Ηθοποιός, σεναριογράφος, θεατρικός συγγραφέας, σκηνοθέτης. Ο Αλέξανδρος Ρήγας σε μία από τις σπάνιες συνεντεύξεις του μιλάει για όλα.
Ξεχωρίσαμε ορισμένα από τα πιο χαρακτηριστικά σημεία της συνέντευξής του:
“Οι ανθρώπινες σχέσεις, εν γένει, έχουν όντως τον πρωταγωνιστικό ρόλο στη νέα μας κωμωδία (με τον Δημήτρη Αποστόλου) "Τα παιδιά θα 'ρθουνε στις οχτω..". Οι εσωτερικές διαδρομές και αναζητήσεις, όπως πολύ σωστά αναφέρατε, αλλά και οι "εξωτερικές", ας μου επιτραπεί η έκφραση...”
“Δεν υπάρχει κάποιος δρόμος γνωστός για να βλέπουμε τις αδυναμίες μας και δε χρειάζεται να συμβεί το κακό για να εντοπίσουμε τα λάθη μας. Αν και στην περίπτωση του θεατρικού μας έργου είναι ακριβώς αυτή η ληστεία και η απειλή της ίδιας της ζωής των πρωταγωνιστών μας που τους κάνει να αναλογιστούν, να πουν αλήθειες, γιατί μπορεί να 'ναι τα τελευταία που θα πουν, να χαμογελάσουν, να αγαπήσουν...”
“Στα δικά μας θεατρικά έργα (με τον Δημήτρη Αποστόλου) επιλέγουμε συνήθως την οδό του γέλιου, ακόμα κι αν φτάνει στα όρια του μαύρου, για να καταδείξουμε ό,τι θέλουμε να πούμε”
“Δεν πιστεύω ότι πίσω από όλα τα θεατρικά κείμενα απαραιτήτως και εξ ορισμού υπάρχει μια βαθιά κρυμμένη και σημαντική αλήθεια”
“μεγαλώνοντας διαπιστώνω ότι το θέατρο είναι ζωή... Η ζωή... έχει μέσα του χιλιάδες αλήθειες, χιλιάδες διατυπώσεις, χιλιάδες ζωές... Δεν κρύβει και δεν κρύβεται...
“Στη νέα κωμωδία – σάτιρα “Τα παιδιά θα έρθουν στις 8” νιώσαμε ότι είχαμε πράγματα να πούμε, να σχολιάσουμε και να καυτηριάσουμε, μέσα πάντα από το δυνατότερο μέσο που δεν είναι άλλο από το γέλιο, απ' όπου και αν προκύπτει αυτό, ακόμα και αν είναι από τον αυτοσαρκασμό μας ως άνθρωποι, ως χώρα, ως έθνος... Γιατί, όπως λέει και ο στίχος "αυτό θα τον φάει τον Έλληνα, ο Ελληνας τον Έλληνα..." Ούτε οι Γερμανοί, ούτε οι Αμερικάνοι... Εμείς από μόνοι μας! Όλα όσα κάνουμε και όλα όσα ανεχόμαστε να μας κάνουν, είτε τα τρώμε μαζί, είτε δεν μπαίνουμε μέσα να σταματήσουμε το φαγοπότι...”
“Ο κόσμος είναι περισσότερο προβληματισμένος, αγχωμένος, πιεσμένος, αλλά έρχεται στο θέατρο γιατί θέλει να τ' αφήσει όλα πίσω. Κι εμείς φροντίζουμε και προσπαθούμε να τους βάλουμε στο δικό μας δραματουργικό παραμύθι για 2 ώρες και να ζήσουν μαζί μας, έξω από τη ζωή τους. Μέσα στα δικά μας όνειρα κ χαμόγελα”
“Πιστεύω ότι η δύναμη του χιούμορ και ο καυτηριασμός κάποιων καταστάσεων που κάθε φορά νιώθω την ανάγκη να σχολιάσω είναι πολύ πιο δυνατός και επικεντρωμένος όταν τελείται μέσα από τους ήρωες μας είτε κάποιου θεατρικού κειμένου, είτε κάποιας σειράς. Οπότε νιώθω σε πολύ μεγάλο βαθμό καλυμμένη αυτή μου την ανάγκη"
