. Αυτός που μας το στερεί, έχει την εξουσία του θανάτου πάνω μας.
